Ο κινηματογράφος σίγουρα είναι μια από τις μορφές Τέχνης που θέτει στο μικροσκόπιο τις κοινωνικές αλλαγές με τρόπο σαφώς ευθύτερο και πιο σαφή από τις υπόλοιπες. Η τέχνη της κινούμενης εικόνας μπορεί να υπογραμμίσει τις εξελίξεις ακόμα και σε μια χρονική περίοδο σαν αυτήν των τελευταίων ετών όπου οι εξελίξεις και η θέληση για αλλαγή βαθιά ριζωμένων προβλημάτων έχει γίνει αντιληπτή. Σε μια κοινωνία που έχει προχωρήσει από τον «αυτονόητο» ρατσισμό της Γέννησης Ενός Έθνους του David Work Griffith που θέλει την Ku Klux Klan σωτήρα από τη «μαύρη απειλή» σε μια που θα εξεγερθεί για τον George Floyd. Από το Fruitvale Station και το 12 Χρόνια Σκλάβος, το Selma και το Moonlight ως τον σαρκασμό του BlacKkKlansman γίνεται αντιληπτό ότι η μισαλλοδοξία έχει αρχίσει να ενοχλεί μεγαλύτερο μερίδιο κόσμου. Αυτοί που άλλοτε λόγω φυλής σκλαβώνονταν και αντιμετωπίζονταν ως res πλέον μιλάνε ανοιχτά για τα δικαιώματά τους και σιγά-σιγά εντάσσονται περισσότερο στη mainstream τέχνη. Κι έτσι πρέπει να γίνεται.
O Chadwick Boseman ήταν ακριβώς αυτό, ο απαραίτητος άνθρωπος στην απαραίτητη θέση.
Φυσικά χρειάζονται οι σκηνοθέτες που θα τολμήσουν να θίξουν αυτά τα θέματα. Και φυσικά θα χρειαστούν τα πρόσωπα που θα βγουν ως μορφές-σύμβολα μιας τέτοιας κατάστασης. ?τομα που θα εισαχθούν στην ποπ κουλτούρα και θα μπορέσουν να τα κάνουν πιο εύληπτα για τον μέσο θεατή που τσινάει στην όποια αλλαγή και ο Will Smith δεν είναι αρκετός. Και ο Chadwick Boseman ήταν ακριβώς αυτό, ο απαραίτητος άνθρωπος στην απαραίτητη θέση.
Μέσω του ρόλου του ως Black Panther κατάφερε να εισαχθεί σε ένα υπερηρωικό πάνθεον και να σπάσει κάπως τη «λευκή» του φόρμα. Το αν το Black Panther ήταν ή δεν ήταν καλή ταινία δε μας αφορά επί του προκειμένου (δεν είμαι καν φαν της Marvel αν με ρωτάτε αλλά αναγνωρίζω τη σημασία μιας τέτοιας κίνησης), περισσότερο μας αφορά πως ήταν μια κίνηση που άξιζε να γίνει. Και όντως, αν δεν ήταν ο χαρισματικός Boseman να υποδυθεί τον Πρίγκιπα T’Chala, ο Black Panther δε θα γινόταν μια φιγούρα αναγνωρίσιμη, θα έμενε στο παρασκήνιο αφήνοντας αποκλειστικά τους κάθε Thor και Iron Man να έχουν τα φώτα αποκλειστικά πάνω τους. Δεν τους τα στέρησε, όμως, αντιθέτως βγήκε κι αυτός στο προσκήνιο μαζί τους, προς απάντηση του κάθε ξενοφοβικού που συνομωσιολογεί περί «απόπειρας των κρυμμένων δυνάμεων να αφανίσουν τη λευκή φυλή».
Καλός-χρυσός ο Black Panther και σήμερα, ένεκα του θανάτου του Boseman, είναι αυτός που θα αναφερθεί περισσότερο. Η αλήθεια είναι πως ο Boseman δεν περίμενε τη Marvel για να υποδυθεί ρόλους που θα άνοιγαν την κουβέντα για το θέμα των μαύρων. Από πριν το ταλέντο του είχε αναδειχθεί σε ρόλους που μίλαγαν ανοιχτά κατά του ρατσισμού.
