Έχεις σκεφτεί ποτέ τι είναι μια ιστορία χωρίς όνομα; Μια ιστορία που γεννήθηκε, έζησε, πήρε σάρκα, οστά αλλά δεν έχει όνομα για να τη συζητήσεις; Και αν σου έλεγα ότι μια ιστορία χωρίς όνομα πλάστηκε από δυο ανθρώπους με ονόματα τρανταχτά; Η παράσταση «Ιστορία χωρίς όνομα» ,βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Στέφανου Δάνδαλου, γνώρισε τεράστια επιτυχία στην Θεσσαλονίκη και στην Αθήνα ενώ θα βρίσκεται σε online streaming ως τις 31 Μαρτίου. Η παράσταση θα συνεχιστεί όταν οι συνθήκες το επιτρέψουν.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή… Το έργο αφηγείται τον θυελλώδη, παράφορο και παράνομο έρωτα της Πηνελόπης Δέλτα και του Ίωνα Δραγούμη. Η Πηνελόπη από τη μία είναι παντρεμένη με έναν άλλον άντρα, έχει ήδη 3 κόρες και βρίσκεται σε μια ψυχιατρική κλινική, την οποία δεν επέλεξε γιατί ο χρόνια μουντός και θολός δίχως αγάπη γάμος της την έκαναν εύθραυστη. Δεν ήταν κακοπαντρεμένη κάθε άλλο, μα για τι άλλο έχει σημασία να μιλάς όταν απουσιάζει ο έρωτας; Ο Ίων είναι λαμπερός, μια τεράστια προσωπικότητα του σύγχρονου ελληνικού κόσμου, την αγαπά βαθιά και την κατανοεί. Ο ένας βρίσκει στον άλλον το κομμάτι που απουσιάζει από μέσα του. Οι δυο τους μαζί φτιάχνουν την τέλεια αγάπη και ο καθένας μόνος του μια καταδικασμένη δυστυχία. Έχει όμως ο έρωτας τον μόνο λόγο; Η Πηνελόπη Δέλτα ταλανίζεται από το καθήκον, το καθήκον ως μάνα, ως σύζυγος, ως κόρη Μπενάκη, πρέπει να ελέγχει πως νιώθει, τι σκέφτεται, τι θέλει αλλά το πάθος και η πρωτόγνωρη αγάπη την συνεπαίρνουν σαν στρόβιλος. Ο Ίων Δραγούμης ταλανίζεται από το καθήκον να υψώσει το ανάστημα του, να βοηθήσει την Ελλάδα, να εκτελέσει τα μεγαλόπνοα σχέδια του, νιώθει πόνο για το δίλημμα που προκαλεί στην αγαπημένη του ο έρωτας τους αλλά ποιος μπορεί να σταματήσει αυτήν τη δίνη; Το έργο είναι βαθιά αληθινό και έχει έντονα ιστορικά στοιχεία. Αυτά όμως, τα περί υπόθεσης και νοημάτων θα τα αφήσω σε εσάς, δεν έχει κατεύθυνση η αγάπη, ούτε η τέχνη άλλωστε οπότε τα υπόλοιπα νοήματα θα τα ανακαλύψετε μόνοι σας.
Το μαγικό αυτής της παράστασης είναι η απόδοση της. Ας ξεκινήσουμε από την παραδοχή ότι είναι ένα δύσκολο εγχείρημα. Τα λόγια είναι πολλά, τα νοήματα ακροβατούν, κι όμως μοιάζει σαν όλοι οι συντελεστές να ξύπνησαν τον καλύτερο εαυτό τους και να τον εναπόθεσαν στο έργο αυτό. Το σκηνικό είναι γεμάτο από λουλούδια, ένας κήπος ολάνθιστος που άλλοτε χέρια ξεριζώνουν βίαια ή αμήχανα τους μίσχους τους και άλλοτε συμπληρώνουν την ομορφιά του συναισθήματος. Οι τεχνικές που χρησιμοποιούνται είναι πολλές και το να τις αναλύαμε θα ήταν προσβολή στο αποτέλεσμα γιατί ως γνωστόν η ανάλυση και το overthinking φθείρει την ομορφιά.
