Με αυτά και με αυτά, οι Deftones πλέον μετρούν αισίως εννιά κυκλοφορίες. Από το 1995 και την πρώτη τους δουλειά, Adrenaline έχει κυλίσει μπόλικο νερό στο αυλάκι και αν το Magnum Opus τους είναι αναμφίβολα το White Pony, ακόμα μεγαλύτερο επίτευγμα θα έπρεπε να θεωρείται ότι μέσα σε 25 χρόνια δεν έχουν να «επιδείξουν» ούτε μία αδύναμη στιγμή – ένα opuscule αν προτιμάτε, μιας και το ξεκινήσαμε στα Λατινικά.
Ας δούμε λοιπόν τι μας είπαν σε 46 λεπτά μέσα από δέκα τραγούδια οι Αμερικανοί alternative metallers. Σίγουρα το Ohms δε διεκδικεί βραβείο πρωτοτυπίας, το οποίο στην περίπτωση τους δεν είμαι σίγουρος ότι είναι αρνητικό, το αντίθετο θα έλεγα. Στην παραγωγή οι Deftones συναντούν έναν παλιό τους γνώριμο, τον Terry Date. Αξίζει να σημειωθεί ότι η τελευταία που συνεργάστηκαν οι δύο πλευρές ήταν μία δεκαετία πίσω, για τις ανάγκες του Eros, του δίσκου δηλαδή που δεν κυκλοφόρησε ποτέ.
Στο πλαίσιο προώθησης του δίσκου, ο frontman του συγκροτήματος, Chino Moreno είχε δηλώσει ότι θέλει να αποφύγει τετριμμένες δηλώσεις του τύπου: «Είναι η πιο heavy μας κυκλοφορία» και άλλωστε, αν έλεγε κάτι τέτοιο θα ήταν απόλυτα αναληθές. To Ohms είναι ένας αρκετά συναισθηματικός δίσκος, με πολλές μεταπτώσεις, ποικίλα χρώματα και με εξαιρετικό δέσιμο. Το μόνο ασφαλές συμπέρασμα που μπορεί να εξάγει κάποιος από την πρώτη του ακρόαση, είναι ότι οι Deftones έχουν ωριμάσει αρκετά μουσικά και οι κυκλοφορίες τους πλέον είναι πιο προσωπικές.
Από το εναρκτήριο Genesis συμπεραίνουμε ότι ο Frank Delgado (πλήκτρα) θα μας απασχολήσει πολύ περισσότερο από όσο σε προηγούμενες δουλειές. Οι πρώτες ύλες της συνταγής όμως παραμένουν αναλλοίωτες, αρμονική συνύπαρξη χαοτικών συνθέσεων και μελωδιών, αυτή η πανέμορφη trademark σύγχυση που διέπει τα κομμάτια τους. Το Ceremony που έπεται κατεβάζει αρκετά στροφές, όμως συναντούμε και το ίσως καλύτερο refrain του δίσκου, ενώ το Urantia έρχεται ως επίλογος σε μία άτυπη τριλογία, αφού τα στοιχεία που «χτίστηκαν» στα προηγούμενα κομμάτια κάνουν την εμφάνιση τους εκ νέου και εντυπωσιάζουν με τη συνύπαρξη τους.
To Error από την άλλη είναι αρκετά περίεργο κομμάτι, καθώς εισαγωγικά θυμίζει κάτι από The Stooges, ενώ στην πορεία μας φέρνει κάτι από Sonic Youth. Ξέρω ότι ακούγεται αρκετά παράξενο αυτό που λέω, αλλά αν κάνετε μία «γύρα» στο διαδίκτυο, θα διαπιστώσετε ότι αυτές οι σκέψεις δεν ήρθαν μόνο σε εμένα. Όμως, χάρη στον ήχο της κιθάρας του Stephen Carpenter θα τονίσω, κάθε τραγούδι, κάθε μελωδία των Deftones έχει φαρδιά πλατιά την υπογραφή τους. Κρατώντας κατά νου τα προαναφερθέντα, το The Spell of Mathematics είναι το πιο signature κομμάτι του δίσκου, ατμοσφαιρικό όπου πρέπει, χαοτικό σε αρκετά σημεία, μελωδικό εκεί που χρειάζεται και αρκούντως επιθετικό όπου απαιτείται.
Για το Pompeji θα μπορούσα να αφιερώσω ολόκληρη παράγραφο – με λίγη προσπάθεια και κείμενο. Δεν είναι απλά η καλύτερη στιγμή του album, αλλά και ένα από τα highlights στην τεράστια καριέρα των Deftones. Αρχικά μοιάζει σαν έχει «στοιχειωθεί» από τον πρόωρα χαμένο Chi Cheng, μην ξεχνάμε άλλωστε η τελευταία φορά που ο original μπασίστας της μπάντας συνείσφερε στην μπάντα, ήταν στο ίδιο studio. Η τριάδα Delgado, Moreno και Carpenter δίνει πραγματικά ένα ρεσιτάλ, πότε ο ένας και πότε ο άλλος, αλλά η πραγματική μαγεία είναι όταν «ενώνουν τις δυνάμεις τους».
Η συνέχεια, το κλείσιμο, του δίσκου δεν κρύβει ιδιαίτερες συγκινήσεις ή εκπλήξεις, χωρίς αυτό να αποτελεί μομφή για το ποιοτικό του επίπεδο (προσπαθώ να μειώσω τις λέξεις για να μη με κυνηγάει η Ειρήνη), για παράδειγμα το Radiant City και το ομώνυμο Ohms είναι πανέμορφες συνθέσεις που δεν μπορεί κάποιος να προσπεράσει. Το συμπέρασμα είναι ότι για πρώτη φορά οι Deftones έκαναν τους οπαδούς να περιμένουν τέσσερα χρόνια για φρέσκο υλικό και αν μη τι άλλο τους αντάμειψαν με μία εντυπωσιακή κυκλοφορία την οποία, δυστυχώς, απ’ ό,τι φαίνεται, θα αργήσουμε να την ακούσουμε ζωντανά.
Rating:
Εταιρεία: Reprise Records
Genre: Alternative Metal
Παραγωγός: Terry Date
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 25/09/2020
Band Links: Twitter, Deftones, Spotify, Facebook, Youtube, Instagram
