Δίσκο έβγαλε η Miley Cyrus και οι απανταχού ροκάδες/μεταλλάδες και πάσης φύσεως πολέμιοι της pop και ακροατές ποιοτικών τραγουδιών, έσπευσαν να αποθεώσουν την καλλιτέχνιδα η οποία προηγουμένως ήταν “ένα κατασκεύασμα της αμερικανικής μουσικής βιομηχανίας”, “έλα μωρέ με το Wrecking Ball” και “σιγά μην ακούω και Britney Spears”, ενώ τώρα είναι “η ανερχόμενη rock τραγουδίστρια με το attitude που σπάει κόκκαλα”, “φίλε δεν της τό’χα” και “μαν, η τύπισσα τα σπάει”. Είναι rock όμως η Miley Cyrus; Ή μήπως είναι pop; Και γιατί “πρέπει” να είναι rock; Στην τελική, γιατί πρέπει να προσδίδουμε πάντα τον όρο rock σε κάτι; Απλώς για να το ακούμε χωρίς ενοχές; Δεν μπορεί κάτι να είναι pop και ταυτόχρονα να είναι ωραίο; Αρκετά με τη φιλοσοφία όμως, ώρα για το δίσκο.
Η Miley Cyrus, καταρχάς για όσους δε γνωρίζουν είναι κόρη του Billy Ray Cyrus και βαφτιστήρα της Dolly Parton. Ο πατέρας της είναι πολύ γνωστός country τραγουδιστής, έχει κυκλοφορήσει 16 δίσκους και 52 singles και όλο κάπου έχει πάρει το αυτί μας το τραγούδι “Old Town Road” του trapper Lil Nas X με τη συμμετοχή του Billy Ray. Η Dolly Parton δε χρειάζεται συστάσεις, και μόνο το “Jolene” θα έφτανε αλλά ας πούμε απλώς ότι έχει εικοσιπέντε #1 στο Billboard Country Music. Επίσης να πούμε ότι το σόι της Miley θα μας απασχολήσει στο μέλλον γιατί υπάρχουν κι άλλα τραγουδιστικά φυντάνια εκεί μέσα (Trace/Noah/Brandi Cyrus). Λοιπόν, φτάνει με τα σόγια ώρα για το δίσκο.
Το “Plastic Hearts” κυκλοφόρησε πριν μερικές μέρες μέσω της RCA Records και στην παραγωγή ήταν τρανταχτά ονόματα όπως ο Andrew Wyatt (Liam Gallagher, Lady Gaga, Bruno Mars), ο Andrew Watt (Post Malone, Dua Lipa, Charlie Puth και φυσικά έκανε και τον τελευταίο δίσκο του Ozzy) και φυσικά ο μέγιστος Mark Ronson (Amy Winehouse, Queens of the Stone Age, Adele, Bruno Mars, Robbie Williams). Εδώ να σημειώσω ότι ο Wyatt με τον Watt είναι δύο διαφορετικά πρόσωπα και ότι δεν έχει γίνει λάθος. Μάλιστα ο δεύτερος (Watt), είναι και υποψήφιος για Producer of the Year στα φετινά Grammy από τα οποία μένει εκτός υποψηφιοτήτων ο The Weeknd που έχει γράψει τη χιτάρα της χρονιάς. Τέλος πάντων, ας μην ξύνουμε πληγές.
Στη φωτογραφία του εξωφύλλου, η οποία είναι από τον Mick Rock, γνωστό από δουλειές του με Joan Jett και Debbie Harry, βλέπουμε τη Miley να φοράει ένα μπλουζάκι που γράφει “censored” οπότε αντιλαμβανόμαστε όλοι πόσο ροκιά θα είναι ο δίσκος. Τέλος, σε όλο το εξώφυλλο έχει εφαρμοστεί ένα ροζ φίλτρο. Αυτά για το εικαστικό μέρος του δίσκου. Πάμε στο ζουμί τώρα.
