Συγγνώμη κύριε αναγνώστη, μπορώ να έχω ένα λεπτό από το χρόνο σου για να σου μιλήσω για το τελευταίο rock άλμπουμ του Ritchie Blackmore που τέλη αυτού του μήνα έκλεισε 25 χρόνια; Σε δελέασα έτσι; Φυσικά και έχεις χρόνο για να ακούσεις για περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις. Δε λέω, οι Blackmore's Night δεν είναι άσχημοι αλλά παραείναι λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και τ' αγόρι μου.
Το σκηνικό λαμβάνει χώρα λίγο μετά την τελευταία έξοδο του Blackmore από τους Deep Purple και λίγο πριν την Blackmore's Night εποχή. Ο θρυλικός εραστής της ταστιέρας δεν συμβιβάστηκε με την επιστροφή του Ian Gillan στις τάξεις των Purple μετά το "Slaves and Masters" όπου ο ίδιος είχε φέρει τον παλιό γνωστό του από τις μέρες των Rainbow, Joe Lynn Turner για να τραγουδήσει. Μάλιστα τα "πειραχτήρια" εκείνο τον καιρό τους χλεύαζαν ονομάζοντάς τους Deep Rainbow.
Έτσι το 1993 κουνάει το μαντήλι και επιστρατεύει ένα μάτσο νεαρούς και άγνωστους μουσικούς για να γράψει την επόμενη σελίδα της καριέρας του. Όμως αντιμετώπισε προβλήματα με το καλημέρα και από τη...μαρκίζα. Οκ ρε Ritchie θα βγάλεις άλμπουμ αλλά πως θα ονομάζεται η μπάντα; Θα φέρει το ονοματεπώνυμό σου; Όχι, δε μας κάνει!
Κι όμως κάπως έτσι φέρεται να έγινε ο διάλογος ανάμεσα στο Blackmore και την εταιρεία του (Sony BMG Music Entertainment) που ήθελε να σιγουρευτεί ότι θα πουλήσει και επέβαλλε να κοτσάρουν τη βαρυσήμαντη για κάθε ροκά λέξη "Rainbow" μαζί.
Προσωπική μου άποψη αυτό το γεγονός βγάζει ανασφάλεια και δείχνει πως και πόσο είχε αλλάξει το παιχνίδι στα 90's όσον αφορά τη rock μουσική. Ήταν τέτοια η ανασφάλεια που το όνομα του Blackmore δεν ήταν αρκετό για να πουλήσει.
Όπερ και εγένετο: Ritchie Blackmore's Rainbow. Ευτυχώς δεν ήταν σαν το Black Sabbath featuring Tony Iommi (εποχής Seventh Star) που μας έκανε να σταυροκοπιόμαστε. Τίτλος του άλμπουμ, "Stranger in us all" και με μουσικές καθόλου άγνωστες (stranger) στους οπαδούς. Τα τραγούδια του "Stranger in us all" μέσες άκρες χωρίζονται σε δυο κατηγορίες: σε συμπαθητικά ροκάκια που έχουν να κάνουν με ανεκπλήρωτες σχέσες (Stand and Fight, Too Late for Tears, Cold Hearted Woman) και σε ελεγείες γεμάτες λυρισμό που σου φέρνουν στο νου τους παλιούς καλούς Rainbow.
Από την πρώτη κατηγορία θα ξεχωρίσω το σπιρτόζικο "Cold Hearted Woman" που είναι σα ξεπήδησε από την εποχή των Purple με τραγουδιστή των Glenn Hughes.
Στη δεύτερη και πιο σημαντική κατηγορία το αμέσως πρώτο τραγούδι που μου έρχεται στο νου είναι αυτό στο οποίο ακούς την Candice Night σε ρόλο σειρήνας να συνοδεύει την κιθάρα του Blackmore. Αυτό είναι το "Ariel" με τον ανατολίτικο μυστικισμό του και δυο ανάσες από τον αέρα του "Gates of Babylon".
