Το μαύρο εξώφυλλο με τον ανάποδο σταυρό να δεσπόζει χρήζει μεγάλης κουβέντας και θα ξεκινήσω από αυτό. Ο σταυρός, το σύμβολο μίας θρησκείας που δεσπόζει στον δυτικό πολιτισμό, εκεί δηλαδή που ακούγονται κατά βάση οι Zeal & Ardor, είναι άρρηκτα δεμένος με την επικρατέστερη θρησκεία και θα μπορούσαμε νααό πούμε τι καλλιεργεί σε όποιον το βλέπει ένα αίσθημα ασφάλειας, κανονικότητας και αντιπροσωπεύει όλον τον αξιακό κώδικά του δυτικού ανθρώπου. Όμως, είτε θέλουμε να το αποδεχθούμε είτε όχι, αυτός ο κώδικάς περιλαμβάνει και μίσος για το διαφορετικό, ασχέτως αν αυτό αντιτίθεται των θρησκευτικών αρχών (ίσως και όχι, όμως θα αποφύγω να βαθύνω σε αυτό) του. Έτσι, ένας ανάποδος σταυρός δε συμβολίζει απαραίτητα το κακό όπως νομίζει, αλλά και την αντίθεση σε αυτές τους τις αρχές και σε μαύρο φόντο, μπορεί εύκολα να μεταφραστεί σε ένα βαθιά αντιρατσιστικό μήνυμα.
Όμως εδώ έχουμε έρθει να μιλήσουμε για μουσική ή έτσι τουλάχιστον νομίζουμε, αφού ο Manuel Gagneux, ιθύνων νους του σχήματος έχει ξεκάθαρα αντίθετη άποψη, αφού όλο το EP απευθύνεται στη απεχθή δολοφονία του George Floyd. Εδώ λοιπόν εγείρεται το καίριο ερώτημα, πώς να χωρέσεις ένα τόσο βαθύ ζήτημα σε μία 17λεπτη κυκλοφορία; Πόσο ταλέντο άραγε χρειάζεται για κάτι τέτοιο; Δε γνωρίζω να σας απαντήσω σε κανένα από τα παραπάνω ερωτήματα, όμως ο Manuel το διαθέτει.
Η κυκλοφορία μοιάζει περισσότερο με ένα κόμματι, παρά ως EP αφού κάλλιστα θα μπορούσε κάποιος να χαρακτηρίσει το εναρκτήριο κομμάτι "Vigil" ως ένα ιντερλούδιο ή ως το blues μέρος ενός κλασσικού κομματιού Zeal & Ardor. Με τη φράση "I can’t breath" που συγκλόνισε τον πλανήτη – και οφείλει να συνεχίσει να το κάνει – μας υποδεικνύει ακριβώς προς τα που θέλει να κινηθεί θεματικά. Στη συνέχεια ακούμε το "Tuskegee" που σε συνάρτηση με ό,τι αναφέρθηκε άνωθεν, είναι πολύ πιο έντονο με το black metal στοιχείο να σκεπάζει τα πάντα. Παρεμπιπτόντως, μελετήστε τι έχει συμβεί σε αυτήν την πόλη στους Αφροαμερικανούς και ίσως τότε να πάψετε να θέτε χαζά ερωτήματα τύπου "Γιατί όχι και White lives matter;".
Αμέσως μετά ακούμε το "At the Seams" που είναι προϊόν της χαρακτηριστικής μίξης στην οποία ειδικεύονται οι Zeal & Ardor, νέγρικο blues με σκανδιναβικό black metal. Όμως έχει και κάτι παραπάνω από αυτό, διαθέτει ένα από τα ποιο ωραία κιθαριστικά θέματα – γενικά οι κιθάρες του κομματιού είναι έργου τέχνης. To "I can’t breath" που ακολουθεί είναι γεμάτο ηχητικά ντοκουμέντα τόσο από την ημέρα της δολοφονίας όσο και από γεμάτες ένταση επόμενες μέρες, όπου άνθρωποι ανεξαρτήτου χρώματος απαιτούσαν – και απαιτούν δικαίωση. Το “Trust No One” συνεχίζει μουσικά από εκεί που το άφησε το "At the Seams" με την οργή όμως να ξεχειλίζει σε κάθε του νότα, τουλάχιστον στο black metal μέρος. Highlight αναμφίβολα το drumming. Στο κλείσιμο του δίσκου έχουμε το "Wake of a Nation" που η πιο «νέγρικη» μουσικά στιγμή του δίσκου.
H κυκλοφορία ξεπέρασε κάθε μου προσδοκία, όμως αυτό είναι ξεκάθαρα δικό μου foul, αφού οι Zeal & Ardor είναι από τα λίγα μουσικά σχήματα στο παγκόσμιο στερέωμα που μπορεί να υπερηφανεύεται για τη μοναδικότητα του ύφους του. Στιχουργικά, πέραν τον ξεκάθαρα στρατευμένο κοινωνικά προσανατολισμό, έχει γίνει καταπληκτική δουλειά και οι αλληγορίες που χρησιμοποιούνται είναι πραγματικά ποιητικού επιπέδου. Κλείνοντας αξίζει να γίνει μνεία και στον τίτλο, όπου το “Nation” δε σημαίνει έθνος, αλλά μέλος ενός συνόλου που υποστηρίζει ένα κοινό σκοπό και δίνει στο ακροατή την επιλογή να αποφασίσει μόνος του αν ανήκει σε αυτό το κομμάτι ή όχι.
Rating:
Εταιρεία: Self Release
Genre: Blues, Black Metal
Παραγωγός: Will Putney
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 23/10/2020
Band Links: Zeal & Ardor, Facebook, Instagram, Twitter, Spotify, YouTube, Bandcamp