Λοιπόν το πρώτο single που κυκλοφόρησε ήταν το “Midnight Sky” το οποίο σύμφωνα και με την ίδια τη Miley είναι βασισμένο στο “Edge of Seventeen” του πάλαι ποτέ μέλους των Fleetwood Mac και μετέπειτα σόλο country καλλιτέχνιδος, Stevie Nicks. Αν ακούσει κάποιος και τα δύο κομμάτια θα το αντιληφθεί αμέσως. Λογική εξέλιξη να γίνει και remix (“Edge of Midnight”), με τη συμμετοχή της ίδιας της Stevie Nicks. Το “Midnight Sky” λοιπόν έχει μια synth-pop αισθητική που τα τελευταία χρόνια έχει γίνει τάση, τουλάχιστον στις Η.Π.Α.. Το συγκεκριμένο track θεωρώ ότι ήταν μία απ’ τις ευχάριστες εκπλήξεις της χρονιάς. Δεν περίμενα ότι θα βγάλει τόσο ωραίο κομμάτι η Miley Cyrus για να είμαι ειλικρινής. Τελευταίο τραγούδι της που άκουσα και μου άρεσε ήταν το “Malibu” από το δίσκο “Younger Now”. Λίγο οξύμωρο αυτό το τελευταίο αλλά θα τα πούμε παρακάτω. Φοβερό κομμάτι και δικαιολογημένα έκανε τον ντόρο που έκανε μόλις έσκασε. Πάμε παρακάτω.
Δεύτερο και, σύμφωνα με τα λεγόμενα της Miley, τελευταίο single είναι το “Prisoner”. Ενθυμούμενος τις δηλώσεις της ότι δουλεύει/θα δουλέψει πάνω σε δίσκο με διασκευές των Metallica, μόλις είδα τον τίτλο σκέφτηκα “μια χαρά, ξεκινάει από μεηντενιές για να μας βάλει στο κλίμα”. Κι εκεί που περιμένω να ακούσω “Ι am not a number, I am a free man” και μετά Clive Burr, ακούω το “Physical” της Olivia Newton-John αλλά με άλλους στίχους.
Λοιπόν εδώ έχει γίνει το λεγόμενο “Interpolation”, το οποίο σημαίνει το εξής: αν κάποιος θέλει να χρησιμοποιήσει μια μελωδία (ή μέρος αυτής) από ένα κομμάτι αλλά ο δημιουργός ή η εταιρεία δεν ψήνεται να δώσει την άδειά του, τότε ο sampler αντί να sample-άρει μπορεί να επανηχογραφήσει τη μελωδία. Ωραία πατέντα. Ας πάρουμε τις μελωδίες των ABBA κι ας αμολάμε χιτάρες τη μία πίσω απ’ την άλλη. Φυσικά δεν είναι τόσο εύκολο αλλά από τον καναπέ μου μπορώ να κράζω όσο θέλω.
Στο “Prisoner” λοιπόν, εκτός απ’ αυτή τη μαγκιά υπάρχει και η Dua Lipa για να κάνει ντουέτο με τη Miley Cyrus. Συμπαθητικό κομμάτι, επίσης 80ίλα με τα συνθόμπασα να δίνουν και να παίρνουν. Δύο στα δύο single βασίζονται σε ήδη υπάρχοντα κομμάτια. Καλά πήγε αυτό.
Στο “WTF Do I Know” η καλλιτέχνις μάς μιλάει για τον πρόσφατο χωρισμό της από τον, επί δέκα χρόνια σύζυγό της, Liam Hemsworth. Τούτος ο τύπος είναι ο αδερφός του Thor. Όχι ο Loki, μην παρεξηγηθώ. Του ηθοποιού που κάνει τον Thor. “Rock” κομμάτι αλλά MTV Rock, δηλαδή μη φανταστεί κανείς καμιά ροκιά "Born to Be Wild" ξέρω γω. Αποστειρωμένο, στουντιακό rock. Αυτά έχουν και θετική ερμηνεία σαφώς αλλά στην προκειμένη περίπτωση η αρνητική υπερέχει. Δε θα μπορούσα να βρω καλύτερη περιγραφή απ’ αυτή του Alexis Petridis στο review του στην Guardian: “it sounds like rock music put through an Instagram filter”. Γιατί εμείς εδώ πέρα διαβάζουμε και ξένο τύπο, τι είμαστε, τίποτα πλεμπαίοι; Ωραίο κομμάτι επίσης πάντως.