Ο τρόπος που γίνονται τα flash back, το παιχνίδι των φωνών και της συνείδησης στο μυαλό της ηλικιωμένης πλέον Πηνελόπης Δέλτα αλλά και οι ανακλήσεις των ανθρώπων που σημάδεψαν τον έρωτα της συνεπαίρνει αμέσως τον θεατή και τον εγκλωβίζει στην δίνη της πλοκής. Τα video που προβάλλονται στο background ακροβατούν με τα λουλούδια του σκηνικού όσο ακροβατούν οι ήρωες στα πρέπει και στα θέλω τους, στη γνώμη των άλλων και την παρορμητικότητα τους, το καθήκον και τον έρωτα. Την Πηνελόπη Δέλτα σε νεαρή ηλικία υποδύεται η εξαιρετική Μαρία Παπαφωτίου. Προσεγγίζει τον ρόλο με μια υποδειγματική τρυφερότητα χωρίς να χάνει στιγμή από την δυναμική που προστάζει η προσωπικότητα την οποία ερμηνεύει. Το κορμί της σύσσωμο έχει μια πλαστικότητα και παίζει κυριολεκτικά με όλο της το σώμα και την ψυχή. Αξιοσημείωτη είναι η χημεία που έχει με την υπέροχη Μπέτυ Λιβανού η οποία υποδύεται την Πηνελόπη Δέλτα σε μεγαλύτερη ηλικία. Οι δύο τους έχουν μια απερίγραπτη συνοχή σαν κυριολεκτικά η μία να διαδέχεται την άλλη. Τον Ίωνα Δραγούμη ερμηνεύει ο συγκλονιστικός Τάσος Νούσιας. Με το εκτόπισμα του καταφέρνει να αποδώσει εξαιρετικά το βάθος αλλά και το εύρος της μεγάλης προσωπικότητας του πολυσχιδούς Δραγούμη. Καταφέρνει να βρει την χρυσή τομή ανάμεσα στην τρυφερότητα ενός γενναίου άντρα παραδομένου στον έρωτα του και ενός δυνατού και δυναμικού άντρα-ευεργέτη του έθνους. Η σκηνοθεσία του Κώστα Γάκη μπορεί να μαγέψει τον καθένα. Οι τεχνικές που χρησιμοποιεί είναι πρωτοπόρες και ουσιαστικά κάνουν την παράσταση διαχρονική.
Φαίνεται να έχει ασχοληθεί με τον κάθε ηθοποιό προσωπικά σε σημείο να έχει αναδείξει τον πιο αληθινό εαυτό του καθενός και τα σημεία ταύτισης τους με τους ήρωες, έχει αποδομήσει την ιστορία σταγόνα σταγόνα ώστε να μπορέσει να την πλάσει από την αρχή και να την κάνουν όλοι μαζί αυτόν τον ωκεανό συναισθημάτων και τέχνης. Η παράσταση αυτή παίρνει από το χέρι τον θεατή και τον μεταφέρει σε μια Ελλάδα που αλλάζει και αλαλάζει, με ανθρώπους που την πόνεσαν με την δυναμική τους και πόνεσαν με τις αδυναμίες τους. Σε έναν κόσμο που τα ονόματα βιάζονται να καθορίσουν και να ορίσουν, μια ιστορία που δεν ορίζεται, δεν καθορίζεται και δεν χωράει σε σχήματα και στεγανά μπορεί μόνο να λέγεται, να διαβάζεται, να διηγείται και να αφουγκράζεται.
Κάτι που ίσως δεν ήξερες: Η παράσταση «Ιστορία Χωρίς Όνομα» απέσπασε τα βραβεία Καλύτερης παράστασης της χρονιάς, Σκηνοθεσίας, Καλύτερου ερμηνευτικού συνόλου και σκηνικών.
