Το ντεμπούτο -ομώνυμο- άλμπουμ των Βρετανών Wishbone Ash έκλεισε τα πενήντα του χρόνια. Αν και η κυκλοφορία που τους εδραίωσε και θεωρείται all-time-classic, από πάρα πολλές παραμέτρους, είναι η τρίτη κατά σειρά (Argus, 1972), το Wishbone Ash έχει και αυτό την αίγλη του.
Αυτό που κάνει ξεχωριστή αυτή την κυκλοφορία είναι η καθιέρωση στο παίξιμο με δυο ηλεκτρικές κιθάρες και μάλιστα με διπλές αρμονίες. Πρωτοποριακό για την εποχή του γιατι όλα τα μεγάλα γκρουπ της εποχής είχαν μονο μια κιθάρα (Deep Purple , Led Zeppelin, Black Sabbath, Uriah Heep) και όλοι όσοι ξεπηδούσαν, ακoλουθούσαν την ίδια τακτική για το στήσιμο μιας μπάντας. Κάτι που μετά επηρέασε άλλες hard/heavy rock μπάντες όπως πχ οι Thin Lizzy αλλά και heavy metal όπως οι Iron Maiden (ο Steve Harris εχει δηλώσει μέσα στις κύριες επιρροές του τα 70s των Wishbone Ash).
Το τζαμάρισμα του Andy Powel με το Ritchie Blackmore, σε συναυλία όπου οι Wishbone Ash ήταν support στους Deep Purple το 1970, ώθησε τον Blackmore να τους προτείνει στην MCA Records και παράλληλα ο παραγωγός Derek Lawrence (Deep Purple) έγινε και παραγωγός στο Wishbone Ash.
Ένα άλμπουμ 70s, όπου τα στοιχεία progressive rock/blues-hard rock κυριαρχούν στα κάτι λιγότερο από 43 λεπτά των 6 κομματιών. Η έναρξη με το hard-rockάδικο Blind Eye στην μετάβαση του Lady Whiskey που φλερτάρει μια με το blues αλλά και μια το hard rock, μπορεί να καθηλώσει και τα πιο «δύσκολα αυτιά». Η πρώτη πλευρά του δίσκου κλείνει με το εξαιρετικό Error Of My Ways αλλά και το πρώιμα-NWOBHM, Queen Of Torture.
Η δεύτερη πλευρά περιλαμβάνει δυο κομμάτια. Εδώ εχουμε την progressive – hard rock πλευρά του συγκροτήματος. Το πρώτο (Handy) έχει ως κύριο χαρακτηριστικό τις μπασογραμμές του εξαιρετικού Martin Turner, αλλά και στην απίστευτη αλλαγή που γινεται στο 9:25. Το δεύτερο (Phoenix) είναι η απόλυτη progressive-ιλα και ένα από τα καλύτερα κομμάτια τους. Περιέχει σόλο αλά Child In Time (στο 6:38) και είναι κάτι σαν προπομπός για το Argus που ήρθε δυο χρονια αργότερα.
Σε γενικές γραμμές το άλμπουμ είναι ένα εξαιρετικό ντεμπούτο το οποίο όμως δεν είναι δεκάρι. Είναι κλασσικο άλμπουμ; Για το είδος του, ναι. Προτείνεται πραγματικά για τους φίλους της ποιοτικής hard rock μουσικής.
