Ο Ρίτσος απαγγέλει Ρίτσο ή ο Σεφέρης διαβάζει Σεφέρη. Στην περίπτωσή μας οι AC/DC παίζουν AC/DC και πρόκειται για την εικόνα της νοητικής κατάστασης στην οποία με έφερε το νέο άλμπουμ τους "Power Up". Όταν πριν 2 χρόνια ξεκίνησαν οι φήμες και κάποιες κινήσεις υπό άκρα μυστικότητα για μια νέα κυκλοφορία, όλο αυτό μου έκανε και συγχρόνως δεν μου έκανε εντύπωση.
Έχεις από τη μια το συγκρότημα ταλαιπωρημένο, χτυπημένο πρωτίστως από το θάνατο του Malcolm Young. Έχεις μετά τον ντράμερ (Phill Rudd) να τίθεται υπό κατ' οίκον περιορισμό λόγω κατοχής ναρκωτικών ουσιών και του ότι απείλησε κάποιον ότι θα τον σκοτώσει, τον μπασίστα σου (Cliff Williams) να ανακοινώνει την απόσυρσή του και τον φρόντμαν σου λίγο πριν την κώφωση και φυσικά ανήμπορος να ακολουθήσει ούτε περιοδεία. Αν ο Angus Young έβγαζε εκείνη τη στιγμή τους AC/DC σε σύνταξη, τότε θα τον κατηγορούσε κανείς; Όχι βέβαια, αν και η ερώτηση ήταν καθαρά ρητορική.
Όμως αντέχεις να είναι το "Rock or Bust" το τελευταίο άλμπουμ, ο επίλογός σου; Όχι ότι ήταν κακό αλλά πάντοτε οι AC/DC, ακόμα και στις συναυλίες τους αποχωρούσαν με ένα μεγάλο "μπαμ" (βλέπε κανόνια). Δεν υπονοώ στο ελάχιστο πως μετά το "Power Up" πέφτει η αυλαία και ο βασικός λόγος θα σας αποκαλυφθεί παρακάτω, τιθασεύσετε λίγο την υπομονή σας.
Λοιπόν τα μέλη του συγκροτήματος άρχισαν να κινητοποιούνται δειλά-δειλά πριν 2 χρόνια. Το άλμπουμ όμως γράφτηκε από τον Angus και τον Brendan O'Brien που διατέλεσε παραγωγός στους δυο τελευταίους δίσκους (Black Ice, Rock or Bust) όπως και στον παρόντα. Φήμες ήθελαν στο "Power Up" να ακούμε τις τελευταίες νότες και riff του Malcolm Young που μας άφησε περίπου τέτοιες ημέρες (18 Νοέμβρη) πριν 3 χρόνια. Όντως ακούμε ιδέες του συν-ιδρυτή των AC/DC και στα συνθετικά credit συμπεριλαμβάνεται με τον αδερφό του, όμως αυτές οι ιδέες δεν ήταν οι τελευταίες του πριν αποδημήσει.
Πάντοτε τα αδέρφια Young είχαν υλικό που ξέμενε και φυσικά ήταν ανεκμετάλλευτο. Έτσι λοιπόν ο Angus άνοιξε το κουτάκι και διάλεξε αυτές που μπορούσε να χρησιμοποιήσει και εν τέλει να ολοκληρώσει. Ο ίδιος φέρεται να έχει δηλώσει πρόσφατα πως υπάρχει ακόμα πολύ υλικό αναξιοποίητο και γι' αυτό κρατάμε μια πατινή ότι μάλλον μετά το "Power Up" δε θα πέσουν οι τίτλοι τέλους.
