Στα γενέθλια του John Carpenter ένας σινε-μανιακός θα κάνει μια τηλεγυροβολιά από τις πιο σημαντικές ταινίες του αγαπημένου σκηνοθέτη που κλείνει 72 χρόνια γεμάτα από cult κινηματογραφικές στιγμές. Θα θυμηθεί, τι άλλο, τον "Call me Snake" Plisken των δύο αποδράσεων από Νέα Υόρκη και Λος ?ντζελες, τoν Arnie Cunningham που είναι ερωτευμένος με το κόκκινο αμαξάκι του που ακούει στο όνομα "Christine" μέχρι και τον Jack Burton που είναι και αυτός κολλημένος με τη νταλίκα του που την έχει χάσει κάπου στην Chinatown .
Οι παραπάνω είναι αξέχαστοι πρωτοκλασάτοι χαρακτήρες όπως και καμία ντουζίνα ακόμα για τους οποίους έχουμε διαβάσει άρθρα και άρθρα και που αρνούμαστε να ξεχάσουμε όταν θυμόμαστε τα επιτεύγματα του σημερινού εορτάζοντα στο παγκόσμιο κινηματογραφικό στερέωμα.
Όμως δηλώνω λάτρης των underdogs και των αουτσαΐντερ και έτσι το πήγα λίγο παραπέρα και ξεδιάλεξα 8 χαρακτήρες του σύμπαντος του Carpenter που ναι μεν είναι δευτερότριτοι αλλά παίζουν σημαντικό ρόλο στα φιλμ του και είναι αδύνατον να τους λησμονήσεις.
8. Romero (Escape from New York, 1981)
Αυτή η ταινία - θρύλος των δυστοπικών περιπετειών που ο βασικός της πρωταγωνιστής ενέπνευσε ανεπίσημα και τη σειρά παιχνιδιών Metal Gear, περιέχει μια στρατιά από χαρακτήρες που σου δημιουργούν ένα rollercoaster συναισθημάτων και είναι τόσο καλογραμμένοι που θα μπορούσες να κάνεις από ένα franchise στον καθένα. Από τον Cabbie ως τον Εγκέφαλο και τον Δούκα, το "Escape from New York" είναι ένας θησαυρός.
Μην περιμένετε να διαλέξω το προφανές. Αγαπημένος μου χαρακτήρας είναι το πρώτο πράμα που έρχεται σε επαφή ο θεατής όταν η πλοκή μεταφέρεται στους επικίνδυνους δρόμους της Νέας Υόρκης. Αυτό είναι το τερατογέννημα που έφτυσαν οι υπόνομοί του, ο Ρομέρο. Το δεξί χέρι του Δούκα είναι η χλέπα που σου ρίχνει το δυσοίωνο μέλλον αυτής της κατεστραμμένης μεγαλούπολης. Είναι ανατριχιαστικός ακόμα και όταν πεθαίνει, βγάζοντας αυτό το φιδίσιο σφύριγμα σαν να τον ακούς κυριολεκτικά να αφήνει το σώμα του. Ένα μέρος βαθειά μέσα σου λυσσάει που ο Carpenter δε του έγραψε περισσότερες σκηνές.
7. Childs (The Thing, 1982)
Αγνώριστος εδώ ο Keith David, δεν τον έχω συνηθίσει τόσο...νέο! Φοβερή η ερμηνεία του στον χαρακτήρα του Childs στην ανατριχίλα που ονομάζεται "The Thing". Μου αρέσει η ιστορία του Childs διότι πάντα τον συνδύαζα με τον Frank του "Ζουν ανάμεσά μας" του 1988 το οποίο πραγματεύονταν στο περίπου μια πιο εξευγενισμένη ιστορία σαν το "The Thing", χωρίς το μακάβριο και το ατελείωτο αίμα. Εδώ ο Carpenter έπαιξε καλά με το κοινό του και με το σύστημα της εποχής που ήθελε τους λευκούς να είναι οι ήρωες και να φεύγουν στο ηλιοβασίλεμα νικητές και με το κορίτσι στην αγκαλιά τους.
