Πάει, τριαντάρισε και το Rust in Peace. Ναι, βγήκε το 1990 και guess what: αυτοί που γεννήθηκαν το ‘90 είναι πλέον 30 χρονών. Παιδιά πάρτε το χαμπάρι, φτάσατε τα πρώτα “-άντα”. Κι εσείς που είστε γεννημένοι λίγο πιο μετά, μη χαίρεστε. Τι έμεινε; Το πολύ μια πενταετία ακόμη. Γιατί άμα καβατζάρεις τα εικοσιπέντε, τα τριάντα απέχουν πολύ λιγότερο απ’ όσο νομίζει κανείς. Καλά, δε συζητάω καν γι’ αυτούς που είναι πριν το 1990.
Όπως επίσης δε συζητάω για το πόσο δισκάρα είναι το Rust in Peace και πως αν κάποιος ακροατής τού “σκληρού” ήχου δεν έχει ακούσει αυτό το δίσκο ή τον έχει ακούσει και δεν του άρεσε, να βγάλει τα αυτιά του γιατί δεν τα χρειάζεται. Εκτός κι αν φοράει γυαλιά. Οπότε ευκαιρία να δοκιμάσει τους φακούς επαφής. Το ξανασκέφτηκα: είτε φοράει φακούς είτε γυαλιά, να ακούσει αυτό το δίσκο μπας και ξεστραβωθεί. Να η λύση, ούτε λέιζερ ούτε τίποτα!
Τέλος πάντων, στις 24 Σεπτεμβρίου 1990 βγήκε τούτο δω το αριστούργημα. Δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός με αυτόν το δίσκο οπότε θα έχουμε τέτοιες περιγραφές μέσα.
Megadeth - Rust In Peace | Αλλαγές στη σύνθεση
Το 1989 βρίσκει το συμπαθή Dave Mustaine έτοιμο για απολύσεις (ως συνήθως). Ο ντράμερ της μπάντας Chuck Behler αντικαταστάθηκε από τον τεχνικό ντραμς των Megadeth εκείνη την περίοδο, Nick Menza. Λογική επιλογή θα πει κανείς, μια που ο Nick ήξερε ήδη το πρόγραμμα και είχε κάνει καναδυό αντικαταστάσεις του Behler. Αρα ντράμερ βρέθηκε. Φυσικά απολύθηκε και ο κιθαρίστας Jeff Young. Και ο λόγος ήταν γυναίκα. Φήμες λένε ότι ο Young κόρταρε το κορίτσι τού Dave, κάτι που δεν άρεσε στον τελευταίο ο οποίος, έχοντας το πάνω χέρι τον έστειλε με συνοπτικές διαδικασίες. Για την ιστορία απλώς να αναφέρουμε ότι ο Young διέψευσε αυτές τις φήμες και καθάρισε το κούτελό του.
Η μπάντα λοιπόν, ήταν συμπληρωμένη κατά τα 3/4. Απέμενε πια να βρεθεί κιθαρίστας. Και ο φίλος μας ο Dave όντας νηφάλιος για πρώτη φορά μετά από δέκα χρόνια ξεκινάει την αναζήτησή του. Η αποχή του από τις ουσίες φάνηκε να λειτούργησε καθώς οι υποψήφιοι ήταν διαμάντια. Αλλοι ακατέργαστα και άλλοι υπό επεξεργασία.
Για παράδειγμα, Dimebag Darrel πριν ακόμα οι Pantera κυκλοφορήσουν το “Cowboys from Hell”. Δεν εγκρίθηκε καθώς ζήτησε να προσληφθεί και ο αδερφός του Vinnie Paul ως ντράμερ αλλά η προκήρυξη έλεγε μόνο για κιθαρίστα. Στη συνέχεια, ο Criss Oliva έχοντας κυκλοφορήσει ήδη το “Hall of the Mountain King” και εν μέσω ηχογραφήσεων τού “Gutter Ballet” αρνήθηκε τη θέση καθώς οι Savatage αποτελούσαν την προτεραιότητά του. Ο Jeff Waters, επίσης για τον ίδιο λόγο. Όχι για τους Savatage, αυτός είχε προτεραιότητα τους Annihilator. Ο Jeff Loomis – προ Nevermore ακόμη - κρίθηκε ότι ήταν αρκετά νέος για μια τέτοια θέση, τόσο νέος που ίσως να μην πρόλαβε καν το senior prom.
Και η αλήθεια είναι ότι δουλειά γινόταν, γιατί όπως δείχνει η ιστορία, το μάτι του Dave έκοβε. Μην ξεχνάμε ότι στη συνέχεια πέρασαν δυνατά κιθαριστικά ονόματα από τις τάξεις της μπάντας: ενδεικτικά οι Al Pitrelli, Chris Broderick και τώρα ο Kiko Loureiro αποδεικνύουν του λόγου το αληθές.
