Οι μέρες που δυανύουμε είναι δύσκολες και όσο κι αν φαίνεται απίστευτο, το 2020 οδεύει στο τέλος του. Η μοναξιά είναι επίσης συχνός επισκέπτης αυτών των ημερών, για πρώτη ίσως φορά στα ελληνικά Χριστούγεννα. Ωστόσο πολλές φορές η μουσική είναι εκεί δίπλα μας χωρίς να το ζητήσουμε. Αρκετές από αυτές τις φορές, υπάρχει μεγάλη ανάγκη η σκέψη να ξεφύγει από το λόγο και το συναίσθημα να μεταφραστεί αποκλειστικά σε νότες. Η μουσική έχει το δικό της τρόπο να μιλήσει χωρίς να αρθρώνει λέξεις και με αφορμή αυτή τη σκέψη, η ομάδα του Depart μάζεψε για εσάς τα αγαπημένα της, για διαφορετικούς λόγους, instrumental κομμάτια που τη συνοδεύουν αυτή την περιόδο.
► Follow The Map – Mono
Αν μπορείς να αντικαταστήσεις στο μυαλό σου μια μελωδία του Joe Hisaishi σε κάποια ταινία των Studio Ghibli με άλλο κομμάτι, τότε έχεις βρει θησαυρό. Και αυτό έχω πάθει με τη σκηνή που ο Haku και η Chihiro πέφτουν απ’ τον ουρανό στο Spirited Away. Το (αριστουργηματικό) Reprise έχει αντικατασταθεί μέσα μου από το ντροπαλά χτισμένο μέχρι να ξεσπάσει το δακρύβρεχτα λυρικό κρεσέντο μιας σύνθεσης από μια (σχεδόν καθολικά instrumental) μπάντα που υπεραγαπώ. Μικρό σε διάρκεια, κινηματογραφικό, αθώο, μελαγχολικά ελπιδοφόρο, κουβαλά όλες τις αναμνήσεις μου μαζί του. Τον χιονισμένο χειμωνιάτικο αθηναϊκό ουρανό μιας από τις καλύτερες μέρες της ζωής μου, εμένα να κλαίω στον ώμο μιας αδερφικής φίλης μου όταν το άκουσα ζωντανά στο Κύτταρο το 2012, την αγκαλιά μου με τον Taka μετά το live τους το 2015 στο Fuzz αφού ανάμεσα σε άλλα μιλήσαμε για το πόσα σημαίνει ο Miyazaki και για τους δύο μας. Η ιδανική εισαγωγή στον πανέμορφα μελαγχολικό κόσμο μιας μπάντας που όμοιά της δύσκολα θα ξαναβρείς.
► Clubbed to Death – Rob Dougan (Kurayamino Version)
Ομολογώ πως με το που διάβασα την ιδέα του Γιώργου, το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό ήταν «Shine on you crazy diamond, δικό μου, δεν το ακουμπάει κανείς». Και μετά θυμήθηκα -όπως σωστά παρατήρησε και ο Γιώργος- ότι «το γεγονός πως έχει lyrics καταλαβαίνεις πως είναι πρόβλημα». Δυστυχώς, έχει lyrics. Οπότε επέλεξα να πορευθώ με το instrumental κομμάτι που καθόρισε την παιδική μου ηλικία σε ότι αφορά μη-ορχηστρικούς τίτλους (σ.σ. γιατί εκεί η απάντηση θα ήταν «όλο το soundtrack του Lord of the Rings Trilogy, χωρίς μισό δευτερόλεπτο να μένει εκτός). Το Clubbed to Death του Rob Dougan λοιπόν, για να μην το κουράζουμε πολύ, είναι το instrumental κομμάτι στο οποίο επιστρέφω ανά τακτά διαστήματα. Προφανώς αναφέρομαι στο Kurayamino Version, γνωστό από το Matrix Reloaded<.b> ως η κομματάρα που ακούγεται σαν «χαλί» όταν ο Morpheus δείχνει στον Neo τον κόσμο του προγράμματος, αλλά και στα credits της ταινίας. Νοσταλγία συνδυασμένη με ηλεκτρονικό instrumental βομβαρδισμό.
