Όποιος είχε παρακολουθήσει τις πρώτες τρεις σεζόν του Big Mouth πριν την Παρασκευή κυκλοφορήσει στο Netflix ο τέταρτος «κύκλος» της σειράς, γνώριζε καλά τα ακόλουθα. Πρώτον, ότι το αμερικάνικο animation sitcom ΔΕΝ είναι για ανηλίκους, παρότι αφορά ανηλίκους. Δεύτερον, ότι οι δημιουργοί, συντελεστές, και voice actors, ΔΕΝ είναι τυχαία ονόματα, με τους Andrew Goldberg, Nick Kroll, Mark Levin, και Jennifer Flackett να αποτελούν την τετράδα-διαμάντι της σειράς. Ακόμη ένα δεδομένο που μπορούσε κανείς να εξάγει από τις πρώτες τρεις σεζόν του Big Mouth είναι το γεγονός ότι προσπαθούσε, προσέφερε, αλλά σε κάθε σεζόν έλειπε ένα… τσακ. Ένα «τσακ» που σε καμία περίπτωση δεν απαιτούσαμε, αντιθέτως απλώς το θέλαμε επειδή αναγνωρίζαμε πως είναι εκεί, είναι διαθέσιμο.
Ε λοιπόν αγαπητά μου, το πήραμε. Το ζητήσαμε, δεν το ζητήσαμε; Και το πήραμε με τρόπο που καμία από τις τρεις προηγούμενες σεζόν δεν μας προϊδέασε ότι υπήρχε περίπτωση να το πάρουμε. Η 4η σεζόν του Big Mouth μπορεί να εντυπωθεί χωρίς πολλά-πολλά στην παρακάτω φράση: πεσμένα σαγόνια. Όχι. Η θεματολογία της και ο κεντρικός άξονας σχολιασμού αυτής δεν εκπλήσσουν. Όπως πάντα, οι δημιουργοί καταπιάνονται με ζητήματα όπως η σεξουαλικότητα, το σεξ, το φύλο, η εφηβεία, το σεξ η παιδική αθωότητα και ευφυία, η αμερικάνικη -και όχι μόνο- κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα, και το σεξ. Ναι, η σειρά περιέχει πολύ σεξ και «hormone monsters», φανταστικές (;) οντότητες που «γεννιούνται» όταν ένα παιδί ξεκινάει να είναι ενεργό σεξουαλικά, είτε αυτό αναφέρεται στην πνευματική του κατάσταση είτε στη σωματική.
Θα σας πω ότι το παρόν κείμενο ξεκίνησε να γράφεται περίπου μια ώρα αφότου τελείωσα την πρώτη σεζόν, οπότε κατά τις 21:00 το βράδυ του Σαββάτου. Ναι. Είδα και τα 10 επεισόδια σε 1,5 βράδυ, γιατί αγαπώ τη σειρά και ό,τι έχει να προσφέρει. Οπτικά, ηχητικά, από πλευράς σεναρίου, χαρακτήρων, και λατρεύω τις εκπλήξεις. Εκπλήξεις όπως η συμμετοχή των John Oliver, Seth Rogen και Zach Galifianakis στη σεζόν 4. Εκπλήξεις όπως αυτές που περιλαμβάνει κάθε επεισόδιο, και στις αμολάει στη μούρη χωρίς οίκτο εκεί που λες «ΟΚ, νομίζω έπιασαν ταβάνι». Nope! Δεν υπάρχει «ταβάνι» όταν η θεματολογία σου περιστρέφεται γύρω από ανηλίκους με το sexual drive ενός bonobo. Fun fact, οι bonobo θεωρούνται τα πιο «σέξι» πλάσματα στον πλανήτη μας, έχει παρατηρηθεί ότι στη φύση συνευρίσκονται σεξουαλικά με κάθε πιθανό συνδυασμό (in your face, ομοφοβικά τυπάκια), και μάλιστα είναι εξαιρετικά δημιουργικοί κατά την πράξη.
Σχεδόν όσο δημιουργικό είναι το να καταφέρνεις να συνδυάσεις στην τηλεόραση το σεξ με παιδιά δημοτικού. Αντιλαμβάνεστε ότι μιλάμε για ένα εγχείρημα το οποίο αν κυκλοφορούσε όχι 10 αλλά 5 χρόνια πριν τη χρονιά που κυκλοφόρησε, ίσως βρίσκαμε τους δημιουργούς του κρεμασμένους ανάποδα σε κάποια πλατεία να τρώνε ντομάτες και αυγά, και να διασύρονται από κόσμο που θα επικαλούταν ότι «δηλητηριάζουν τα παιδιά μας με το ΣΕΧ του ΣΑΤΑΝΑ». Ξεπεράστε το με λίγο ξύδι, η εποχή που ήταν ταμπού το να είσαι 8-9 χρονών και να έχεις σεξουαλικές ορμές «σβήνει», κυρίως επειδή εξελισσόμαστε σαν είδος.
Γνωρίζω καλά ότι περιμένατε να διαβάσετε μια κριτική για μια σεζόν τηλεοπτικής σειράς. Προφανώς και δεν μπορώ να σας αναλύσω σε βάθος τι συμβαίνει, διότι είμαι κατά των spoilers. Θα σας πω μονάχα ότι η 4η σεζόν του Big Mouth είναι το καλύτερο πράγμα που έχει δημιουργήσει η συγκεκριμένη ομάδα, και αυτό το λέω έχοντας ήδη δει τις πρώτες τρεις σεζόν και κατατάσσοντας τη σειρά σε ένα από τα καλύτερα sitcoms που έχω δει στη ζωή μου. Και έχω δει πολλά. Πάρα πολλά. Τις εποχές που αρκετά άτομα έκαναν πράξη real life αυτά που κάνουν τα παιδάκια στο Big Mouth, εγώ έβλεπα σειρές και έπαιζα games. Οπότε trust, και πατήστε play στο Big Mouth. Τι είναι 27 λεπτά ανά επεισόδιο;
Υ.Γ. Στο Depart έχουμε επιλέξει να μη βαθμολογούμε τις σειρές, καθώς ελοχεύει ο κίνδυνος εντός της ίδιας σειράς μια σεζόν να έχει 10/10 και μια άλλη να μην αποκτήσει ποτέ review. Αν είχαμε βαθμό για τη σεζόν 4 του Big Mouth, θα ήταν 69/10 (wink wink), με τις υπόλοιπες τρεις σεζόν να κυμαίνονται μεταξύ 8 και 9 στα 10.