Στο "The Thing" φυσικά ούτε κορίτσια υπάρχουν και το ηλιοβασίλεμα είναι το απέραντο λευκό για τους λιγοστούς διασωθέντες. Εδώ λοιπόν o έγχρωμος Childs ζει μέχρι το τέλος , τα καταφέρνει μια χαρά και επιβιώνει χωρίς ίχνος τρόμου στα μάτια του, στην κλασσική σκηνή όπου συνομιλεί με τον ΜακΡέντι, τον έτερο επιβιώσασα. Κανείς δε γνωρίζει αν το τέρας είναι τελικά σε κάποιον από τους δυο, αν και μια μικρή λεπτομέρεια στη σκηνή στοιχειώνει για δεκαετίες τους fans για το αν τελικά ο Childs κουβαλάει μέσα του το εξωγήινο κακό.
6. Egg Shen (Big Trouble in Little China, 1986)
Μεταφερόμαστε στους βροχερούς και αχνισμένους δρόμους της Chinatown. Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα ακόμα κόσμο γεμάτο παγίδες, τέρατα και φυσικά με ενδιαφέρουσες μορφές τόσο από την πλευρά των σκιών όσο και του φωτός. Στάθηκα ανάμεσα στον δαιμονικό και επιβλητικό Lo-Pan και τον μυστικιστικό αλλά ατσούμπαλο Egg Shen, δηλαδή ανάμεσα στους δυο πόλους. Όλοι οι υπόλοιποι είναι οι στρατιώτες.
Ο Lo-Pan θεωρώ πως είναι πιο ξεκάθαρος και πιο μονόπλευρος σαν προσωπικότητα, χωρίς να μειώνω τον χαρακτήρα του και την επιρροή του. Ο Egg Shen όμως είναι μεγαλύτερο μυστήριο. Δεν αναφέρεται πουθενά το παρελθόν του και αποτελεί μυστήριο. Παρά τη χωριατίλα που βγάζει σε αντιπαράθεση με τη βασιλικότητα του αντιπάλου του, η δύναμή του είναι μεγαλύτερη από ότι δείχνει. Θα ήθελα πολύ ένα prequel που μπορεί να αποκαλύπτει το παρελθόν του Egg Shen που πολεμά σε νεότερη ηλικία τον επίσης νεότερο Lo-Pan. Φήμες ήθελαν η ταινία να συνεχίζεται σαν σειρά στα 90's αλλά το project δυστυχώς έμεινε στα λόγια.
5. Dennis Guilder (Christine, 1983)
Ο πιο χαμηλών τόνων και λογικός χαρακτήρας της οκτάδας. Ίσως και από ότι έχει εμπνευστεί ο Carpenter. Ναι, τον βαριέμαι τον Dennis Guilder γιατί δε μπορώ να φανταστώ μια τέτοια προσωπικότητα να περιφέρεται στον ασταθή κόσμο του John Carpenter. Κι όμως ο κολλητός του Arnie Cunningham είναι ο ιδανικός φίλος που θα σε στηρίξει ακόμα και στην περίπτωση που ένα δαιμονισμένο αυτοκίνητο σε υποδουλώσει και σε οδηγήσει σε ένα μακελειό χωρίς προηγούμενο.
Όταν τραυματίζεται και πηγαίνει στο νοσοκομείο, χάνεται λίγο από το προσκήνιο, δίνοντας χώρο στον αβοήθητο πλέον φίλο του για να ακολουθήσει τις προσταγές της "Christine". Από τη στιγμή όμως που κάνει ομάδα με την Leigh, την κοπέλα του Arnie, κάνουν τα πάντα για να καταστρέψουν το δαιμονισμένο αμάξι και κατά συνέπεια και τον φίλο τους.
4. Nick Castle (The Fog, 1980)
Είναι υποχρέωση σε αυτό το αφιέρωμα να συμπεριλάβω τον Tom Atkins, έναν ηθοποιό που έχει "υπηρετήσει" σαν πιστός στρατιώτης τόσο τα κινηματογραφικά οράματα του Carpenter, όσο και την ευαίσθητη κατηγορία των cult ταινιών. Η καλύτερή του στιγμή στον Carpenter κόσμο είναι αυτή του Nick Castle στο "The Fog" και όχι γιατί στην ταινία είχε one night stand με τη Jamie Lee Curtis. Ή μάλλον όχι μόνο για αυτό.
