O John Carpenter είναι πια μια κινηματογραφική, αλλά και μουσική σχολή. Σε μια εποχή όπου το ‘80ς στοιχείο έκατσε στο θρόνο της αναδρομικής λατρείας, ο Αμερικανός σκηνοθέτης βλέπει παντού επιγόνους και αποτυπώματα της δικής του δουλειάς. Η ιδιαιτερότητα του να συνθέτει παράλληλα ο ίδιος τη μουσική των περισσότερων ταινιών του, άνοιξε διάπλατα μια νέα καριέρα. The Fog, Halloween, Big Trouble in Little China, Escape from New York και άλλα πολλά σπουδαία φιλμ της δεκαετίας του ‘80, μας έχουν αφήσει όχι μερικές από τις ωραιότερες κινηματογραφικές στιγμές, αλλά και μια σωρεία ωραίων μελωδιών. Κι ενώ γύρισε στον τόπο του εγκλήματος με το εξαιρετικό σάουντρακ για το remake του Halloween το 2018 και ετοίμασε κάτι πολύ δυνατό για το σίκουελ Halloween Kills -που δυστυχώς βρίσκεται ακόμα στα νύχια του COVID, όσον αφορά την κυκλοφορία- τώρα γύρισε στο “ηχητικό σινεμά” (sic) για τρίτη φορα.
Δε θα ήταν υπερβολή να πούμε πως ο ήχος του Carpenter είναι πρακτικά μια ξεχωριστή μουσική υποκατηγορία. Απόλυτα χαρακτηριστικά, τα συνθεσάιζερ του τρόμου, της αγωνίας, της φαντασίας και της μελωδικότητας είναι ταυτόσημα πια. Σε τέτοιο βαθμό που, αν και απέχει από τη σκηνοθεσία εδώ και δέκα χρόνια, τα ηχητικά τοπία που σκαρφίζεται στους δίσκους του αποτελούν φιλμ χωρίς εικόνα.
Τo Lost Themes III, αποτελεί -πιθανώς- το κλείσιμο μιας τριλογίας φιλμικής μουσικής που εμείς, οι ακροατές, καλούμαστε να πλάσουμε στη φαντασία μας. Η μουσική είναι εκεί, παρούσα, σαν κάποια σκοτεινή απειλή σε ένα σοκάκι, ή σαν μια μετα-αποκαλυπτική μελωδία που θα παίζει όταν όλα θα έχουν χαθεί. Η αρχή γίνεται με το Alive After Death, ένα αγχωτικό πρελούδιο για να μας βάλει στο κλίμα. Το Weeping Ghost, πρώτο single που είχαμε ακούσει, είναι κλασικός Carpenter. Και μετά, το τρένο δεν έχει σταματημό. Η εξέλιξη -αλλά και η πιο ξεκάθαρη φόρμα- σε σχέση με το πρώτο, επίσης εξαιρετικό, Lost Themes, είναι εμφανής. Κυρίως στο αισθητικό κομμάτι που θυμίζει περισσότερο το σίκουελ, Lost Themes II. Οι τίτλοι είναι πιο αιχμηροί και σαφώς πιο ξεκάθαροι. Σε βάζουν κατευθείαν στο κλίμα. Dripping Blood, Vampire’s Touch, Carpathian Darkness, χτίζουν το πλαίσιο αναφοράς πριν καν ακούσεις την πρώτη νότα. Κι όταν ξεκινήσει το τραγούδι, είσαι ήδη μέσα στην “μίνι-ταινία” που έχει φτιάξει ο Carpenter μαζί με το γιο του Cody και το βαφτιστήρι του, Daniel Davies (γιου του Dave Davies των Kinks).
To πιο ενδιαφέρον κομμάτι της μουσικής δημιουργίας του Carpenter είναι το ένστικτο. Παρόλο που απολαμβάνει τη ζωή παίζοντας βιντεοπαιχνίδια και βλέποντας μπάσκετ, έχει πάντοτε ανοιχτές τις κεραίες του για κάτι φρέσκο, αλλά συνάμα γνώριμο. Η απογοήτευση που του έδωσε κάμποσες φορές το σινεμά (και κυρίως τα στούντιο) τον ώθησαν σε μια εντελώς διαφορετική προσέγγιση απ’ ότι όταν γύριζε ταινίες. Η δουλειά του εδώ, έχει μεγαλύτερη ρευστότητα, αγγίζει ουσιαστικά την ιδανική συνθήκη της πηγαίας έκφρασης. Το να πλησιάζεις κατ’ αυτόν τον τρόπο το θέμα, είναι σχεδόν σίγουρη επιτυχία. Ασχέτως αν αρέσει ή όχι, είναι πολύ πιο ειλικρινές. Και δεν περιμένουμε τίποτε λιγότερο από τον Μάστορα του Τρόμου.
Rating:
Εταιρεία: Sacred Bones
Genre: Electronic
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 05/02/2021
Band Links: Facebook, Instagram, Twitter, Spotify
