Κάνουμε την αρχή σε αυτή τη νέα στήλη δειλά δειλά, καθώς βγαίνει τόση υπέροχη μουσική που πως να προλάβεις να πεις κάτι για όλους. Επειδή εγώ όμως είμαι πολυπράγμων και αυστηρή με τον εαυτό μου, θέλω να προλάβω να πω κάτι για όλα και έτσι γεννήθηκε τούτο εδώ το εγχείρημα. Δειλό δειλό δεν είναι καθόλου το λογοπαίγνιο στο οποίο βασίζεται, ειλικρινά συγγνώμη.
Έτσι λοιπόν, στο τέλος κάθε μήνα έχω σκοπό να παρουσιάζω συνοπτικά μερικούς από τους δίσκους του προηγούμενου μήνα που άφησαν πολύ θετικές εντυπώσεις αλλά δε προλάβαμε να καλύψουμε. Μη σε μπερδεύω, όλο αυτό το αναχρονιστικό γίνεται για να προλαβαίνουμε να ακούμε όσο το δυνατόν περισσότερες κυκλοφορίες με την ολοκλήρωση ενός μήνα. Ίσως και να εμπλουτίζω τα κείμενα αυτά και με άλλου τύπου λογύδρια, θα δούμε, άλλωστε γι' αυτό έχουμε τα κείμενα, εμείς οι τυχεροί, για να μοιραζόμαστε.
Ξεκινάμε με μερικά όμορφα πράγματα που μας έκρυβε ο Ιανουάριος του 2021. Μην ψάξεις να βρεις το προσωπικό σου γούστο παντού παρακάτω, καθώς το δικό μου είναι all over the place και του τραβούν την προσοχή πολύ διαφορετικά πράγματα. Θα βρεις όμως μάλλον σίγουρα κάτι που να σε ενδιαφέρει.
1. Portrayal of Guilt – We Are Always Alone (29 Ιανουαρίου, Closed Casket Activities)
Οι Portrayal of Guilt επιστρέφουν με το δεύτερό τους δίσκο χωρίς να λυπούνται απολύτως τίποτα. Η ανουσιότητα της ύπαρξης σε μία κοινωνικά δύσκολη πραγματικότητα την οποία διανύουμε, βρίσκει σάρκα και οστά στη μουσική τους. Αποτελεί ένα ξέσπασμα από το πουθενά, μπλέκοντας αριστουργηματικά hardcore punk, post hardcore και αρκετά black metal στοιχεία με μια ιδιαίτερα προσωπική σφραγίδα. Το ζεύγος It’s already over και Masocistic oath εκεί κάπου στη μέση του δίσκου είναι πραγματικά άξια αναφοράς και επιβράβευσης. Τα παιδιά φαίνεται να πηγαίνουν για μεγάλα πράγματα, ακολουθήστε τους όσο είναι νωρίς.
2. The Luca State – Fall in, Fall out (29 Ιανουαρίου, Shelter Music / BMG)
Δεν είναι πλέον μετά από τόσες αμέτρητες στερεοτυπικές κυκλοφορίες στο indie rock και εύκολο πράγμα να ξεχωρίσεις. Υπάρχει όμως η περίπτωση, αυτό το στερεοτυπικό να το κάνεις ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΑ καλά. Σε αυτή την κατηγορία εμπίπτουν με άνεση θα πω εγώ οι The Luca State. Αφού για οκτώ χρόνια όργωσαν καλά το σχετικά άγονο χώμα της Μεγάλης Βρετανίας με πολυάριθμα single όσα και μέλη, πήραν την απόφαση να βγάλουν επιτέλους τον πρώτο τους full length δίσκο.
Δεν ξέρω αν έφταιξε η καλή προετοιμασία, το timing ή κάτι άλλο, αλλά το Fall In, Fall Out πρόκειται για ένα ασταμάτητο σερί party rock anthem hitακίων, με ιδιαίτερα edgy στίχους που εμένα όπως έχω ξαναπεί μέσα στην όλη γραφικότητα τους κάτι θετικό μου κάνουν πάντα σε αυτό το ιδίωμα. Κερασάκι σε αυτή την ιδιαίτερα εύγευστη, μπλεγμένη με αλκοόλ σε κάποια γενέθλια έκπληξη με σκηνικό βρετανική pub, τούρτα, το ιδιαίτερο γρέζι του Conrad Ellis στα φωνητικά. Έχω ακούσει ήδη τόσες φορές το κολλητικότατο Fall In Fall Out που το σιγοτραγουδάω στο σύνολό του.
