Το τέλος της Α’ Πράξης στην ιστορία του Thrash Metal έχει ημερομηνία: 6 Νοεμβρίου 1990, με την κυκλοφορία του πέμπτου άλμπουμ των Kreator, αδιαμφισβήτητα πρωτοπόρων της σκηνής και, βλέποντας αναδρομικά, της μπάντας με τη μεγαλύτερη επιρροή στο είδος της ανάμεσα στα ευρωπαϊκά και όχι μόνο γκρουπ της εποχής και των χρόνων που ακολούθησαν. Το "Coma of Souls" αποτέλεσε ένα μείγμα όλης της εμπειρίας τους και συνόψισε τη -σύντομη αλλά πλουσιότατη- πορεία τους που είχε αναγκάσει τους ακροατές να χτυπιούνται ασταμάτητα κατά τη δεκαετία του ’80, παρουσιάζοντας διαρκώς κάτι ταυτόχρονα πρωτότυπο και παλιομοδίτικο -τον μοναδικό ήχο τους, που διαμόρφωσε σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από τους συνοδοιπόρους τους τον τρόπο παιξίματος στο Thrash, το Death, το Black και οτιδήποτε ακουγόταν «βαρύτερο» από το Heavy Metal στις δύο τελευταίες δεκαετίες του προηγούμενου αιώνα.
Αγοράζοντας τον δίσκο τον Νοέμβριο του 1990 δεν τα σκεφτόσουν όλα αυτά. Δεν σε ένοιαζε. Δεν ήξερες καν πως μαζί με τη συσκευασία του δίσκου άνοιγες και τις σαμπάνιες της λήξης για τους ίδιους τους Kreator, που έκτοτε αποφάσισαν, έντιμα, να μπλέξουν στον ήχο τους διάφορα πράγματα και να προχωρήσουν σε κάτι διαφορετικό. Το μόνο που σε ένοιαζε ήταν «Θεέ μου, αν υπάρχεις, κάνε να μην τραγουδάει ο Ventor» -δεν τραγουδούσε, έμεινε στα γρυλίσματα των πρώτων, αιματοβαμμένων δίσκων κι άφησε τον Mille να ξερνάει τις κραυγές-σήματα κατατεθέντα πάνω στις ξυραφιές του συμπολίτη τους Blackfire, που μόλις είχε φτάσει από τους έτερους πιονέρους του είδους, τους Sodom, για να φτιάξουν τους καλύτερους Kreator στο timeline της μπάντας.
Ήταν η εποχή που περνούσες ώρα ψαχουλεύοντας το εξώφυλλο, το οπισθόφυλλο, τις σημειώσεις, τους στίχους, πριν βάλεις τον δίσκο στο πικάπ ή το κασετόφωνο. Το εξώφυλλο, ακόμα και για τα δεδομένα της εποχής, ήταν σοκαριστικό. Τα λόγια, έστω κι αν σήμερα ακούγονται κάπως αφελή ή ρηχά, διαβάζονταν από τον δεκαπεντάχρονο ακροατή ως μανιφέστα -έδιναν επιχειρήματα απέναντι στους συμμαθητές και τους γονείς που κορόιδευαν «τι σκουπίδια ακούς», να τους απαντάς «αυτά τα σκουπίδια που λέτε τραγουδάνε για έναν καλύτερο κόσμο». Κι έλεγες αλήθεια, αν και δεν μπορούσε να σε καταλάβει κανείς πέρα απ’ τ’ άλλα παιδιά με τα μακριά μαλλιά, τα ραφτά, τα καρφιά και τα μπλουζάκια με τα τέρατα και τα αίματα που έσταζαν απ’ τις στάμπες.