► Watermelon in Easter Hay – Frank Zappa
"He begins to feel depressed now. He knows the end is near. He has realized at last that imaginary guitar notes and imaginary vocals exist only in the mind of the imaginer. So he goes back to his ugly little room and quietly dreams his last imaginary guitar solo..."
Σε έναν ιδανικό κόσμο, το Joe's Garage θα είχε τη θέση που του έπρεπε. Στην κορυφή των κορυφών. Μια μαγνητική όπερα του ιδιοφυούς Φρανκ, εξιστορεί τη ζωή ενός καλλιτέχνη, από τα άβολα ξεκινήματα μέχρι την τυποποίηση, τον ιντιβιτζουαλισμό, τη λογοκρισία, τη θεοκρατία, την παράνοια της κουλτούρας μας που μας θέλει αυτοθαυμαζόμενους να εκτιθέμεθα πεθαίνοντας επάνω στη σκηνή. Στο κλείσιμο της τρίτης πράξης, λίγο πριν το επίσης αριστουργηματικό A litte Green Rosetta, ο Joe, παγιδευμένος και τεθλιμμένος, βρίσκει καταφύγιο στη μουσική. Και σαν προπομπός του γκιλιαμικού Brazil, δραπετεύει με το τελευταίο imaginary solo.
"And, ultimately, who gives a fuck anyway?"
► Samsara Blues Experiment - Wheel of Life
Στην πρώτη καραντίνα, η παράγραφος αυτή θα εξιστορούσε τους έξαλλους χορούς, στους οποίους επιδιδόμουν μόνη στο σαλόνι υπό τους ήχους του Selotölei των The Bonnie Nettles. Funky, ψυχεδελικό, ξεσηκωτικό, σούπερ κιθάρα από τον Ανέστη Νινέ-γενικώς γαμώ! Όμως, είμαστε στο δεύτερο lockdown, με πολλά νεύρα κι ακόμα μεγαλύτερη κούραση. Τι χρειάζεται το μυαλουδάκι μας αυτή τη φορά; Κάτι απαλό. Κάτι ήρεμο και γλυκούλι, οπωσδήποτε όχι μονότονο, κάτι σαν αγκαλίτσα για το είναι μας. Και αυτό είναι το Wheel of Life των Samsara Blues Experiment. Σε καμία περίπτωση αυτό που έχεις συνηθίσει από αυτούς: όχι ηλεκτρικά όργανα για αρχή. Καθόλου heavy. Βασικά αν τα κύματα είχαν soundtrack θα ήταν αυτό. Κελαρυστά αρπίσματα, υπαρκτή κλιμάκωση, επιστροφή στην ηρεμία. Σαν κύμα που αποσύρθηκε κι επανήλθε δριμύτερο. Ένα νοητό φούσκωμα και ξεφούσκωμα, σα μια βαθειά ανάσα, που πήρες πριν συνεχίσεις τη δύσκολή σου μέρα. Μα ο τροχός γυρνάει. Και το τραγουδάκι αυτό στο θύμισε.
► Caspian – Wildblood
Οι Αμερικανοί post rockers Caspian, στη μακρινή Τσεχία το καλοκαίρι του 2019, που ακόμα ζούσαμε τις συναυλίες, με έκαναν να ζήσω ίσως το πιο έντονο μουσικό ταξίδι που έχω ζήσει μέχρι τώρα.
Ο μεγαλύτερος ρόλος σε αυτό το ταξίδι, ανήκε στην αρχή και το "Wildblood". Ο παλμός που έδωσε το πιάνο συχρονίστηκε άμεσα με τους χτύπους της καρδιάς όλου του κοινού, κ η μελωδία του σαξοφώνου ξεκίνησε τη μεταφορά του μυαλού μας και του σώματος μας κάπου εξωπραγματικά, αλλά ταυτόχρονα οικεία και ζεστά. Η είσοδος των πολλών κιθαρών, των τυμπάνων και του μπάσου έδωσε αμέσως υπόσταση σε όλο αυτό και τα κορμιά μας ξεκίνησαν μία κίνηση που δε σταμάτησε σχεδόν ποτέ, εκτός από τη μαγική στιγμή στο τέταρτο περίπου λεπτό, που ακούγεται σαν μία στάση να πάρουμε μία ανάσα για να ξαναμπούμε σε αυτό τον χείμαρρο συναισθημάτων που ακολουθεί μέχρι το τέλος.
