Η καραντίνα καλά κρατεί, η κοινωνία παραπαίει, τα νεύρα εξαντλούνται και εμείς κλεινόμαστε στον εαυτό μας. Τα ταξίδια που κάνουμε πλέον και για αρκετό καιρό ακόμα απ’ ό,τι φαίνεται, είναι μόνο πνευματικά. Αναρωτιόμαστε, πώς να είναι ο υπόλοιπος κόσμος αυτή τη στιγμή; Οι πόλεις που δεν είδαμε ποτέ; Πως περνάνε αυτές την πανδημία; Θα ταξιδέψουμε άραγε εκεί όταν ανοίξουν τα σύνορα; Θα μπορούμε να ταξιδέψουμε; Σκέψεις σκόρπιες και ταραγμένες που το μέλλον θα αποδείξει αν ήταν προσωρινές ή μας καρφώθηκαν μια και καλή.
Μοιραία στα ταξίδια, το μυαλό κοιτάει προς την Ανατολή. Τη γείτονα ήπειρο, έναν πολιτισμό που, αν και γέννησε πολλά απ’ όσα σήμερα θεωρούμε δεδομένα (μέχρι και τα καραντινικά μακαρόνια τους οφείλουμε), σήμερα αποτελεί έναν προορισμό για τους τολμηρούς και αυτούς με τις πιο γεμάτες τσέπες και τον ακόμα πιο ελεύθερο χρόνο που προκύπτει από αυτές. Πώς να είναι τώρα η Κίνα; Η Ιαπωνία; Η Κορέα και η Ταϊβάν; `Aγνωστο. Και ο κινηματογράφος της, ακόμα και όταν κατέχει έναν καθολικά προσβάσιμο χαρακτήρα, παραμένει εγκληματικά παραγνωρισμένος λόγω της πολιτισμικής διαφοράς.
Με αυτές τις σκέψεις κατά νου, με την αγάπη για τον ασιατικό κινηματογράφο σε πρώτο πλάνο και αλληλέγγυο πνεύμα, εν μέσω καραντίνας, σας προτείνουμε οχτώ παραγνωρισμένα αριστουργηματάκια του κινηματογράφου της Ανατολικής Ασίας. Μη φοβάστε, ακόμα και όταν καταπιάνονται με πιο βαριά θέματα, δεν είναι αυτό που αποκαλούμε «βαριά κουλτούρα», καραντίνα έχουμε, δεν υπάρχει χώρος για σαδισμό.
► Confessions (2010)
Κάποτε πίστευα πως το Oldboy είναι η απόλυτη απεικόνιση της εκδίκησης στον κινηματογράφο. Εξακολουθώ να τη θεωρώ μια από τις σημαντικότερες ταινίες που θα δει κανείς, αλλά στον τομέα της εκδίκησης καθεαυτής, βρήκα μια ταινία που νομίζω πως την ξεπέρασε. Και αυτή κυκλοφόρησε 7 χρόνια αργότερα στην Ιαπωνία. Το Confessions είναι ένα φιλμ ανατροπών που εξετάζει την εκδίκηση και την προσπάθεια της εύρεσης του εαυτού μέσα από ένα πρωτοποριακό πρίσμα. Πικρό (και πικρόχολο), απεγνωσμένο, μακάβριο και με αρκετή αρρώστια μέσα του, κρύβει τη μεγαλύτερη εκδίκηση που πάρθηκε ποτέ. Ούτε λέξη για την πλοκή καθώς ενδέχεται να αποτελέσει spoiler. Και ένα μαγευτικό soundtrack το οποίο μεταξύ άλλων περιλαμβάνει κομμάτια των Boris και Radiohead.