Prejudice / Intolerance / Eye for an eye
You cannot hide behind those empty claims
Your racist pride is nothing but a game
Στον κόσμο των Kreator είχα μπει αγοράζοντας ως «καινούργιο τους δίσκο» το Pleasure to Kill και έπειτα τους δύο πρώτους, σχετικά πρωτόγονους για τα γούστα μου δίσκους. To Extreme Aggression ήρθε και τα σάρωσε όλα, συνεπώς η αναμονή για τον επόμενο ήταν επίπονη. Αλλά έφτασε η μέρα, μόνο που ο βετεράνος, πια, μεταλλάς της Α’ Λυκείου δεν μπορούσε να τον αγοράσει και η οικογενειακή τραγωδία φάνταζε αναπόφευκτη: Είχα σπάσει το πόδι, ήμουν αναγκασμένος σε ακινησία στο σπίτι, άρα ποιος θα πήγαινε να αγοράσει τον νέο δίσκο των Kreator; Η μάνα μου θα πήγαινε. «Τι είναι αυτό»; «Εδώ, στο γύψο, ρε μάνα, όλο αυτό που γράφει είναι ο νέος δίσκος τους, πρέπει να κατεβείς Καβάλα να τον πάρεις». Αντιγράφω από τις σημειώσεις μου για κείνη την εποχή:
«Η μάνα μου κλαψούριζε, πονάς, τζιέρι μου, ψυχή μου και τα σχετικά, χρειάζεσαι κάτι, παυσίπονο, νερό, πατατάκια, της λέω χρειάζομαι κάτι αλλά από την πόλη, να πας αύριο να μου το πάρεις. Ό,τι θες, γιαβρί μου, θα πάω να σου το πάρω, να μην πονάει το παλικάρι μου, αχ, συμφορά που μας βρήκε, αχ, μας καταράστηκε αυτή η θεία σου η γρουσούζα. Παίρνω ένα χαρτί, της γράφω "Kreator – Coma of Souls". Το Kreator κανονικά, λογότυπο μονοκονδυλιά, το είχα άνετα. Το βλέπει, χαμπάρι δεν έχει τι είναι αυτό, πάει στο δισκάδικο που την έστειλα το άλλο πρωί και μου το φέρνει, δίχως να το ακουμπήσει, βέβαια, μη μολυνθεί».
Το "Coma of Souls" δεν χρειάζεται να αναλυθεί τραγούδι-τραγούδι. H μπάντα βρίσκεται στο ζενίθ της, η παραγωγή είναι τόσο σφιχτή που τους δίνει έναν ελαφρύ αλλά καταλυτικό αέρα από Tampa Bay, οι συνθέσεις ξεπερνάνε οτιδήποτε είχαν γράψει στο παρελθόν (και, θαρρώ, στο μέλλον), αν και μετά από τριάντα χρόνια ίσως θα ήταν τιμιότερο να θεωρήσει κάποιος το Extreme Aggression ως «μέρος πρώτο» και το Coma ως «μέρος δεύτερο» μιας ιστορικής εποποιίας των Kreator που κάπου εκεί, στα 1989-1990, σφράγισαν μια ολόκληρη εποχή για μια ανήσυχη, μεθυσμένη, ενδεχομένως περιθωριακή ομάδα ανθρώπων που ζούσαν με μοναδική τροφή και σκέψη το Metal και ειδικότερα την πιο extreme μορφή του. Το Thrash θα συνέχιζε τον δρόμο του, αλλά ο δρόμος στο εξής θα ήταν πιο φαρδύς, δίχως εμπόδια, θα έβρισκε εύκολα ακροατές για τις αναρίθμητες μπάντες που ακολούθησαν τους Kreator και τους υπόλοιπους «ιδρυτές» του συγκεκριμένου ήχου φτιάχνοντας το μονοπάτι για τον έξω κόσμο από το πουθενά. Ό,τι ακολούθησε, όμως, το "Coma of Souls", αυτόματα καταχωρείται στη «Β’ Πράξη» του Thrash, που ξεκίνησε από το 1991 και ποιος μπορεί να την αναλύσει σε λίγες γραμμές.
Κλείνοντας, σημειώνω τα λόγια του Mille που κουβαλάω τριάντα χρόνια στο κεφάλι από το πιο εθιστικό τους κομμάτι:
Prejudice / Intolerance / Eye for an eye
You cannot hide behind those empty claims
Your racist pride is nothing but a game
Ήταν και είναι αναζωογονητικό να τα ακούς όλα αυτά από Γερμανούς «αγροίκους», «απολίστιστους», «σκουπίδια» και ό,τι άλλο τους (μας) χαρακτήριζαν οι απ’ έξω καθωσπρέπει, τότε και τώρα.
