Κλεισμένος μέσα σε τέσσερις τοίχους κοντά ένα μήνα πλέον, σκεπτόμενος ότι «Πάει, χάσαμε την ευκαιρία να ζήσουμε Machine Head και In Flames σε ένα σαββατοκύριακο», σκάει η πρόταση: «Λοιπόν, τι θα λέγατε να γράψετε για το πρώτο ή το αγαπημένο live που έχετε παρακολουθήσει, αφού συναυλίες δεν έχει». «Ωραία» λέω, «Εύκολο». «Βγαίνει». «Το ‘χουμε». Νομίζω… Η σκέψη τρέχει αμέσως σε τόσες πολλές στιγμές και το πράγμα δυσκολεύει απότομα. Ώπα! Μισό λεπτό.
Είναι ο Jean Michel Jarre εκείνο το βράδυ στο Tae Kwon Do, με τα φώτα και τα laser. Τι εμπειρία! Κάτσε. Είναι και ο Steven Wilson στο Badminton, που μας έχει πάρει τα μυαλά με το «Hand. Cannot. Erase.» και μας τα παραδίδει επί σκηνής. «Ναι, αλλά είδες Wilson και με Porcupine Tree, τότε στο Λυκαβηττό» ακούγεται ακόμα μια φωνή. Μα βέβαια. Τότε που σαν ανυποψίαστος πιτσιρικάς μάθαινα την ύπαρξη των Van der Graaf Generator. Σωστά, αλλά είδα και Radiohead στο Δουβλίνο, υπό βροχή. Με ουράνιο τόξο. Φυσικά, αλλά υπάρχει και η-πρώτη-φορά-Ulver στο Gagarin. Και τα δύο σερί βράδια Dream Theater στο Ρόδον. Ρόδον; Εκεί ήταν και οι Opeth όταν είχαν πρωτοεμφανιστεί εδώ, λίγο καιρό μετά το σοκ του Deliverance.
'Aκρη δεν βγαίνει εύκολα, πρέπει να αποφασίσω. Ένα live είπαμε. Ένα, που δε θα ξεχάσω ποτέ. Ένα που με χάραξε. Ένα που με σημάδεψε. Ένα που θα μπορώ να λέω περήφανα, «Ναι, ήμουν εκεί. Το έζησα». Ναι, μάλλον το ήξερα από την αρχή. Δεν υπάρχει δεύτερο. Είναι εκείνη η νύχτα στο κλειστό του ΟΑΚΑ. Roger Waters. The Wall.
Είναι αυτό το πράγμα. Ό,τι συνδέεται άμεσα ή έμμεσα με τους Pink Floyd, δεν έχει αντίπαλο στο μυαλό, στην ψυχή. Και είναι και αυτός ο διαβολεμένος ο Τοίχος. Που άκουγες από μικρός πως θα τον χτίσεις μεγαλώνοντας. Και έχεις κάνει ό,τι περνάει από το χέρι σου για το αποφύγεις κι αυτός ο ρημαδιασμένος εκεί. Συνεχίζει να χτίζεται. Αυτή η αιώνια μάχη με τον εαυτό σου.
Θυμάμαι τις σκέψεις και τις αμφιβολίες για εκείνο το καλοκαιρινό βράδυ του ’11. «Σε κλειστό καλοκαιριάτικα;». «Δεν θα είναι και οι τέσσερις όμως. Αυτό δεν θα το ζήσουμε ποτέ, γαμώτο». Πλέον, γελάω με τον εαυτό μου. Τί στο καλό σκεφτόμουν; Πώς τόλμησα να αμφιβάλλω;
Δεν μπορώ να θυμηθώ άλλη φορά, τόσα χρόνια και τόσα live, πριν και μετά από αυτό, που να με έχει απορροφήσει κάτι τόσο πολύ. Ψυχή και σώμα εκεί. Μόνο εκεί. Σε ό,τι συνέβαινε επί σκηνής. Και οι σκέψεις να στροβιλίζονται στο κεφάλι. Ασταμάτητα…
«In the Flesh?» να με γυρίζει τόσο πίσω. Σε εκείνη τη στιγμή που ακούμπησε ο πατέρας μου τη βελόνα στο πικάπ, πριν μου εξηγήσει για «το μεγαλύτερο γκρουπ απ’ όλα». Πόσο δίκιο είχες; «Another Brick in the Wall» και «Διάβολε, που είναι αυτή η επανάσταση;». «Mother», «Goodbye Blue Sky» και δάκρυα στα μάτια. Κάθε φορά. «Hey You» και «Comfortably Numb». Ανατριχίλα. Είναι κι αυτό το «The Trial», που έρχεται να σε αποτελειώσει. Όλη η ουσία αυτού του αριστουργήματος.
Εκείνες τις ώρες, συνέβαιναν πολλά. Έσκαγαν πυροτεχνήματα και παρέλαυναν σφυριά μπροστά μας. Βόμβες ελευθερώνονταν από αεροπλάνα. Είδαμε γουρούνι να ίπταται πάνω απ’ τα κεφάλια μας και στο τέλος, μας το ‘δωσαν να το σκίσουμε και να πάρουμε σπίτι μας τα κομμάτια του. Λουστήκαμε με χαρτάκια κομμένα σε σχήμα λογότυπων. Χτίστηκε και γκρεμίστηκε ένα Τείχος, τόσο κυριολεκτικά όσο και μεταφορικά.
Όταν τελείωσαν όλα, υπήρχε πλέον μόνο μία σκέψη: «Τί έζησα; Και πόσο τυχερός είμαι τελικά που το έζησα; Μακάρι να μπορούσα ξανά». Ναι, ήθελα κι άλλο. Ήθελα ξανά. Και η θεά Τύχη μου έκανε το χατίρι. Δύο χρόνια αργότερα. Στο Ολυμπιακό Στάδιο. Δεν χρειάζεται να τα ξαναπώ τώρα. Roger Waters, σε ευχαριστώ.
