Όχι, δεν είμαι από αυτούς που θεωρούν ότι η μουσική έχει πτωτική πορεία, το αντίθετο θα έλεγα, θεωρώ ότι εξελίσσεται διαρκώς και όσοι την «υπηρετούν» προοδεύουν εκθετικά. Επομένως η κάθε δεκαετία, μουσικά, είναι καταδικασμένη να υπερτερεί από την προηγούμενη. Αρκετοί ίσως διαφωνείτε, όμως δεν είναι αυτό το θέμα μας στο συγκεκριμένο κείμενο.
Ο παραπάνω πρόλογος είναι για να καταδείξω ότι τα τελευταία μου άρθρα μου δεν οφείλονται σε κάποια μου πεποίθηση που υποστηρίζει ότι λείπουν οι μεγάλοι μουσικοί από το παρόν. Υπάρχουν όμως μπάντες και προσωπικότητες που θεωρώ foul μας – σαν Depart – η αναζήτησή τους να μην οδηγεί σε κάποιο κείμενο.
Φέτος θα συμπληρωθούν δέκα χρόνια χωρίς τον David Gold, στις 21 του Δεκέμβρη συγκεκριμένα. Ήταν εκείνο το μεσημέρι Τετάρτης, όταν ο Καναδός μουσικός θα έχανε τη ζωή του εμπλεκόμενος σε ένα τραγικό αυτοκινητιστό δυστύχημα. Γύρω από τον θάνατο του ξέρουμε λίγα πράγματα και γενικά για τον ίδιο, είναι όμως αυτό εντελώς αληθές; Αν με ρωτάτε, η απάντηση είναι κατηγορηματικά αρνητική, γιατί οι στίχοι που διανθίζουν τις 50+ συνθέσεις του, μπορούν να μας πουν πολλά για αυτόν.
Ναι όπως καταλάβατε, ο τρόπος με τον οποίο θα προσεγγίσουμε τον μεγάλο Καναδό είναι μέσα από τους στίχους, επιλέγοντας ένα κομμάτι από κάθε κυκλοφορία τους. Αν και έχω τις αμφιβολίες μου για αυτήν μου την προσέγγιση, θα μου επιτρέψετε να προσθέσω να κάτι, ώστε να τα έχω καλά με το κάρμα μου. Σαφέστατα επρόκειτο θα έναν τεράστιο στιχουργό, που όμως δεν είχε τίποτα να ζηλέψει από τον μουσικοσυνθέτη David. Θυμηθείτε λίγο την πρώτη κυκλοφορία των Woods of Ypres, αυτό το EP έργο τέχνης που ονομάζεται Against the Seasons: Cold Winter Songs from the Dead Summer Heat. Αντιπαθώ τα μάλα τους μεγάλους τίτλους, ο λόγος είναι ότι τις περισσότερες φορές υποπίπτουν σε πλεονασμούς και διότι θεωρώ ικανότητα να μπορείς να συνοψίσεις το νόημα μέσα σε δύο-τρεις λέξεις. Όμως κάποιες φορές, μερικές ελάχιστες εξαιρέσεις εμφανίζονται και αναθεωρείς. Οι περισσότεροι από εμάς, απλά τοποθετούμε λέξεις – υπακούοντας σε κάποιους κανόνες – και σχηματίζουμε προτάσεις για να περιγράψουμε μία συγκεκριμένη κατάσταση. Υπάρχουν όμως και αυτοί, σαν τον David Gold, που μοιάζουν να «υφαίνουν» τις λέξεις με έναν τόσο ξεχωριστό τρόπο, όπου μία πρόταση τους, ανεξάρτητα του πόσο μεγάλη είναι, «αγκαλιάζει» χιλιάδες εναλλασσόμενες εικόνες που δημιουργούν ένα άπειρο σπειροειδές ταξίδι. Το τραγούδι λοιπόν νούμερα 4, A Meeting Place and Time, αλληγορικά (έτσι το αντιλαμβάνομαι εγώ) περιγράφει τη συνάντηση δύο καθοριστικών εννοιών, θέλοντας αναδείξει πώς κάποιες φορές, αυτό που λέμε κατάλληλες συνθήκες, είναι απλά ουτοπικό.
A meeting place and time.
Of which neither of them would show.
A meeting Place and time.
A meeting place and time.
Pictured in our minds
To stand up, from a table,
And prepare for the outside.
Φτάνουμε στον πρώτο δίσκο, μερικές εκατοντάδες λέξεις μου χρειάστηκαν, όπου τα διαιτώμενα στοιχεία του EP, πλέον γίνονται ακόμα πιο έντονα, με τη γραφική πένα – όχι ότι η κιθαριστική πήγε πίσω – του David να φλέγεται και να ταΐζουν την ποιητική του φλόγα. Λίγο πριν το κλείσιμο του album, συγκεκριμένα μία στροφή πριν, στο The Ghosts of Summer's Past περιγράφει ένα σύνολο συναισθηματικών σκέψεων που λίγο-πολύ έχουμε όλοι μας βιώσει.
It is a talent of the soul
To discover the joys in pain
Thinking of moments you long for
Knowing you’ll never have them again
Δε νομίζω ότι ούτε ο ίδιος φανταζόταν πως δεκατέσσερα χρόνια μετά από την κυκλοφορία του Distractions of Living Alone θα ήταν τόσο επίκαιρος όσο σήμερα. Ευτυχώς για όλους μας, τον κέρδισε το doom metal και δεν έκανε ποτέ του mainstream επιτυχία, αλλιώς όλοι θα το άκουγαν στο repeat. «Επενδύστε» μουσικά την καθημερινότητά σας με τους στίχους και τις μελωδίες αυτού του κομματιού και σας υπόσχομαι, ότι σε κάθε του στροφή θα δείτε τον εαυτό σας.
I haven’t spoken a word in days, except for cursing the noise in the hall
I haven’t spoken a word in days, to anyone else at all
Θεωρητικά είμαι καλός στην ανάλυση κειμένου, μπορώ να διαβάσω ανάμεσα στις λέξεις που λένε, αλλά στο Mirror Reflection & the Hammer Reinvention έχω ηττηθεί εμφατικά. Ένα πολυεπίπεδο κομμάτι, βαθιά εσωτερικό και τόσο έξυπνα γραμμένο με κάθε στίχο του να ερμηνεύεται όπως αυτός – ο στίχος – επιθυμεί. Από τι εξαρτάται; Από τον ίδιο, τον στίχο, γιατί ναι, μοιάζουν να είναι ζωντανοί.
You need, for self-reflection, is a reflection of you, and a sign of the times
You use of self-expression, is a weapon in the age in which we live
When you hold the hammer, you are the weapon
Smash the mirror for seven years of self-sacrifice
When you hold the mirror, you’re in reflection
Reflect the truth and not the curse of superstition
Το τελευταίο album τους θα κυκλοφορήσει μετά τον θάνατο του David Gold και δεν υπάρχουν πολλά πεις, όταν σαν σε κακόγουστη μα και καλοστημένη συμπαντική φάρσα, το τελευταίο τραγούδι των Woods of Ypres ονομάζεται Alternate Ending. Γίνεται ακόμα πιο παράδοξο αν διαβάσουμε το τρίτο δίστιχο.
Back on the highway, under the moon, my final moments,
Still wondering about you...
