Το αφιέρωμα στο “Carnival Diablos” των Annihilator ξεκινάει με την είδηση που μόλις έμαθα: ότι ο Dave Mustaine πήρε μωβ ζώνη στο Ζίου Ζίτσου. Σημαδιακή σύμπτωση αν αναλογιστούμε το γεγονός ότι δις ο Dave προσπάθησε να φέρει στην μπάντα του τον Jeff Waters. Ίσως καλύτερα που εν τέλει δεν έκατσε θα πω εγώ, αφ’ενός γιατί σίγουρα θα έπεφτε ξύλο – και με τα τότε δεδομένα, τον Dave δεν τον συνέφερε και πολύ – αφ’ετέρου γιατί, μετά από κάποια χρόνια, όλοι διαπιστώσαμε ότι κάποιες δισκάρες που κυκλοφόρησαν εκατέρωθεν μπορεί να μην είχαν φτάσει ποτέ μέχρι τ’αυτιά μας. Κοινό τους χαρακτηριστικό η ξεροκεφαλιά ιδιαιτερότητά τους, να αλλάζουν συχνά line-up, και καλά ο Mustaine, κατάφερε να βρει μια σταθερή σύνθεση για κάποια χρόνια και έβγαλε τέσσερα αριστουργήματα. Ο Waters απ’ την άλλη, αν δεν κάνω λάθος, δεν υπάρχει δεύτερος δίσκος των Annihilator που να έχει την ίδια σύνθεση. Όχι συνεχόμενος, δεύτερος γενικά. Σίγουρα δεν έπληττε πάντως αυτός ο τύπος. Τέλος πάντων, εδώ γράφουμε για το “Carnival Diablos” αλλά η αλήθεια είναι ότι πάντα έβρισκα πολλά κοινά σ’αυτούς τους δύο.
Είκοσι χρόνια πάνε λοιπόν από την κυκλοφορία του εξαιρετικού αυτού δίσκου και την ευκαιρία του Jeff Waters να έχει για δεύτερη φορά την ίδια σύνθεση στην μπάντα. Αμ δε, ο μακαρίτης πλέον Randy Rampage έφυγε από το σχήμα (για δεύτερη φορά) μετά την προηγούμενη κυκλοφορία “Criteria For a Black Widow” και στα φωνητικά ήρθε ο πρώην κιθαρίστας των Overkill Joe Comeau. Αυτή ήταν και η μόνη αλλαγή που υπήρξε σε εκείνη τη φάση στο σχήμα και το αποτέλεσμα ήταν εμφανές. Αναλυτικότερα παρακάτω. Ο δίσκος κυκλοφόρησε στις 23 Ιανουαρίου 2001 από τη γερμανική SPV/Steamhammer σε παραγωγή φυσικά του Jeff Waters. Οι φήμες ότι υπήρξε κάποιος πέρα από τον Jeff που ζήτησε να αναλάβει την παραγωγή ελέγχονται ως ανακριβείς. Το εξώφυλλο, με κάποιο μαγικό τρόπο, δε σχεδιάστηκε από τον Jeff Waters αλλά από τον Joachim Luetke ο οποίος έχει συνεργαστεί με δυνατά ονόματα όπως οι Arch Enemy, Dimmu Borgir, Kreator, Marilyn Manson, Meshuggah και άλλοι. Η σύνθεση της μπάντας για την ηχογράφηση του δίσκου ήταν λιτή. Joe Comeau στα φωνητικά, Jeff Waters όλα τα υπόλοιπα εκτός από τύμπανα που τα ανέλαβε ο τεράστιος Ray Hartmann. Οι David Scott Davis (κιθάρα) και Russell Bergquist (μπάσο) που αναφέρονται στα credits του δίσκου είναι μόνο για το μπούγιο καθώς δεν ηχογράφησαν καθόλου αλλά συμμετείχαν στις περιοδείες που ακολούθησαν.
Θα σταθώ πολύ λίγο στο Ray Hartmann ο οποίος αποτελούσε συνεργάτη του Waters για πολλά χρόνια έχοντας ηχογραφήσει αρκετούς δίσκους των Annihilator είτε σκόρπια tracks σε δίσκους όπου έπαιξαν άλλοι. Ο συγκεκριμένος μουσικός αν δεν κάνω λάθος απέχει από το ίντερνετ. Είναι το μόνο που μπορώ να πω ψάχνοντας μερικά πράγματα γι’αυτόν. Το τελευταίο credit που βρήκα είναι η συμμετοχή του στο project του προαναφερθέντος Russell Bergquist με τον ονειρεμένο τίτλο “Russell Bergquist Project”. Σαφώς πιο ελπιδοφόρο από την άλλη μπάντα που τον πέτυχα ονόματι Those Things. Σε άλλο βίντεο εθεάθη να παίζει με φίλους του σε μία cover band σε κάποιο μαγαζί. Σίγουρα καλύτερο από την μπάντα που ανέφερα. Κρίμα που δεν έχει λάβει την αναγνώριση που του άξιζε. Ίσως βέβαια να μην τον ενδιέφερε κιόλας.
Και περνάμε στην πραγματική ατραξιόν του Carnival Diablos, που δεν είναι άλλος από τον Joe Comeau. Ο τύπος έχει δώσει ρεσιτάλ. Από πιο επιθετικά φωνητικά (“Denied”) σε πιο μελωδικές γραμμές (“Carnival Diablos”) μέχρι AC/DC style (“Shallow Grave”) και ολίγον από Bruce Dickinson (“Epic of War”), καλά το τελευταίο δε μου προκαλεί και έκπληξη καθώς οι μεηντενικές επιρροές του Waters φαίνονται σε πολλά τραγούδια στην πορεία των Annihilator.
Σε γενικές γραμμές είναι ένας φοβερός δίσκος, η προώθηση του οποίου ευτυχώς περιελάμβανε και την Ελλάδα ως σταθμό της περιοδείας. Και λέω “ευτυχώς” γιατί θα ήταν πραγματικά κρίμα να μη δούμε live αυτή τη σύνθεση και ειδικά, όπως έσκασε στην Ελλάδα, με Nevermore σε περιοδεία για το “Dead Heart…” και Soilwork για το “A Predator’s Portrait”. Δυνατό πακέτο όπως και νά’χει.
Κλείνοντας να πω ότι, σε περίπτωση που δεν το κατάλαβε κάποιος από τα συμφραζόμενα, η προσωπική μου άποψη είναι ότι ο Joe Comeau είναι με διαφορά ο καλύτερος τραγουδιστής που πέρασε από τις τάξεις των Annihilator και ήταν πραγματικά μια αθόρυβη μεταγραφή η οποία όμως ανέβασε επίπεδο την ομάδα και της χάρισε μεγάλες στιγμές. Ο Μαξίμ Τσιγκάλκο των Annihilator, θα μπορούσε να πει κάποιος που έχει ξοδέψει πολύ χρόνο στο – κάποτε – Championship Manager. Η συνέχεια ήρθε με το αξιοπρεπές “Waking the Fury” και εννοείται με αλλαγή στο σχήμα καθώς στα τύμπανα κάθισε ο παλιός γνώριμος της “μπάντας”, Randy Black.