Μαζί με το εναρκτήριο Feel It που σε βάζει απευθείας στο νόημα του δίσκου, στέκονται μάλλον όλα τα κομμάτια του δίσκου, αλλά θα ξεχωρίσω ως προσωπικά αγαπημένα τα Bury Me, Kick In The Teeth, [Insert Girl’s Name Here]. Κουνηθείτε στο ρυθμό του, το αξίζει.
3. Tribulation – Where the Gloom Becomes Sound (29 Ιανουαρίου, Century Media)
Εγώ έχω να το λέω πως όταν ο Adam Zaars παράτησε τους Enforcer για να κάνει τη δική του φάση και να φτιάξει τους Tribulation, ήταν επιχειρηματική κίνηση μεγατόνων. Αν και σίγουρα όχι στο ύψος των προκατόχων του, Down Below και The Children Of The Night, το Where The Gloom Becomes Sound στέκεται με άνεση δίπλα τους. Αυτό που οι Σουηδοί ξέρουν να κάνουν καλά, είναι να γράφουν μελωδικά και εμπνευσμένα riffs, με μια φοβερή δυνατότητα να λένε μέσα από αυτά μια ρομαντική ιστορία. Μη μπερδευτείς, ρομαντική εννοώ της αντίστοιχης ιστορικής εποχής, σε καμία περίπτωση δεν αναφέρομαι σε ερωτική θεματολογία.
Leviathans, Dirge of a dying soul και το εκπληκτικό Daughter Of The Djin κερδίζουν με χάρη τις εντυπώσεις, χάρη αντίστοιχη με αυτή που διατηρούν και επί σκηνής.
4. Lande Hekt – Going To Hell (22 Ιανουαρίου, Get Better Records)
Μπορεί ο τελευταίος δίσκος της Phoebe Bridgers να κατέκτησε κατά μία έννοια τον κόσμο του indie pop αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν υπάρχουν εξαιρετικές κυκλοφορίες του είδους να ανακαλύψεις εδώ και εκεί. Και η Lande Hekt λοιπόν μας έρχεται από την Αγγλία. Παρόλο που ο τίτλος του Going To Hell σηματοδοτεί μάλλον κάτι ανόσιο, η αίσθηση του είναι κάτι παραπάνω από feelgood. Μια ανάσα προσμονής για βόλτες στην εξοχή ή την πόλη θα το περιέγραφα περισσότερο, όσο οι ζωές μας είναι στην κατάσταση που όλοι γνωρίζουμε.
Με Undone και Impending Dooming μιλάμε σίγουρα για το πρώτο πολύ καλό indie pop της χρονιάς. Κάποιο νόημα βρέθηκε λοιπόν στο γεγονός ότι η κα Hekt άφησε τη μπάντα της για ένα νέο ξεκίνημα.
5. Beach Bunny – Blame Game EP (15 Ιανουαρίου, Mom + Pop)
Είμαι πάρα πολύ επιρρεπής στο να πατάω να ακούσω δίσκους που στο εξώφυλλό τους έχουν πανέμορφα χρώματα, ασχέτων περιεχομένου. Έτσι την έπαθα και βρέθηκα μπροστά στο Blame Game των Beach Bunny, που με οδήγησε και στο ντεμπούτο Full Length δίσκο τους, Honeymoon, το δίσκο του 2020 που δε γνώριζα την ύπαρξή του αλλά χρειαζόμουν. Ένα φουτουριστικό girl power pop από άλλο πλανήτη, οι Beach Bunny γράφουν πρακτικά τη βαθύτερη ανάλυση του Honeymoon, αγγίζοντας ευαίσθητα θέματα γυναικείας χειραφέτησης, μέσα από ένα ιδίωμα του οποίου η ματζόρε αισθητική καμουφλάρει τη σοβαρότητα σε μια πλατφόρμα εύκολης πρόσβασης.
Από δω και πέρα θα τις έχω στο νου μου.