► Monga (2010)
Η Ταϊβάν μπορεί να είναι η πρέσβειρα του slow cinema ανά τον κόσμο, με τους Hou Hsiao Hsien και Tsai Ming Liang να κρατούν τα σκήπτρα του Αργού. Ως εκ τούτου, κανείς δε θα περίμενε πως ένα τόσο εύληπτο και συνάμα σκορσεζικά σύνθετο φιλμ θα έβγαινε από ‘κει. Πέντε αγόρια διαφορετικών χαρακτήρων και υποβάθρων στην πόλη Monga εισέρχονται μαζί στον κόσμο της μαφίας τη δεκαετία του ‘80. Δημιουργούν μια άτυπη οικογένεια και γνωρίζουν μαζί τον κόσμο και τους εαυτούς τους. Το πέρασμα του χρόνου, ωστόσο, θα φέρει τις συγκρούσεις και την ενηλικίωση, στην οποία αποφάσεις θα πρέπει να παρθούν. Η νυχτερινή Ταϊβάν φαντάζει σαγηνευτική, ο ρυθμός είναι υποδειγματικός, οι χαρακτήρες κατανοητοί και συμπαθείς. Γλυκόπικρο και άξιο διήγησης όσο το ίδιο το τέλος της αθωότητας.
► The Wailing (2016)
Ταινία τρόμου θέλετε; Ταινία τρόμου θα έχετε. Η Κορέα τα τελευταία χρόνια έχει αποδείξει όχι μόνο πως είναι μια υπολογίσιμη δύναμη στο mainstream κοινό (τα Όσκαρ των Παράσιτων μένουν το στέμμα αυτής της δήλωσης), αλλά έχει και τη δική της σχολή στον τρόμο. Ένα άψογο δείγμα αυτού του τρόμου, το The Wailing, ένα φιλμ με μεταφυσικό φόντο που δε διστάζει να αποτελέσει μια τέλεια αλληγορία για την ξενοφοβία ως σύμπτωμα μιας κλειστής κοινωνίας. Μια σειρά από αιματηρούς φόνους σε μια επαρχιακή πόλη της Νότιας Κορέας εγείρει ανησυχίες και ένας αστυνομικός που βλέπει τη μικρή κόρη του να γίνεται δέσμια μια ανώνυμης δύναμης καλείται να λύσει το μυστήριο. Το σκοτάδι (μεταφυσικό και ψυχικό) τυλίγει κάθε καρέ. Η εμπιστοσύνη ως ρίσκο.
► A Touch of Sin (2013)
Αθετώ προσωρινά την υπόσχεση του προλόγου και κάνω ένα μικρό διάλειμμα για λίγη «βαριά κουλτούρα». Ο Jia Zhangke είναι ένας από τους σημαντικότερους μοντέρνους auteur της Κίνας, ωστόσο η μινιμαλιστική του ματιά και ο αργός ρυθμός των ταινιών του δεν τον καθιστούν ένα δημιουργό για το ευρύ κοινό. Ωστόσο στη συγκεκριμένη ταινία, αφηγείται τέσσερις ιστορίες βασισμένες σε αληθινά περιστατικά της Κίνας του 21ου αιώνα, οι οποίες έχουν τη ρίζα τους στη βαθιά ριζωμένη βία της κοινωνίας. Σοκαριστικό μα ειλικρινές πορτραίτο μιας κοινωνίας σε απόγνωση, το οποίο όμως στο τέλος κρύβει ένα συγκινητικό ανοιγματάκι ενός «διαδραστικού» παραθύρου στον κόσμο που δε γνωρίζουμε.
► The Chaser (2008)
Λίγες ταινίες καταφέρνουν να διατηρήσουν την αγωνία σε τόσο υψηλά επίπεδα ενώ ταυτόχρονα ασκούν κριτική στη διαφθορά των κοινωνικών δομών και χωρίς καν να έχουν έναν πρωταγωνιστή ο οποίος δεν είναι ολίγον τι απόβρασμα, αλλά αναγκάζεσαι να ταχθείς προσωρινά υπέρ του. Το The Chaser είναι μια τέτοια ταινία, μια λαχανιασμένη μα όχι καταϊδρωμένη ταινία, υπερβίαιη που τεστάρει τα όρια του θεατή και του θέτει ερωτήματα. Ένας πρώην αστυνομικός και νυν μαστροπός αναζητά τον πελάτη ο οποίος εξαφάνισε δύο από τις γυναίκες οι οποίες δουλεύουν γι’ αυτόν σε μια διαρκή καταδίωξη που αποκαλύπτει την ανεπάρκεια του συστήματος δικαιοσύνης της Νότιας Κορέας. Σε κρατά στην άκρη της καρέκλας σου από την αρχή μέχρι το τέλος της και πιθανότατα δεν την ξεχνάς ποτέ.