Και πολύ καλά θα κάνουν να ΜΗΝ πέσουν διότι το "Power Up" δεν είναι απλά τα τελευταία ένσημα μιας μεσόκοπης μπάντας. Το αντίθετο. Το νιοστό άλμπουμ των AC/DC είναι ένα κάτι παραπάνω από αξιοπρεπές αποτέλεσμα που θα ζήλευαν πολλοί συνάδελφοί τους εκεί έξω. Πρώτα πρώτα στέκει άξια σαν φόρος τιμής στον Malcolm Young ο οποίος αν ζούσε, έτσι θα "εκσφενδόνιζε" τις ιδέες του με την G-6131 του.
Χοντρικώς περίμενα κάτι ανάμεσα στο "Rock or Bust" και τον οποιοδήποτε '80s δίσκο τους. Κάπως έτσι ξεκίνησε το "Power Up", με δειλά βήματα και τα σχετικά άνοστα "Realize" και "Rejection" σε κλασσικές AC/DC φόρμες. Το πράγμα άρχισε να ζεσταίνεται με το "Shot in the Dark", το πρώτο single το οποίο νομίζω πλέον όλοι γνωρίζουν και πήρε μια άκρως ευχάριστη τροπή με κάμποσα highlights στη συνέχεια.
Ξεχώρισα το "Through the Mists of Time" που παρότι ρυθμικό, απορρέει μια μελαγχολία γιατί μιλάει για αυτό το αμείλικτο φαινόμενο που ονομάζεται "χρόνος". Το "Systems Down" ίσως εκφράζει μεταφορικές έννοιες για την τωρινή κατάσταση και πως όλα τα συστήματα έχουν πέσει. Το "Money Shot" αντίθετα τα λέει ξεκάθαρα και έχει να κάνει με τις θηλυκές υπάρξεις ελευθέρων ηθών.
Κάθε φορά που ακούς το "Power Up" σου αρέσει και κάτι διαφορετικό αλλά οι δυο σταθερές αξίες είναι το "Witche's Spell" και το "Demon Fire". Ιδιαίτερα το δεύτερο είναι φωτιά και επιδεικνύει ένα διαφορετικό πρόσωπο συνθετικά. Αν είχε βγει στα '80s θα ήταν το κόκκινο πανί της κάθε θεούσας εκεί έξω και με στίχους όπως το "Demon Fire, is all you desire" θα μοίραζε πολλά εγκεφαλικά.
Εκεί που έχεις μπει στην πρίζα, μπαίνει το "Code Red" που με τον ρυθμό του και το ύφος του σου βγάζει εισιτήριο χωρίς επιστροφή στις εποχές του "Back in Black". Είναι ένας φόρος τιμής στο πιο πετυχημένο τους άλμπουμ και δεν είναι τυχαίο που φέτος έκλεισε 40 χρόνια. Εκεί ο δίσκος φθάνει στο τέλος της διαδρομής και δεν έχεις άλλη επιλογή από το να τον βάλεις να παίξει από την αρχή για να ικανοποιήσεις την εξάρτησή που σου δημιουργήθηκε το 40λεπτο που υπολήφθηκε.
Ειλικρινά έχω βαρεθεί για μπάντες του βεληνεκούς των AC/DC που έχουν κυκλοφορήσει "τη μάνα τους και τον πατέρα τους" να μπαίνω σε τριπάκι σύγκρισης και για το αν η νέα τους κυκλοφορία είναι καλύτερη από την τελευταία ή από όλες τις προηγούμενες. Είναι AC/DC και είναι ένας διαολεμένα καλός λόγος να πιεις κάτι παραπάνω και να διασκεδάσεις, ιδιαίτερα τις γιορτινές ημέρες που πλησιάζουν.
ΥΓ: Για να γιορταστεί το γεγονός ότι η πιο γνωστή μπάντα στο rock κυκλοφόρησε δίσκο, πολλά τουριστικά αξιοθέατα του Λονδίνου "διακοσμήθηκαν" με προβολές και εικόνες της!
Rating:
Εταιρεία: Columbia, Sony Music
Genre: Hard Rock
Παραγωγός: Brendan O'Brien
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 13/11/2020
Band Links: AC/DC, Facebook, Instagram, Twitter, Spotify, YouTube
