«Ναι, καλησπέρα. Είμαστε οι Soen και παίζουμε το prog το σωστό, το καλό, το ορθόδοξο». Δε θα μου έκανε καμία εντύπωση εάν άκουγα τον Joel Ekelöf να λέει αυτή τη φράση στην αρχή του Imperial, ωστόσο ακριβώς αυτό είναι εννοιολογικά το ύφος της εισαγωγής του, με το “Lumerian” να επιχειρεί να σηματοδοτήσει την έναρξη ενός πολύ πολύ δυνατού album. Και είναι. Αλλά και όχι. Αλλά οπωσδήποτε είναι.
Δηλαδή; Δηλαδή είναι εξαιρετικό. Δεν περιμέναμε κάτι λιγότερο. Είναι «περισσότερο» από το Lotus; Εχμμμ, όχι. Αν μία πίκρα μου άφησε το Imperial, αυτή είναι η υποψία ότι οι Soen μάλλον έφτασαν το peak τους. Κάνω τη σκέψη πως θα ήθελαν ίσως να βγάλουν το δικό τους Black Album (μη μου πείτε ότι κανείς άλλος δε το σκέφτηκε με αυτό το εξώφυλλο;!). Τι θα σήμαινε αυτό; Θα σήμαινε μία κυκλοφορία πολύ δυνατή ποιοτικά, αλλά και εμπορικά. Ενδεχομένως το έχουν ανάγκη. Και αυτοί σαν συγκρότημα και το prog σαν είδος. Αποτελεί μια υπέροχη αλήθεια εξάλλου, ότι οι αγαπημένοι Σουηδοί καταφέρνουν να ισορροπούν άψογα μεταξύ «εξεζητημένης» σύνθεσης και σκληρότητας, δίνοντας στους prog-άδες χαδάκια για τα σοφιστικέ (καμία ειρωνεία) αυτάκια τους, χωρίς ποτέ να γίνονται φλύαροι, κουράζοντας έτσι τους πιο κλασσικούς metalheads. Την ποιότητα σίγουρα την πέτυχαν. Καμία έκπτωση στη μουσική τους. Για την ποσότητα, ε, είναι νωρίς ακόμα.
Η πρώτη ακρόαση είναι «οκ». Συνεχώς σκέφτομαι ότι ακούω κάτι πολύ καλό, αλλά δεν ψάχνω «να δω πώς το λένε αυτό» παρά μόνο όταν φτάνει στο “Illusion”. Αυτό το τραγούδι υφολογικά κάπως μάλλον ξέφυγε από το Lotus ή το Lykaia και είναι πάρα πολύ Soen και πάρα πολύ όμορφο και συγκινητικό και από αυτά που στις συναυλίες θα περιμένουμε να μπει το ρεφραίν τους για να βγάλουμε off τα πνευμόνια μας, κλείνοντας τα μάτια ή ανοίγοντας τα χέρια στον αέρα. Στιχουργικά μιλά για την ανθρώπινη αλλοτρίωση και αποξένωση, θέτοντας ερωτήματα για την κοινή ευθύνη, που ο ?νθρωπος του 2021, μάλλον θα αποτύγχανε οικτρά να απαντήσει με κολακευτικό για αυτόν τρόπο. Όλος ο δίσκος κινείται σε αυτή τη θεματική και μπορώ να πω πως η νοηματική συνοχή του, είναι κάτι παραπάνω από ικανοποιητική. Ως προς αυτό το Imperial μπορεί να χαρακτηριστεί ως ένα πάρα πολύ μεστό album.
Πίσω στα μουσικά, riffs κιθάρας και φωνητικά έχουν ένα ξεχωριστό δέσιμο, σα να παίζουν πασούλες χαλαρά, αλλά να μην πέφτει ποτέ κάτω η μπάλα ένα πράγμα... Ειδικά η κιθάρα ξεχωρίζει καθ’ όλη τη διάρκεια του album. Από το “Monarch” και μετά το Imperial σταδιακά και αριστοτεχνικά απογειώνεται. Με το “Illusion”και το “Antagonist” βρισκόμαστε ήδη στο δρόμο της κορύφωσης, που κλιμακώνεται και διατηρείται σε heavy, αλλά και μελωδικό επίπεδο με τα “Modesty” και “Dissident”, για να κλείσει με μεγαλειώδη τρόπο με το μελαγχολικό, αλλά και δυναμικό “Fortune”. Παντού υπάρχουν οι επιρροές που εξ αρχής χαρακτήριζαν τον ήχο τους (Opeth, πολύ Katatonia και Tool – οι φολίδες στο εξώφυλλο μου θύμισαν και λίγο Fear Inoculum), όμως, πλέον ίσως είναι λίγο άδικο να αναφερόμαστε σε αυτές, καθώς έχουν καταφέρει να παράγουν έναν ήχο που παραπέμπει απόλυτα στους ίδιους.
Η πέμπτη δισκογραφική δουλειά των Soen μας έρχεται στις αρχές του 2021 και ό,τι και αν βγει κατά τη διάρκεια της χρονιάς, δύσκολα θα το βγάλει από την δεκάδα του έτους. Πολύ αντικειμενικά. Ακρόαση στην ακρόαση «μεγαλώνει» μέσα σου με έναν τρόπο πολύ συναισθηματικό. Κάθε επόμενη φορά προσέχεις και ένα διαφορετικό σημείο. Ακόμα κι αν κάτι στην αρχή σου φάνηκε αδιάφορο, στο τέλος το Imperial σε κερδίζει καθολικά και απόλυτα. Και αυτό είναι σίγουρα χαρακτηριστικό (πολύ) καλής μουσικής. Δεν περιμέναμε τίποτα λιγότερο. Μιλάμε για τους Soen.
Rating:
Εταιρεία: Silver Lining Music
Genre: Progressive Metal
Παραγωγός: Iñaki Marconi
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 29/01/2020
Band Links: Soen, Facebook, Instagram, Twitter, Spotify, YouTube