Θα σταθώ επίσης και στα δύο guest του δίσκου που δεν είναι άλλα από τον Billy Idol και την Joan Jett. Ο Billy Idol λοιπόν συμμετέχει στο κομμάτι με τίτλο “Nightcrawling” το οποίο φέρνει λίγο στο μυαλό το “White Wedding” του ιδίου. Καλά το πάει η Miley. Εμένα δε με χαλάει πάντως αυτή η αναφορά στα 80s που είναι εμφανής σε όλο το δίσκο. Το έτερο track, με guest την Joan Jett, είναι το “Bad Karma” που θεωρώ ότι είναι το χειρότερο του δίσκου. Παντελώς αδιάφορο.
Γενικά αυτή η φάση με τούτους εδώ τους guest μου θυμίζει λίγο Δάκης-Πωλίνα που αναβιώνουν τα… “ΞΕΦΡΕΝΑ ΠΑΡΤΥ ΠΟΥ ΚΑΝΑΜΕ ΚΑΠΟΤΕΣ”. Να πιάσουμε λίγο και τους πρεσβύτερους να θυμηθούνε τα παλιά.
Μπαλαντοειδές το “High”. Ξεχειλίζει country-ίλα από χιλιόμετρα. Δε μου κάνει εντύπωση μιας που ό,τι και να κάνει η Miley Cyrus η “βλαχιά” δεν κρύβεται. Για καλό το λέω. Ακουστικό κομμάτι χαμηλών τόνων.
Εξαιρετικό κομμάτι το “Hate Me”. Ε-ΞΑΙ-ΡΕ-ΤΙ-ΚΟ. Mid-tempo το λεγόμενο, και θα το χαρακτήριζα ως anthem. Δεν έχω να πω πολλά. Το καλύτερο κομμάτι του δίσκου. Όπως επίσης δυνατή και άλλη μία μπαλάντα, το “Angels Like You”. Jon Bon Jovi μου βλέπεις πως γίνεται; Ε ρε και να είχαν βγάλει αυτοί αυτό το δίσκο, όλοι θα προσκυνούσαμε. Ντάξει, υπερβάλλω λίγο αλλά τρία κομματάκια μπορούσαν να τα έχουν.
“Never Be Me” αξιοπρεπές αλλά ως εκεί. Αν αυτό το τραγούδι το έλεγε η Celine Dion ή μια τέτοιου τύπου φωνή, larger than life που λένε - γιατί τέτοια είναι η Celine, μην κοροϊδευόμαστε – θα ήταν μέσα στα greatest hits της. ΑΝ το τραγουδούσε όμως η Celine, τώρα που δεν το τραγουδάει εκείνη ε, δε θα μπει προφανώς.
Ο δίσκος κλείνει με το “Golden G String” και ασχέτως του γεγονότος ότι στο eshop της πωλείται και χρυσό εσώρουχο, το κομμάτι δεν έχει να κάνει καθόλου με αυτόν τον τομέα. Αναφέρεται περισσότερο εναντίον του “Donald Trump σαν πρόεδρο και του ότι κυρίως οι άνδρες κινούν τα νήματα.” Και γενικά, κράζει το ότι “τα βάζουν όλοι μαζί της για ό,τι εκκεντρικό και προκλητικό έχει κάνει ενώ την ίδια στιγμή, ο πρόεδρος συμπεριφέρεται έτσι όπως συμπεριφέρεται απέναντι στις γυναίκες”. Οπότε αυτό το “Golden G String” είναι ο σταυρός που η ίδια κουβαλάει. Έτσι είπε τουλάχιστον στον Zane Lowe και στην εκπομπή του στο Apple Music 1. Τα λέει και στους στίχους δηλαδή: “So the mad man's in the big chair / And his heart's an iron vault / He says "If you can't make ends meet, honey, it must be your fault" / We all focus on the winners / And get blinded by their shine / Maybe caring for each other's just too 1969” Το κομμάτι αυτό καθεαυτό είναι αρκετά όμορφο, ωραιά pop-ιά για ταξίδι, χαλαρό έτσι όπως πρέπει, να μην πλακώνεσαι και στα γκάζια.