Είναι ένας άνθρωπος του λαού, μάλλον δεν έχει φύγει από το ψαροχώρι του. Κάνει τίμια πεσιματική στην Curtis και αργότερα όταν θα αρχίσει το πανηγύρι με τα φαντάσματα, δείχνει τον ηρωισμό και την πυγμή του. Δε σκοπεύω να μειώσω τις κυρίες του "The Fog". Αυτή η ταινία είναι εμφανές πως γράφτηκε και για να αναδείξει τον ηρωισμό του γυναικείου φύλλου μέσα από ακατανόητα δύσκολες καταστάσεις.
3. Sam Loomis (Halloween franshise)
Βασικό πρόσωπο στις ταινίες του Carpenter είναι ο Donald Pleasence. Η κυνηγημένη από τον δολοφόνο αδερφό της, Laurie Strode είναι το βασικό πρόσωπο του Halloween, όμως ο γιατρός Sam Loomis είναι η κινητήριος δύναμη με ρόλο απόλυτα ενεργητικό και ας απέτυχε στο τέλος. Ακούραστος μέχρι να καταφέρει να φέρει εις πέρας τον σκοπό του, ο προσωπικός ψυχίατρος του Mike Myers, φέρνει περισσότερη ένταση στο ήδη τεταμένο κλίμα.
Οι ατάκες του ατελείωτες ιδιαίτερα όταν μιλάει για το "παιδί" που ουσιαστικά μεγάλωσε ο ίδιος και που θα εξελίσσονταν στη Νέμεσή του. Τους προειδοποίησε πολλάκις για τον Myers κι όπως λέει στο δεύτερο μέρος της σειράς με επιβλητικό ύφος: "You don't know what Death is".
2. Napoleon Wilson (Assault On Precinct 13, 1976)
Ένας όχι τόσο γνωστός χαρακτήρας στις πιο νέες γενιές, ο Napoleon Wilson (Darwin Joston), προέρχεται από τα πρώτα κινηματογραφικά βήματα του εορτάζοντα σκηνοθέτη. Το "Assault on Precinct 13" είναι από τις macho ταινίες του Carpenter και ο Wilson σαν φυλακόβια περσόνα, απλά ξεχωρίζει. Είμαι σίγουρος πως ακόμα ψάχνει τσιγάρο, ρωτώντας αγνώστους από εδώ και από εκεί αν έχουν πάνω τους καπνό. Η ταινία σου δίνει χώρο για να διαλέξεις και δίδυμο από χαρακτήρες, παρατηρώντας την πετυχημένη συνεργασία ανάμεσα στα όργανα της τάξης και τους φυλακισμένους, αλλά η επιτομή του cool, ο Wilson δε σου αφήνει πολλά περιθώρια. Οι νεότεροι θα θυμούνται το φιλμ από το remake του 2005 με τον Ήθαν Χωκ και τον Λώρενς Φίσμπερν.
1. Sutter Cane (In the Mouth of Madness, 1995)
Αφησα τελευταία την αυτού εξοχότης, τον Απαισιότατο, την σατανικότερη οντότητα που έπλασε στον διαταραγμένο νου του ο Carpenter. Ο συγγραφέας Sutter Cane καταδυναστεύει τον κόσμο ενός από τα αγαπημένα μου φιλμ, του "In the mouth of Madness". Η ταινία είναι μια ανατριχιαστική ωδή στον Lovecraft και στους ξακουστούς Παλαιούς, αν και φήμες θέλουν τον Carpenter να γράφει την τρισκατάρατη φιγούρα του Cane έχοντας στο μυαλό του τον πολύ καλό του φίλο Stephen King.
Η προσωπικότητα του Cane σε παραλύει όπως και η πορεία της ταινίας στον κόσμο του διαβολικού συγγραφέα. Τεράστιο credit πρέπει να δοθεί στον ηθοποιό που τον υποδύεται, τον Jürgen Prochnow ο οποίος μας έχει συνηθίσει στο να κάθεται από την μεριά των villains. Δε μπορώ να μην παραπονεθώ και εδώ που ένας τέτοιος χαρακτήρας δεν αναπτύσσεται ικανοποιητικά στην ταινία κατά την άποψή μου. Ο Carpenter κρατά καλά το μυστήριο γύρω του, ίσως έχοντας ως στόχο να εξάψει τη φαντασία του θεατή.