Ο κλήρος λοιπόν έπεσε στο Marty (Μάρτη) Friedman ο οποίος ήρθε σε επαφή με τον Dave μέσω του Ron Laffitte, στελέχους της Capitol, δισκογραφικής στην οποία άνηκαν οι Megadeth για πολλά χρόνια. Ο Laffitte λοιπόν άκουσε μια solo δουλειά (“Dragon’s Kiss”) του Friedman και έτσι έφερε τις δύο πλευρές σε επαφή. Τι παρατηρούμε εδώ πέρα; Ότι κάποτε τα στελέχη των δισκογραφικών άκουγαν μουσική. Αυτά, πάμε παρακάτω.
Και έτσι λοιπόν ολοκληρώθηκε το πιο επιτυχημένο line-up στην ιστορία των Megadeth και βγήκε το “Rust in Peace”. Τέλος αφιερώματος. Ε, τι άλλο να γράψω; Αφού τα ξέρουμε. Βγήκε ο μεγαλύτερος δίσκος της δεκαετίας του ‘90, ένα από τα επτά θαύματα του κόσμου, αρχαίου και νέου. Κι όχι μόνο του Νέου Κόσμου αλλά και της Νέας Σμύρνης, δείγμα του ότι η καλή μουσική δε γνωρίζει σύνορα.
Megadeth - Rust In Peace | Ηχογραφώντας με καθαρό μυαλό
Τέλος πάντων, ας πούμε καναδυό κουβέντες ακόμα γιατί κρίμα είναι, χρόνος υπάρχει. Κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων λοιπόν, κάποιος διάολος θα έσπασε το ποδάρι του, και η μπάντα έμεινε για πρώτη φορά νηφάλια. Πράγμα που δεν προκαλεί καμία εντύπωση γιατί ως γνωστόν Dave Mustaine και νηφαλιότητα, ειδικά λίγο πριν από εκείνη την εποχή, ήταν δύο έννοιες ταυτόσημες. Dave “Sober” Mustaine ήθελε να τον φωνάζουν και αυτό σίγουρα δεν είναι κάτι που έβγαλα απ’ το μυαλό μου. Το έδειχναν τα πεπραγμένα του.
Και επειδή εδώ μιλάμε με ντοκουμέντα, χαρακτηριστικό παράδειγμα των παραπάνω αποτελεί το γεγονός ότι ο τεράστιος Mike Clink (Guns ‘n’ Roses, UFO, Whitesnake, Mötley Crue κ.α.) είναι ο πρώτος παραγωγός που έκανε δίσκο των Megadeth, και δεν απολύθηκε κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων! Dave Mustaine = επαγγελματισμός. Βέβαια ίσως έπαιξε και ένα ρόλο το ότι σύμφωνα με το Mustaine ο δίσκος στην πραγματικότητα δεν έγινε με τον Clink καθώς το γεγονός ότι ο ίδιος είχε επικεντρωθεί περισσότερο στα δύο “Use Your Illusion” των Guns ‘n’ Roses μάλλον ήταν κομβικό στο να μην τον διώξει. Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορείς εύκολα να απολύσεις κάποιον ο οποίος δε δουλεύει για εσένα. Βέβαια εικάζω ότι δεν ήθελε κιόλας να τον απολύσει καθώς ήταν αρκετά μούρη σαν παραγωγός έχοντας ήδη κυκλοφορήσει μεταξύ άλλων τα “Appetite for Destruction” των Guns και το “Strangers in the Night” των UFO. Οπότε, όπως λέει ο Dave, η παραγωγή έγινε από το ίδιο και τον Max Norman ο οποίος μίξαρε και το δίσκο. Για την ιστορία να πούμε ότι ο Max ανέλαβε την παραγωγή του επόμενου έπους των Megadeth “Countdown to Extinction”, άλλη δισκάρα από ‘κει. Αλλά δε θα επεκταθώ. Οι ηχογραφήσεις του Rust in Peace έδωσαν υλικό και για το “Rusted Pieces”, ένα home video/documentary που κυκλοφόρησε το 1991 και περιέχει έξι μουσικά βίντεο και μία συνέντευξη του σχήματος.
Megadeth - Rust In Peace | Αξέχαστο cover, σπουδαίες συνθέσεις
Το εξώφυλλο του Rust in Peace επιμελήθηκε ο Ed Repka για τον οποίο είχα μία θεωρία ότι είναι πατέρας του παλιού σέντερ μπακ της Φιορεντίνα, Tomas Repka. Η θεωρία αυτή δεν επιβεβαιώθηκε ποτέ, αλλά ούτε διαψεύστηκε! Από καμία απ’ τις δύο πλευρές. Τροφή για σκέψη θα πω εγώ. Τέλος πάντων, στο εξώφυλλο απεικονίζεται η μασκότ των Megadeth, Vic Rattlehead μαζί με τους αρχηγούς των κρατών των μεγάλων δυνάμεων της εποχής (Ιαπωνία, Μεγάλη Βρετανία, Δυτική Γερμανία, Η.Π.Α., Σοβιετική Ένωση) και όλοι μαζί να εξετάζουν το σώμα ενός εξωγήινου πλάσματος. Θέμα σίγουρα αρκετά αρεστό στον Dave Mustaine ο οποίος ψοφάει για θεωρίες συνωμοσίας σχετικές με UFO (όχι την μπάντα), κάτι που φαίνεται και στο στιχουργικό μέρος του δίσκου (“Hangar 18”). Κλείνοντας με τα του εξωφύλλου να πούμε ότι ο Ed Repka εκτός από κάποια των Megadeth, έχει επιμεληθεί πάρα πολλά εξώφυλλα διαφόρων μπαντών όπως Death, NOFX, Venom αλλά και των Ελλήνων Suicidal Angels.