► Election (2005)
Την ιταλική μαφία την έχουμε γνωρίσει αρκετά καλά στον κινηματογράφο. Με τις Τριάδες, τη μαφία της Κίνας όμως τι γίνεται; Ποια η δομή της; Οι λειτουργίες της; Η ιεραρχία της και οι πρακτικές της; Σε αυτό το εξαιρετικό φιλμ του 2005 από το Χονγκ Κονγκ, ο Johnnie To εξερευνά τις δολοπλοκίες εντός των Τριάδων λίγο πριν οι επερχόμενες εκλογές ορίσουν τον νέο επικεφαλής της υπό εξέταση «κοινωνίας» (όπως ονομάζονται τα συνδικάτα τους). Ένα διαρκές παρασκηνιακό παιχνίδι, προδοσίες, αιματοχυσία, ένα all star cast, όλα αυτά ιδανικά δεμένα σε μια ταινία που είχε προβληθεί στις Κάννες και την ακολούθησε ένα sequel.
► Blade of The Immortal (2017)
Τον Takashi Miike ίσως τον γνωρίζετε, είναι ένα από τα πλέον υπολογίσιμα ονόματα του ιαπωνικού κινηματογράφου, γνωστός για την υπερβολική του βία και την εργασιομανία του. Για να καταλάβετε περί τι περιπτώσεως μιλάμε, αυτή είναι η εκατοστή του ταινία. Βασισμένη στο υπερβίαιο manga του Hiroaki Samura, ακολουθεί τον απέθαντο πρώην σαμουράι Manji, ο οποίος καλείται να σφαγιάσει εκατό κακούς άνδρες προκειμένου να μπορέσει να αναπαυθεί. Η συνεργασία του με τη νεαρή Rin θα τον φέρει πιο κοντά στο σκοπό του ενώ στο διάβα του θα βρεθούν πολλοί νέοι αντίπαλοι. Όσοι θέλετε μια χορταστική, εντυπωσιακή ταινία δράσης, μην κοιτάξετε πιο μακριά. Προβλήθηκε στις Νύχτες Πρεμιέρας σε μια σχεδόν sold out προβολή (με εμένα και τον Χανδρινό να αφήνουμε διαρκώς επιφωνήματα ενθουσιασμού) και στη μετέπειτα κυκλοφορία της δεν άντεξε ούτε μια εβδομάδα. Ώρα να της αποδοθεί δικαιοσύνη.
► Infernal Affairs (2002)
Το The Departed του Scorsese το έχετε δει; Ωραία. Το λατρέψατε; Ακόμα καλύτερα. Θέλετε να δείτε και την ταινία που το ενέπνευσε; Αυτή εδώ είναι, ένα αριστούργημα του κινηματογράφου του Χονγκ Κονγκ που μοιάζει σαν John Woo χωρίς εμφανή δράση και όλες τις συγκρούσεις να προκύπτουν εντός των χαρακτήρων. Ένας κρυφός πράκτορας της αστυνομίας διεισδύει στις Τριάδες. Ένα αντίστοιχο μέλος των Τριάδων διεισδύει στην αστυνομία. Μόνο ένα άτομο από το κάθε μέτωπο γνωρίζει την αληθινή τους ταυτότητα. Ένα κυνηγητό αποκάλυψης θα ξεκινήσει σύντομα και οι δύο τους θα βρεθούν σε ένα διαρκές στρατηγικό παιχνίδι επιβίωσης στο οποίο κάθε κίνηση μετράει. Σάρωσε τα ασιατικά βραβεία, γέννησε δύο sequel και αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για τον Marty. Πειστήκατε;