Θα αφήσω απ’έξω το “Gimme What I Want” που το θεωρώ αδιάφορο, όπως και τις live εκτελέσεις του “Zombie” των Cranberries και του “Heart of Glass” των Blondie, για τις οποίες δε βρίσκω λόγο για ιδιαίτερη μνεία. Θα πω μόνο ότι κάποια κομμάτια δεν τα ακουμπάμε. Και φυσικά αναφέρομαι στο "Zombie" γιατί το άλλο έτσι κι αλλιώς ποτέ δε με τρέλαινε. Ίσως είναι μία κίνηση της Miley να πιάσει την ολντσκουλιά που λέγαμε πριν, όπως έχει βάλει classic rock τραγούδια στα live set της έτσι να χώσει και κάνα τέτοιο.
Και εδώ ακολουθεί το ρεζουμέ. Λοιπόν, όπως ίσως να πρόσεξε κάποιος παρατηρητικός αναγνώστης, μιλώντας για το “Plastic Hearts” δεν έβαλα πουθενά τη λέξη “τραγούδια”, κι αυτό γιατί θεωρώ ότι είναι το μεγάλο μειονέκτημα του δίσκου. Τούτο εδώ το άλμπουμ έχει ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΑ κομμάτια μέσα. Υπάρχει φοβερό songwriting όχι αστεία. Εκεί που υστερεί πολύ είναι στο τραγουδιστικό μέρος, ήτοι στη φωνή.
Δηλαδή πραγματικά, ακόμα και στο studio, η φωνή της Miley Cyrus είναι τίγκα στο γρέζι και στην γκαρίκλα. Μετά τα τουρσί φωνητικά του αγαπημένου Dave Mustaine, θα εισαγάγω νέο δόκιμο όρο, τα φωνητικά γυαλόχαρτο. Ειδικά στα πιο ψηλά σημεία γίνεται μακελειό. Φυσικά δεν είναι φάλτσα, γιατί αν ήταν φάλτσα και στο studio ζήτω που καήκαμε, αλλά δεν είναι ευχάριστο στο αυτί. Τέτοιο ζόρι στη φωνή καιρό είχα να ακούσω. Και η κατάσταση γίνεται χειρότερη στα live που ανεβαίνουν το τελευταίο διάστημα στο YouTube και έχει τρελαθεί όλος ο ντουνιάς με το πως αποδίδει τόσο καταπληκτικά και πόσο rock είναι, που λέγαμε και στην αρχή. Η κοπέλα είναι 28 χρονών και ακούγεται σαν εξηντάχρονη παλαίμαχη τραγουδίστρια που έχει φάει τη νύχτα με το κουτάλι αλλά την έχει φάει κι αυτή, και τραγουδάει ακόμα με τ’ όνομά της. Δεν αρκούν τα devil’s horns και η γλώσσα έξω για να είναι κανείς rock. Θέλει και φωνή. Δηλαδή φωνή θέλει γενικά τέλος πάντων.
Αντιθέτως, στα μπαλαντοειδή μέρη του δίσκου είναι πολύ καλή και προσωπικά νομίζω ότι αυτό της ταιριάζει. Ακούω έναν εξαιρετικό pop δίσκο με καουμπόικη προφορά, κάτι που είναι ιδιαιτέρως σουρεάλ αλλά δε με χαλάει κιόλας. Σαν ταπεινός ακροατής που είμαι ένα έχω να της πω, να παίξει country, εκεί είναι η φάση της. Πέρασε από mainstream pop, έπαιξε κάτι σαν modern country εδώ το γυρνάει σε “rock” και synthwave. Ωραίο το ψάξιμο και αν έχεις τη δυνατότητα (aka χρήμα) να το κάνεις, καλό είναι. Αλλά δε γίνεται να είσαι καλός σε όλα, κάποιο είδος σού κάθεται καλύτερα. Με πατέρα τον Billy Ray Cyrus και νονά την Dolly Parton νομίζω ότι δε χωράει αμφιβολία ποιο είναι αυτό.
Rating:
Εταιρεία: RCA Records
Genre: Pop, Rock
Παραγωγός: Louis Bell, Andrew Watt, Andrew Wyatt, Mark Ronson
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 27/11/2020
Band Links: Miley Cyrus, Facebook, Instagram, Twitter, Spotify, YouTube
