Το καλύτερο γενέθλιο δώρο έκανε η Chrissie Hynde στον εαυτό της λίγο πριν τα 68α γενέθλιά της στις 7 του Σεπτέμβρη. Οι Pretenders κυκλοφόρησαν το νέο τους άλμπουμ και τι άλμπουμ. Το "Hate for Sale" μόνο να το μισήσεις δεν είναι. Μισείς το ότι είναι μόλις μισή ωρίτσα αλλά δε σε πειράζει γιατί υπάρχει και το μπουτόν του "repeat".
Το λυκαυγές της νέας δεκαετίας βρίσκει την αειθαλή αμετανόητη ροκού να βρίσκεται σε ένα μοναδικό οίστρο λίγο πριν κλείσει τα 70 χρόνια της (!!!), αφού φέτος κυκλοφόρησε το Hate for Sale ενώ μερικούς μήνες πριν είχε ξεδιπλώσει την αγάπη της για τη jazz/soul με το προσωπικό της άλμπουμ διασκευών "Valve Bone Woe".
Στο καταχτυπημένο 2020 οι Pretenders μπήκαν όσο πιο μαγκιόρικα γινόταν. Το αγνά ροκάδικο attitude και η φυσαρμόνικα του εναρκτήριου, ομώνυμου τραγουδιού είναι απόλαυση. Το λάθος μέτρημα στην αρχή είναι συμβολικό και δείχνει πόσο old school σκέφτεται η Hynde μαζί με την υπόλοιπη μπάντα. Σε μεταφέρει αυτόματα στα 70's και σε ένα παλιό γκαράζ κάπου στη Νέα Υόρκη όπου μια νεανική μπάντα προσπαθεί να βρει το δρόμο της μέσα από ατελείωτα jam και πρόβες.
Η σπουδαία frontwoman διάλεξε στο "Hate for Sale" να γράψει όλα τα τραγούδια με τον κιθαρίστα James Walbourne και το αποτέλεσμα είναι αυτό που θα θέλαμε να ακούσουμε (ή τουλάχιστον εγώ) από ένα δίσκο που κουβαλάει το λογότυπο των Pretenders. Όχι, δεν ανακαλύπτει την Αμερική σε αυτό το μισάωρο η Hynde και το παρεάκι της, όμως ακούς ψυχωμένο rock και για το μέσο rocker αυτό φτάνει και περισσεύει.
Η χημεία παίζει ρόλο και γι' αυτό από τα παλιά επέστρεψε το δεύτερο πιο παλιό μέλος, ο ντράμερ Martin Chambers που τελευταία φορά μπήκε σε στούντιο με τους Pretenders ήταν το 2002 στο "Loose Screw". Την παλιά τους μαγεία σκέφτηκαν όταν προσέλαβαν τον Stephen Street για παραγωγό που είχε ασχοληθεί με τα μισά κομμάτια του "Viva El Amor!" του 1999.
Οι pop-rock στιγμές των Pretenders ποτέ δε μου άρεσαν και εδώ τις εντοπίζεις σε λίγα σημεία, όπως στο μπαλαντιάρικο "You can't hurt a fool" που το συμπαθώ γιατί αναπνέει σε soul σφυγμούς. Το "Crying in Public" που κλείνει το άλμπουμ παρότι είναι επίσης μπαλαντέ, σώζεται λόγω της στιχουργικής του ειρωνείας. Το "Didn't Want to Be This Lonely" φέρνει λίγο στο poppy "Don't get me wrong" αλλά ούτε αυτό είναι γλυκανάλατο όπως το γνωστό μεγάλο hit τους.
Φυσικά δε θα έλειπε και ένα ψιλοreggae κομμάτι στο στυλ των "Walk like a panther" ή "Complex Person" αλλά το τωρινό "Lightning Man" είναι λίγο πιο υποχθόνιο και νυκτόβιο.
Από εκεί και έπειτα έχεις να ακροαστείς straight rock & roll κομμάτια. Τα είπαμε για το ομώνυμο κομμάτι που σου βγάζει ένα punk feeling, το "Turf Accountant Daddy" είναι το δικό τους "Jean Gennie", ενώ το φαζαρισμένο και γκαραζιάρικο "Junkie Walk" συνοδεύει τέλεια τους ναρκοστίχους του.
Το "The Buzz" επίσης χτυπάει τον μεγαλύτερο πόνο των Pretenders που έχουν χάσει δυο μέλη από ουσίες. Όμως εσύ βλέπεις πεταλουδίτσες όταν ακούς την Hynde να τραγουδάει κελαηδώντας "Love, oh love" με αυτή την αγέραστη φωνή και ας υπονοεί σούρες, τζούρες και μαστούρες.
Μισώ το ότι το "Hate for Sale" φθάνει στο τέλος του μετά από μόλις μισή ωρίτσα αλλά αγαπώ το ότι οι Pretenders δηλώνουν δυναμικά παρόντες με έναν τέτοιο δίσκο.
Rating:
Εταιρεία: BMG Rights Management (UK)
Genre: HRock/Punk Rock/New Wave
Παραγωγός: Stephen Street
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 17/07/2020
Band Links: The Pretenders, Facebook, Instagram, Twitter, Spotify, YouTube
