Εδώ το πράμα γίνεται προσωπικό, όταν έχεις να γράψεις για την πρώτη αυθεντική κασέτα που αγόρασες. Το "Never, Neverland" των Annihilator που αυτό το μήνα έχει επέτειο 30 χρόνων ήταν το πρώτο μου μουσικό απόκτημα και η αρχή ενός δρόμου που κάποια στιγμή θα διακοπεί μόνο βίαια, δηλαδή με τον θάνατο.
Όμως το δεύτερο άλμπουμ της μπάντας από τον Καναδά δεν είναι ξεχωριστό μόνο και μόνο για την παραπάνω αιτία αλλά και γιατί είναι ένα άλμπουμ συνθετικά ξεχωριστό τόσο για τους οπαδούς, όσο για τους ίδιους τους Annihilator. Είναι το μοναδικό άλμπουμ που μπήκε στα UK Chart (Νο48) και το σημαντικότερο όλων είναι το ότι βρίσκεται στο Νο1 στις πωλήσεις των Annihilator δίσκων.
Για να φθάσει στο επιθυμητό αποτέλεσμα ο εγκέφαλος των Annihilator, αυτός ο σπουδαίος axemaster με το όνομα Jeff Waters, πέρασε από πολλά κύματα. Μετά το απόλυτα πετυχημένο ντεμπούτο τους, το "Alice in Hell", ο Waters είδε τον τραγουδιστή του να μην ακολουθεί το όραμα του. Ο Randy Rampage είχε την ευκαιρία να γίνει προϊστάμενος στη βασική του δουλειά και έτσι διάλεξε τις αποβάθρες του λιμανιού του Βανκούβερ.
Αυτό βγήκε σε καλό γιατί δε μπορώ να διανοηθώ "Never, Neverland" δίχως τα επιθετικά φωνητικά του Coburn Pharr που χτίζουν αυτή τη γνωστή απειλητική ατμόσφαιρα του πρώτου δίσκου. Rampage και Pharr έχουν την εκφραστικότητα που χρειάζεται για να τραγουδήσεις σε Annihilator σύνθεση αλλά ο πρώην τραγουδιστής των Omen έχει μεγαλύτερο εύρος από τον Rampage.
Δυστυχώς τα προσωπικά του προβλήματα και ο ιδιότροπος χαρακτήρας του δεν τον διατήρησαν στις τάξεις της μπάντας για παραπάνω από ένα δίσκο. Έφθασε ο Μάιος του 2020 για να δηλώσει ο Waters πως θα επιθυμούσε να επανασυνδεθεί με τον Pharr σε μια επετειακή τουρνέ για το "Never, Neverland" καλώς εχόντων των πραγμάτων από το 2021.
Πίσω και πάλι στα τέλη των 80's όπου ο Waters τελειοποιούσε αυτό το heavy/thrash ήχο του με το "Never, Neverland". Προσωπικά το αποκαλώ Annihilator Metal διότι άμεσα ξεχωρίζεις το κιθαριστικό στυλ του Καναδού.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο που εκείνη την περίοδο και για τις ηχογραφήσεις του "Rust in Peace" ο Mustaine ορέγονταν τον Waters σαν δεύτερη κιθάρα των Megadeth 'η τρία χρόνια μετά οι Metallica στην περιβόητη τουρνέ με τους Guns & Roses του έκαναν πρόταση για να απαλλάξει τον Hetfield που μόλις είχε κάψει το χέρι του από βεγγαλικά. Ο ίδιος το έμαθε δεκαετίες μετά αφού ο τότε μάνατζέρ του το είχε κρατήσει κρυφό για ευνόητους λόγους.
Ο Jeff Waters είναι άνθρωπος ορχήστρα, τα κάνει όλα για τη μπάντα του και συμφέρει και φυσικά έχει κάνει και την παραγωγή σε μετέπειτα κυκλοφορίες των Annihilator. Ένα fun fact τον θέλει την περίοδο εκείνη στο παρά πέντε να έμπαινε στο στούντιο με τους Sepultura για το "Beneath the Remains" αλλά διάλεξε να ασχοληθεί με το "Product of Society" των Defiance. Στο δικό του "Never, Neverland" τα γκέμια τα ανέλαβε ο Glen Robinson. Το αποτέλεσμα εξαιρετικό, τέτοιο κρύσταλλο ούτε στα νερά από τις Μαλδίβες δε πετυχαίνεις.