Ξεκινώντας από το 2013, ο Boseman πρωταγωνίστησε στην ταινία 42, μια ταινία που, αν και ο μέσος Έλληνας δεν επαφίεται με το baseball, είναι μια απαραίτητη προβολή, κυρίως για το θέμα που θίγει: αυτό της συμμετοχής των έγχρωμων ανθρώπων στον αμερικάνικο αθλητισμό. Μια ταινία που γυρνά πίσω στο 1945, όταν άνθρωποι μαύρου χρώματος δε μπορούσαν να αναμειγνύονται με το λευκό πλήθος διότι τους χαλούσαν την αισθητική. Τότε, παρά τις όποιες αντιρρήσεις, ο Jackie Robinson θα εισαχθεί στους Brooklyn Dodgers όπου και θα κάνει εξέχουσα καριέρα. Θα σταματήσει αυτό τον ρατσισμό του κόσμου; Τουναντίον, θα εξακολουθήσει να αποτελεί αντικείμενο χλεύης και αδικαιολόγητου μίσους. Όσες νίκες και να χαρίσει με το ταλέντο του, πάντα έρχεται ενώπιον του μίσους των πολλών και παρά τις σωματικές κακουχίες και τις επιθέσεις, επιμένει. Τον ιστορικό αυτό αθλητή, ο Boseman τον υποδύεται με πάθος και σεβασμό, λόγος για τις υποκριτικές του ικανότητες γίνεται. Και όντως θα συνεχίσει να γιγαντώνεται.
Oφείλουν να υπάρξουν και άλλοι σαν κι αυτόν, προς τιμήν του
Πριν όμως γίνει ο Μαύρος Πάνθηρας, ο Boseman έπρεπε να γίνει μια άλλη ιστορική φιγούρα: αυτή τη Νονού της Soul, του James Brown. To Get On Up του 2014 είναι μια καθόλου αγιογραφική απόπειρα της ζωής του Brown, του τοξικού του χαρακτήρα και της larger than life παρουσίας (και φιλαργυρίας) του. Είναι αδύνατο να πιστέψει κανείς πως ένας όχι και τόσο διακεκριμένος ηθοποιός υποδύεται μια τόσο σύνθετη φιγούρα όπως αυτή του Brown, βρίσκοντας ισορροπία και κατανοώντας τις όποιες δομές των ώθησαν να γίνει αυτός που έγινε, όχι μόνο σαν μουσικός αλλά και σαν άνθρωπος. Μπορεί επιμελώς οι δημιουργοί να μην εστιάζουν στο Living In America κομμάτι της ζωής του αλλά αυτό δε μειώνει την αξία του κάθε Say It Loud-I’m Black And I’m Proud που πρόσφερε όταν ήταν αναγκαίο. Και κανείς δε θα μπορούσε να το απεικονίσει αυτό καλύτερα από τον Boseman και το νεύρο με το οποίο προσέγγισε τον θρυλικό μουσικό.
Το 2017 έβγαλε τα υπερηρωικά του ρούχα που φόρεσε προσωρινά ως Black Panther στο Captain America: Civil War για να υποδυθεί έναν ακόμα «ήρωα» τον οποίο δε θα μάθαινε αλλιώς ο κόσμος. Στο Marshall ενσάρκωσε τον Thurgood Marshall, ένα δικηγόρο που υπερασπιζόταν έγχρωμους ανθρώπους το 1940, όταν κανένας άλλος δε θα το επιχειρούσε, καταλήγοντας στο μέλλον να γίνεται ένας από τους προεξάρχοντας του Κινήματος των Κοινωνικών Δικαιωμάτων και εν τέλει ο πρώτος μαύρος δικαστής στην ιστορία της Αμερικής. Για ακόμα μια φορά είναι φανερή τόσο η υποκριτική κλάση του Boseman όσο και η δίψα του να εκπροσωπήσει τους ανθρώπους του, διδάσκοντας τη σημασία της διαφορετικότητας. Πριν γίνει πρωταγωνιστής στη δική του Marvel ταινία και αναγνωριστεί ως παγκοσμίου βεληνεκούς όνομα.
Ακόμα και μετά την ενσάρκωση του Black Panther, δε σνόμπαρε τον Spike Lee όταν τον προσέγγισε για να συμμετάσχει στο Da 5 Bloods , δείχνοντας ότι ποτέ δεν ξέχασε τις ρίζες του. Το κενό που αφήνει είναι δυσαναπλήρωτο (και όχι μόνο στην ποπ στρατόσφαιρα) αλλά η φιγούρα του μένει εκεί για να μας υπενθυμίζει ότι, όσο και να αγάπησε ο κόσμος την Wakanda, οι πραγματικές μάχες δόθηκαν σε αυτόν, τον πραγματικό κόσμο. Και οφείλουν να υπάρξουν και άλλοι σαν κι αυτόν. Προς τιμήν του.
