1991.
Κλεισμένοι στο στούντιο για περίπου δυόμιση χρόνια, οι My Bloody Valentine τελειομανείς σε σημείο παράνοιας, δίνουν μια επική μάχη με τη μουσική, χωρίς εκείνη τη στιγμή να το γνωρίζουν. Μία μάχη που τους κόστισε το συμβόλαιό με τη δισκογραφική τους εταιρία, καθώς με τη σειρά της κόστισε πολλά. Αλλά ας μη γελιόμαστε, υπάρχει άραγε αντίτιμο για να κατακτήσεις μια θέση στην ιστορία;
Το Loveless είναι ένας δίσκος ορόσημο για ολόκληρο μουσικό κίνημα, αλλά και θεμέλιος λίθος του ιδιώματος του shoegaze, αποτελώντας επιρροή για όλους τους μουσικούς που μετέπειτα υπήρξαν κομμάτι του τελευταίου. Ονειρικές μελωδίες εντός ενός άκρως θορυβώδους ηχοτοπίου και φωνητικά που φλερτάρουν τα όρια του φύλου.
Μελαγχολικός, νοσταλγικός προς πράγματα που σιχαίνεσαι να θυμάσαι αλλά δε μπορείς παρά να μη γυρίσεις πίσω. “I go back to a memory again”. Ένα μυθιστόρημα με “οποιαδήποτε ομοιότητα με πραγματικά πρόσωπα να είναι τυχαία” και ανώνυμο αφηγητή τις κιθάρες του Kevin Shields. Κιθάρες που χρησιμοποιήσαν για πρώτη φορά την τενική του glide, αν θέλουμε να μιλήσουμε τεχνικά, δε το λες μικρό κατόρθωμα. Τα riffs των Only Shallow, I only said και Sometimes αποτελούν τρανά παραδείγματα της μεγαλοφυίας που σκαρφίστηκε αυτό το ψυχολογικό τερατούργημα που κρύβεται στο ρομαντικότατο κατά τα άλλα, φούξια περίβλημα του Loveless.
Ο δίσκος αυτός περικλείει στο όνομά του, αυτό ακριβώς που πρέπει να είναι. Μια ρεαλιστική απεικόνιση του αμφίδρομου αλλά ανεκπλήρωτου crush. Και ο ρεαλισμός έγκειται στο γεγονός, ότι μερικά πράγματα, απλά δεν είναι για να συμβούν, με όλη τη μοιρολατρεία που διακατέχει αυτή τη συνειδητοποίηση. Πηγή αυτής της αδυναμίας ύπαρξης σε κάθε παρόν, είναι ότι δεν είμαστε όλοι, την εκάστοτε δεδομένοι στιγμή, έτοιμοι να νιώσουμε και να ανταποδώσουμε. “Close my eyes, feel me now, I don’t know, but you could not love me now”. Ωστόσο, η βιωματικότητα της ανάμνησης αυτού που θα ονομάσω “what it could have been”, είναι κάτι που κανείς δε μπορεί να σου στερήσει.
Οι My Bloody Valentine υπήρξαν τόσο ευρηματικοί που δεν έθεσαν απλά τον πήχη ψηλά, τον έβγαλαν από το μετρητή, τον πέταξαν κάπου μακριά κι εκτοξεύθηκε στο διάστημα. Κανένας δεν τον έφτασε, ούτε καν οι ίδιοι, αφού δεν κατάφεραν να βάλουν σε σειρά άλλη κυκλοφορία, παρά μόνο καμία εικοσαριά χρόνια μετά. Ομολογουμένως χλιαρή σε σύγκρισή με αυτή την κατάθεση (α)ψυχής.
2021.
Ο πλανήτης βιώνει παγκόσμια πανδημία. Σκηνικό κάπως δυστοπικό μα πέρα για πέρα αληθινό, σε σημείο τραγελαφικό το λιγότερο. Με τα τεχνολογικά μέσα να είναι πια σε θέση να βοηθήσουν να αντιμετωπιστεί σχετικά αναίμακτα σε σύγκριση με άλλες πανδημίες του παρελθόντος, αυτό που έχουμε να κάνουμε είναι να κάτσουμε σπιτάκι μας. Στη θυσία της κοινωνικότητας όμως, λανθάνει μια πανδημία μεγαλύτερη από αυτή του κορονοϊού. Τις ψυχικές επιπτώσεις της μοναξιάς, είτε αυτή είναι απόλυτη και βρίσκεσαι τελείως μόνος, είτε πλασματική, όταν οι μόνοι άνθρωποι με τους οποίους μπορείς να συναναστραφείς δεν είναι ουσιαστικά κοντά σου.