Η ίδια η Night το 2012 σε μια συνέντευξη για ένα μουσικό site, είχε αποκαλύψει πως το "Ariel" ήταν και το πρώτο τραγούδι που έγραψε μαζί με τον μετέπειτα σύζυγό της. Αλλες φήμες όμως θέλουν το "Black Masquerade" να είναι αυτό. Θα ποντάρω στο "Ariel" που είναι πιο πολύ στο στυλ της και περιέχει και φωνητικά της. Για εγκυκλοπαιδικούς λόγους η Candice Night είναι η πρώτη και η τελευταία γυναικεία φωνή που συμπεριλαμβάνεται σε άλμπουμ των Rainbow.
Προηγουμένως ανέφερα ένα ακόμα κομμάτι που θα ταίριαζε πολύ στις επικές στιγμές τους, το "Black Masquerade". Είναι επιθετικό και από τις δυνατές τους στιγμές στην περιοδεία που ακολούθησε. Είναι ένα τραγούδι που άνετα θα ζήλευε ο Malmsteen όλων των δεκαετιών.
Η λίστα συνεχίζεται με το τσιγγάνικο "Wolf to the moon" που ανοίγει θριαμβευτικά το δίσκο και μιλάει για έναν περιπλανώμενο που ζει στο δρόμο και ψάχνει να βρει μια σταθερή στέγη πάνω από το κεφάλι του.
Ένα όμορφα περίεργο τραγούδι είναι το "Hunting Humans (Insatiable)", το οποίο αναδύει κάτι ανεξήγητα σκοτεινό. Δεν έχω ακούσει παρόμοιο κομμάτι στους Rainbow. Αποψή μου είναι ότι θα μπορούσε να ταιριάξει σε ένα άλμπουμ των 80's Blue Oyster Cult ή των αντίστοιχων Golden Earring.
Τέλος δε γίνεται να μην σταθούμε στις δυο εύστοχες διασκευές του άλμπουμ. Το ένα είναι το "In the Hall of the Mountain King" που πατάει πάνω στο κλασσικό θέμα του Νορβηγού Edvard Grieg, ενώ το έτερο είναι το..."Still I'm Sad", αυτή τη φορά και με στίχους. Ναι, καλά διαβάσετε το γνωστό κομμάτι των Yardbirds που έκλεινε και το παρθενικό άλμπουμ των Rainbow, ακριβώς είκοσι χρόνια πριν!
Η δαιμονισμένα καχύποπτη συνείδηση μου δε με αφήνει να πιστέψω ότι είναι τυχαίο. Ο Blackmore ίσως μέσα του ήξερε πως αυτό ήταν το τέλος των Rainbow. Αλλωστε καθ' όλη τη διάρκεια του δίσκου σα να νιώθεις πως ο αειθαλής κιθαρίστας δεν ήταν ακριβώς εκεί ψυχή τε και σώματι. Η ιστορία έδειξε πως η καρδιά του άνηκε ήδη αλλού.
Όχι ότι ο Blackmore μας απογοήτευσε αλλά αυτοί που ήταν 100% παρόντες στο "Stranger in us all" ήταν τα υπόλοιπα μέλη που στάθηκαν άξιοι των περιστάσεων. Αυτό φυσικά ισχύει και για τον φροντμαν, αυτό το χαρισματικό και άξιο παλικάρι, τον Doogie White. Εκείνη την εποχή ήταν στους φιναλίστ και για τη θέση τραγουδιστή στους Iron Maiden και όσο να' ναι αυτό σε φτιάχνει ψυχολογικά. Σε παλιότερη συνέντευξη πάντως είχα διαβάσει τα παραπονάκια του Blackmore για τις αλκοολικές συνήθειες του κατά τη διάρκεια της περιοδείας.
Το "Stranger in us all" έκανε πραγματικότητα τους φόβους της εταιρείας και κινήθηκε πολύ χαμηλά εμπορικά. Είναι το άλμπουμ των Rainbow με τις χαμηλότερες πωλήσεις, αν αυτό λέει κάτι. Το ίδιο γεγονός όμως συγχρόνως δε λέει και τίποτα διότι ο τελευταίος rock δίσκος του Ritchie Blackmore είναι από τα καλύτερα κλασικοροκάδικα άλμπουμ στα 90's και μετά από 25 χρόνια συνεχίζει να μην απογοητεύει.