Συνθετικά δε βρίσκεις τραγούδια που έχουν τον άχαρο ρόλο του filler. Ακόμα και το "Kraft Dinner" είναι πωρωτικό και ας μιλάει για την πανδαισία ενός γεύματος όπως τα... μακαρόνια με τυρί. Από το φαγητό μεταπηδάμε στο αλκοόλ και το "Road to ruin" που μιλάει για drink & drive καταστάσεις με ολέθρια αποτελέσματα. Η θεματολογία έχει παίξει το ρόλο της στο γκαζιάρικο ρυθμό του.
Εκείνη την περίοδο ο Waters εμπνέονταν με τα πάντα. Ένα από τα πιο τεχνικά κομμάτια που έχει γράψει, το "Imperiled Eyes" εκφράζουν τους φόβους του κιθαρίστα για το αφανισμό του πλανήτη, όπως και το "Stonewall" που φέρνει στην επιφάνεια τις οικολογικές ανησυχίες του. Για το "Stonewall" ο κύριος συνθέτης των Annihilator έχει πει πως σκόπευε να γράψει κάτι πιο εμπορικό αλλά του βγήκε κάτι ανάμεσα στους αγαπημένους του ACDC και τους Exodus.
Το "Never, Neverland" όπως και το "Alice in Hell" περιστοιχίζεται από τραγούδια με σκοτεινή θεματολογία που έχουν να κάνουν με την ανθρώπινη ψυχική κατάσταση. Το άλμπουμ ανοίγει το fan favorite "Fun Palace" με την ιστορία ενός ανθρώπου που κατατρέχεται από ενοχές και που η συνείδησή του τον βασανίζει για αποτρόπαιες πράξεις που έχει κάνει.
Το ίδιο ισχύει και για το "Phantasmagoria", ένα από τα πρώτα τραγούδια που ο Waters το είχε γράψει πριν καν κυκλοφορήσει το πρώτο άλμπουμ. Την αρχική του μορφή (του 1986) την πετυχαίνουμε στο "Bag of Tricks" και ακόμα γελάω με την χαλοουινιάρικο ξεφωνητό του Waters στην αρχή. Ευτυχώς στο "Never, Neverland" δεν υπάρχει.
Μεγάλο κεφάλαιο το ομώνυμο τραγούδι που ο Waters το είχε γράψει στο tour bus όταν η μπάντα περιόδευε με τους Onslaught. Το κομμάτι λοιπόν απλώνει τα πλοκάμια του στο πρώτο άλμπουμ και την ηρωίδα του, την Alice. Ο ίδιος ο Waters σε μια παλιότερη συνέντευξή του έχει εξηγήσει πως η Alice από τους φόβους της άρχισε να έχει παραισθήσεις και αυτό ανάγκασε τους ανθρώπους που την πρόσεχαν να την κλειδώσουν σε ίδρυμα. Ο ίδιος έχει αναρωτηθεί πως μπορεί να ήταν το μέλλον αυτού του κοριτσιού και παραδέχθηκε πως αν δεν γίνονταν μουσικός, θα τον ενδιέφερε η ψυχολογία.
Το τραγούδι που κλείνει αυτό θεσπέσιο δίσκο είναι το δαιμονισμένο "I am in command" και χτυπάει το θρησκευτικό φανατισμό. Μέχρι και το τελευταίο κομμάτι η κιθαριστική δουλειά του Waters είναι άψογη και δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης.
Όταν κυκλοφορείς ένα "Alice in Hell" και μετά από ένα χρόνο ένα "Never, Neverland" τότε σου ανοίγουν πόρτες. Μια από αυτές τέλη του Γενάρη του '91 τους έβγαλε στο δρόμο για την Ευρώπη. Από πάνω τους είχαν τους Judas Priest που τον ίδιο μήνα με το "Never, Neverland" είχαν κυκλοφορήσει το "Painkiller" και τους Pantera που ένα μήνα πριν είχαν βγάλει το "Cowboys from Hell"!!! Ο κόσμος που πήγαινε να παρακολουθήσει το show, κυριολεκτικά γίνονταν μάρτυρας μιας από τις ιστορικές περιοδείες στο χώρο της metal μουσικής.
Την τελευταία ημέρα του Φλεβάρη οι Annihilator είχαν πεταχτεί και από τα μέρη μας, μόνοι τους για να μας συστήσουν το νέο τους άλμπουμ στο Ρόδον και φυσικά δεν απογοήτευσαν κανέναν. Πως να γίνονταν αυτό άλλωστε στην καλύτερη περίοδο της μέχρι τώρα σταδιοδρομίας τους.