Και που χωράει σε όλα αυτά ο έρωτας;
Κορώνα: Πιάνεσαι από τον άνθρωπό σου με τον οποίο είστε ήδη μαζί, σιχαίνεστε ο ένας τον άλλον, παρότι αγαπιέστε βαθύτατα και ω, δε θα μπορούσε να ήταν καλύτερα από το να είστε σπίτι για μήνες με το άλλο σας μισό και μόνον αυτό. Μερικοί πράγματι δένεστε περισσότερο. 'Αλλοι κάνετε ένα παιδί, υιοθετείτε ένα σκύλο, βρίσκετε τρόπους να ξοδέψετε σε κάτι ενέργεια, πέρα από το άλλο μισό, γιατί θα σφαχτείτε και όλα θα σβήσουν. Μερικοί άλλοι, δε μπορείτε να είστε με τον αγαπημένο σας γιατί δε μένετε μαζί και αυτοί οι έρωτες δεν συγκαταλέγονται στις κυβερνητικές προβλέψεις και πονάτε κάθε μέρα.
Γράμματα: Το φλερτ στην εποχή του κορονοϊού είναι μία αυταπάτη. Όσο κι αν προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου για μήνες ότι θα έχεις επαφές, ότι κάπως θα βρεθεί μια λύση για συναντήσεις, ότι κάπως θα γνωρίσεις καινούριο κόσμο, μέρα με τη μέρα συνειδητοποιείς ότι η απαγόρευση κυκλοφορίας (στην τελική, σε οποιαδήποτε μορφή εφαρμογής της και όχι μόνο σε κατάσταση πανδημίας) σκοτώνει και τη διάθεση για κοινωνικότητα.
Κάποιες μέρες ξυπνάς θετικός και γεμάτος ζωή και κάποιες άλλες, ξυπνάς Loveless. Tinder, Facebook, Instagram, βόλτα στο πάρκο, καμία “τυχαία” συνάντηση με γνωστούς και φίλους, μία κουβέντα θα την πιάσεις, σίγουρα. Η συνέχεια όμως οποιασδήποτε τέτοιας συνθήκης, είναι προδιαγεγραμμένα ουτοπική. 'Αλλοι τρέχουν να πιαστούν και να ερωτευτούν με το ζόρι τον πρώτο άνθρωπο που θα γνωρίσουν κι άλλοι τρομάζουν στην ιδέα ότι πρέπει να διατηρήσουν επαφή. Έχουμε ξεχάσει πια πως είναι η επαφή. Η απώλεια της σωματικής ελευθερίας σε ένα πλαίσιο βιοπολιτικής, παρασύρει σε μία ταυτόχρονη συναισθηματική νέκρωση. Μία ατέρμονη αναζήτηση νοήματος στις ιδιαίτερες σκέψεις του καθένα μας κατά τη διάρκεια ασυναίσθητης ταβανοθεραπείας, οδηγεί εννιά στις δέκα φορές στο συμπέρασμα ότι δεν υπάρχει νόημα.
Και τη μία στις δέκα φορές που μένει, υπάρχει το Loveless. Μία τόσο πρωτόγονη ανάγκη να νιώσεις ακόμη και τα χειρότερα συναισθήματα που αφορούν τον έρωτα, αρκεί να μπορείς να νιώσεις ξανά. Τριάντα χρόνια μετά το Loveless έρχεται ξανά στην επικαιρότητα του μικρόκοσμου μου ως μια κραυγή αντίστασης στην εσωτερική αναλγησία.
“Wake up, don’t fear, I want to love you.”
Η γιορτή των ερωτευμένων φέτος δεν έχει λουλούδια και σοκολατάκια. Μόνο κωδικό έξι.