Για να επανέλθουμε στο στιχουργικό κομμάτι, τα θέματα με τα οποία καταπιάνεται ο ποιητής είναι στανταράκι Dave Mustaine. Θρησκεία, πολιτική, πόλεμοι και φυσικά το “αγαπημένο” του θέμα οι καταχρήσεις αλκοόλ και ναρκωτικών. Ιντριγκαδόρικα θέματα όπως και να το κάνεις.
Στο μουσικό του θέματος, τα κομμάτια είναι όλα ένα κι ένα. Ταχύτητα, ριφφάρες, ντραμάρες, σολάρες και γενικά μακελειό! Η ειρωνεία και η ξινίλα που αποπνέει η φωνούλα τού, πάντα γλυκύτατου, Dave στα καλύτερα χειρότερά της. Δεν έχω κάνει λάθος, αυτό ακριβώς εννοώ. Ακρως ειρωνική και ξινή ερμηνεία, οριακά εριστική, ό,τι πρέπει γι’ αυτά τα κομμάτια γιατί ας μιλήσουμε χωρίς φόβο και πάθος, το φωνητικό σκέλος δεν είναι το δυνατό του σημείο. Dave μου, σ’ αγαπάω σ’ εκτιμάω αλλά οι αλήθειες να λέγονται. Όλα αυτά λοιπόν σε συνδυασμό με τους καυστικούς στίχους του ποιητή συνέθεσαν ένα εκρηκτικό μείγμα που έσκασε στο χώρο τόσο εκκωφαντικά όπως η εναρκτήρια ριφφάρα του “Holy Wars”. Δεν υπάρχει λόγος να εστιάσουμε εδώ πέρα σε κάθε κομμάτι ξεχωριστά και να πούμε ότι οι κιθάρες είναι κοφτερές, τα ντραμς είναι οδοστρωτήρας και τα φωνητικά τουρσί, αυτά έχουν ειπωθεί και γραφτεί πολλάκις. Ούτε θα ασχοληθούμε με το αν είχε υποψηφιότητες για Grammy, πόσες είχε και πόσες κέρδισε και ούτω καθεξής. Είναι πολύ παραπάνω απ’ αυτά.
Megadeth - Rust In Peace | Ένα album-masterpiece
Γενικά, ένας δίσκος masterpiece όχι μόνο για το speed/thrash ιδίωμα στο οποίο, τυπικά, υπάγεται αλλά για όλη τη μέταλ μουσική. Πολλά επίπεδα πάνω από το προηγούμενο “So Far, So Good… So What!”, εντελώς διαφορετικό από το επόμενο, εξίσου δισκάρα θα πω εγώ, “Countdown to Extinction”. Η σημαντικότητα που έχει αυτός ο δίσκος φαίνεται άλλωστε και από το ότι για τον εορτασμό των είκοσι χρόνων από την κυκλοφορία του (2010) οι Megadeth πραγματοποίησαν μία περιοδεία εικοσιδύο εμφανίσεων σε όλες τις Η.Π.Α. στις οποίες έπαιζαν ζωντανά ολόκληρο αυτό το επικών διαστάσεων πόνημα και φυσικά κυκλοφόρησε και το αντίστοιχο live album με τον ευφάνταστο τίτλο “Rust in Peace Live”.
Η ένσταση που έχω σχετικά με αυτή τη live κυκλοφορία είναι ότι δεν έγινε με το ιδανικό line-up. Σίγουρα θα προτιμούσα να έβλεπα το βίντεο του δίσκου με τη σύνθεση απ’ την οποία ηχογραφήθηκε ή έστω με την τωρινή με Dirk Verbeuren και Kiko Loureiro σε τύμπανα και κιθάρα αντίστοιχα αλλά δε βαριέσαι; Είναι τόσο τεράστιος δίσκος που όλα αυτά είναι μηδαμινά. Και φυσικά σηματοδότησε την τεράστια πορεία των Megadeth στα ‘90s που με την ίδια σύνθεση κυκλοφόρησαν τη μία δισκάρα μετά την άλλη. Αντε, για να μην ιντρικάρω πολύ θα πω μέχρι το 1997 και την κυκλοφορία του “Cryptic Writings”. Αυτά!