Κάθε φορά που ακούω τις πρώτες νότες αυτού του κομματιού, ζω αυτή την εμπειρία ξανά και ξανά, μπαίνοντας σε αυτό το trance, όποια ώρα και οπουδήποτε τις ακούσω. H live έκδοση βοηθάει περισσότερο. Πιστέψτε με, μπορεί να το πάθετε και εσείς. Και σας το εύχομαι.
► Voice of the Soul - Death
► The Dance of Eternity - Dream Theater
Καταρχάς να πω ότι στην κατηγορία "instrumental" βάζω κομμάτια μόνο από μπάντες που έχουν φωνητικά και σε κάποιες στιγμές της πορείας τους γράφουν και κάποιες "οργανικές" συνθέσεις. Δεν έχει νόημα για μένα να συμπεριλάβω σε κάτι τέτοιο κομμάτια σχημάτων που παίζουν αποκλειστικά instrumental. Οπότε έχουμε και λέμε. Στην αρχή σκέφτηκα να βάλω το "Orion" των Metallica, μετά είπα "όχι, θα βάλω το The Call of Ktulu που έχει και Mustaine μέσα". Μπα, αν είναι βάλω κάτι με Mustaine θα βάλω Megadeth. Αλλά δεν τρελαίνομαι με τα instrumental των Megadeth. Ε, τελικά είπα να βάλω το "The Dance of Eternity" από το "Scenes From a Memory" των Θίατερ. Κατ’εμέ το απόλυτο οργανικό κομμάτι, αυτό που οι haters των Θίατερ, και γενικά του progressive metal, έχουν ως επιχείρημα ότι το συγκεκριμένο είδος απευθύνεται μόνο σε μουσικούς και σπουδαστές ωδείων αλλά ταυτόχρονα οι οπαδοί της μπάντας αλλά και οι σπουδαστές ωδείων θεωρούν milestone να καταφέρουν να το παίξουν. Τεράστια σύνθεση, αυτό έχω να πω μόνο.
► The rest of us - Colin Stetson and Sarah Neufeld
Η αλήθεια είναι πως μεγάλο μέρος της μουσικής που ακούω στέκεται με άνεση κάτω από τη μεγάλη ομπρέλα του instrumental. Πράγμα που μου κάνει δύσκολο να επιλέξω απλά ένα κομμάτι. Ωστόσο, τη συγκεκριμένη δύσκολη περίοδο, υπάρχει κάτι που με κρατάει κάπως σε μια ψυχική ισορροπία. Για τη συγκεκριμένη συλλογή επέλεξα αυτή την υπέροχη συνεργασία. Πρόκειται για τον βιρτουόζο του σαξοφόνου, Colin Stetson, ο οποίος έχει υπάρξει σε πολυάριθμες συνεργασίες με ονόματα που ίσως σας είναι λίγο πιο γνωστά (Bon Iver, Arcade Fire, Ex Eye) και τη βιολίστρια Sarah Neufeld, γνωστή από τη συνεργασία της με τους Arcade Fire. Οι δυό τους κυκλοφόρησαν το 2015 ένα collaboration album με τίτλο Never were the way she was, από το οποίο προέκυψε αυτό το αγχωτικό αριστούργημα, The rest of us. Το κομμάτι κουβαλά μια πρωτόγονη ενέργεια επάνω του, με τους δημιουργούς του να έρχονται σε τρομακτική σύνδεση και να δίνουν αυτό το αποτέλεσμα. Συνδύασέ το με το σκηνοθετικό κομψοτέχνημα του Dan Huilting που το συνοδεύει ως video clip κι έχεις κάτι να παίξει με το μυαλό σου για ώρες. Mystifying.