6. Palbearta – Palbearta5000 (22 Ιανουαρίου, Wharf Cat Records)
Πάμε και σε κάτι που πραγματικά δεν έχω καταλάβει αν μου αρέσει, αλλά μόνο και μόνο ο τόσο έντονος προβληματισμός που μου έχει προκαλέσει αυτή η κυκλοφορία αξίζει, λογικά, μία αναφορά εδώ. Ένα trio με βάσεις στη σκηνή του Νεοϋορκέζικου post punk όπως δηλώνουν οι προηγούμενες κυκλοφορίες τους αλλά και αρκετά στοιχεία της συγκεκριμένης, αποφασίζει να μπλέξει σε αυτό ΠΟΛΥ pop. Εγώ θα έλεγα και progressive ακολουθίες γιατί μέσα σε αυτό το δίσκο συμβαίνουν περίεργα πράγματα. Με μπερδεύουν πολύ. Σε αφήνω να αποφασίσεις εσύ αναγνώστη.
7. Nomadic Rituals – Tides (8 Ιανουαρίου, 210819 Records DK)
Αρκετά με τόση χαρωπή μουσική, ας βουλιάξουμε παρέα στο sludge doom που τόσο αγαπώ. Όταν μια doom μπάντα καταφέρνει να γίνει τόσο βρώμικη χωρίς προσπάθεια και χωρίς καθόλου βαρεμάρα, έχει την προσοχή μου. Οι Nomadic Rituals με αυτό το τόσο υπέροχο και ανθρωπολογικά deepset όνομα έρχονται από ένα πονεμένο νησί. Όχι τη λεβεντογέννα Κρήτη αλλά την εξίσου λεβεντογέννα Ιρλανδία. Με την τρίτη τους κυκλοφορία και το Tides, παραδίδουν κάτι σκοτεινό, από τα έγκατα του βασιλείου του Δαγών – χαρακτηριστικότερο ίσως παράδειγμα αυτής της τρελής μεταφοράς το Moving Towards Total Disorganisation. Δίσκος πλούσιος σε layers και όγκο, θεωρώ απαραίτητο άκουσμα για τους λάτρεις τους doom που ακουμπάει περισσότερο τον ακραίο και όχι τόσο τον heavy metal ήχο.
8. Here Lies Man – Ritual Divination (22 Ιανουαρίου, RidingEasy Records)
Μερικά πειράματα είναι για να πετύχουν, κάποια άλλα για να αποτύχουν παταγωδώς. Ξέρεις ήδη ότι μάλλον για να γράφω αυτές τις γραμμές, μάλλον μιλάμε για την πιθανότητα νούμερο ένα. Με αυτό στο μυαλό, θα ρίξω στο τραπέζι την κάρτα stoner metal και την κάρτα αφρικάνικο gospel. Και κάπως έτσι θα πω pass και θα κερδίσω την παρτίδα του Black Jack χωρίς να έχει καταλάβει καν τι έκανα. Οι Here Lies Man παραδίδουν έναν πανέξυπνο δίσκο σε δομή και αποτέλεσμα, με το πιο ευχάριστο και όχι πολυφορεμένο stoner που έχω ακούσει εδώ και αρκετά χρόνια. Τον διακατέχει μια σαμπαθική σεβεντίλα, αλλά και μια χαρωπή african – american οικογένεια που σηκώθηκε με χαρά να πάει να τραγουδήσει το πρωί της Κυριακής στην εκκλησία. Με μια λεξη: FUN.
Λίγα και καλά για το μήνα Γενάρη, αλλά όπως έχουμε πει και παλαιότερα είναι ο πιο φτωχός μήνας σε κυκλοφορία – σχεδόν όλοι άλλωστε γιορτάζουν τα Χριστούγεννα. Ο Φλεβάρης που έρχεται είναι μάλλον μαγικός και ήδη δε ξέρω από που να αρχίσω και που να τελειώσω. Φυσικά δεν υποστηρίζω πως έχω ακούσει όλη τη μουσική που έχει υπάρξει, γι' αυτό να μου στέλνετε μουσική, σαφώς και τη δική σας. Τα λέμε την επόμενη φορά. Να ακούτε μουσική γιατί είναι από τα λίγα που μας κρατάει αυτές τις μέρες.
