'Αλλες δύο και δύο κρίσιμες εβδομάδες σκληρού lockdown έμελλε να χαρακτηρίσουν (και) το φετινό Φεβρουάριο. Αντί λοιπόν να γιορτάσω με σοκολατάκια και καρδούλες σαν ένας φυσιολογικός (;) άνθρωπος, κατέληξα, μαντέψτε, να ακούσω κι αυτό το μήνα πάρα πολλή μουσική κι ευτυχώς, αφού το μήνα που πέρασε η μουσική είχε την τιμητική της. Πάμε να δούμε λοιπόν μερικά πανέμορφα πράγματα που ξεχώρισα για το μήνα Φεβρουάριο, που αν ήταν άνθρωποι, αρκετούς από τους παρακάτω δίσκους, θα τους έβγαζα σίγουρα ραντεβού.
1. Alkerdeel – Slonk (5 Φερουαρίου, Babylon Doom Cult Records)
Blackened crust, αυτή η υπέροχη μάστιγα. Το Βέλγιο έχει καταφέρει να μπει με ταχύτητα στην καρδιά μου σαν ένα από τα μέρη που παράγει μουσική του γούστου μου με το τσουβάλι, κι εξαίρεση δεν αποτελεί η τελευταία κυκλοφορία των Alkerdeel. Η τετράδα έχει καταφέρει να ενσωματώσει με μαεστρία sludge και doom στοιχεία στο παραδοσιακό black που αποτελεί τη βάση γύρω από την οποία κινούνται. Τέσσερα μακροσκελή κομμάτια ογκόλιθοι είναι αυτό που σου προσφέρει το Slonk, με συνθέσεις που κορυφώνονται στο Zop. Πως γίνεται άλλωστε να μιλάμε για δίσκο που έχει στη θεματολογία του κουνέλια (Ειρήνη σταμάτα τις αναφορές στους Fall of Efrafa επιτέλους) και να μην είναι κάτι καλό; Απολαύστε την παράνοιά του.
2. Slant - 1집 (LUNGS – 174) (26 Φεβρουαρίου, Iron Lung Records)
Πάμε αυτή τη φορά να μιλήσουμε για μανιασμένο hardcore όπως μόνο στην ανατολική Ασία ξέρουν να μαγειρεύουν. Οι νοτιοκορεάτες Slant μας χαρίζουν ένα λυσσαλέο δεκαεφτάλεπτο έπος με την πρώτη τους Full Length κυκλοφορία. Τα πάντα από πίσω βαράνε με χαρακτηριστική γκρούβα που δε χορταίνεις και θες να σηκωθείς να χοροπηδήσεις με άμεση κατάληξη τον κοντινότερο τοίχο, μιας που τα moshpit που αξίζουν σε αυτό το αριστούργημα είναι δυστυχώς πολύ μακριά ως σύλληψη αυτή τη στιγμή. Κερασάκι σε αυτή την τούρτα από θυελλώδη riffs, τα οργισμένα φωνητικά της Yenji που αν και στην αρχή δεν θεωρούσα τα πλέον κατάλληλα για τη δουλειά, καθώς αποδίδουν μια ιδιαίτερη βρώμα σε μια ιδιαίτερα καλογυαλισμένη παραγωγή για το είδος, ακρόαση στην ακρόαση με κέρδισαν με το παραπάνω. Δίσκος για πολλά repeat και πολύ ξύλο, από αυτό το όμορφο, το παρεΐστικο, το συνεναιτικό.
3. For Your Health – In Spite Of (12 Φεβρουαρίου, Twelve Gauge Records)
Θα παραμείνουμε στις μικρές διάρκειες και παραδόξως στα ίδια, δεκαεφτά λεπτά, αλλά θα ταξιδέψουμε στην άλλη άκρη του πλανήτη, αυτή τη φορά στις ΗΠΑ και στο τιμημένο Ohio. Οι For Your Health τράβηξαν την προσοχή του hardcore κοινού με το προπέρσινο split τους με τους μαέστρους του είδους, Shin Guard, και με το ντεμπούτο του κάθε άλλο παρά απογοητεύουν. Μια λαμπρή μίξη hardcore και post hardcore με αρκετά progressive στοιχεία, το In Spite Of εξαπολύει δαίμονες που καλό θα ήταν να μείνουν κρυμμένοι εκεί απ’ όπου ήρθαν. Με αμεσότητα και μη απολογητικό χαρακτήρα, τέτοιο που σε σημεία θυμίζει Ken Mode αλλά και τις πρώτες, αβυσσαλέες κυκλοφορίες των Daughters πριν αυτοί καταλήξουν στον μελαγχολικό noise ήχο που τους εδραιώνει και τους χαρίζει τη δική τους ξεχωριστή υπογραφή. Στιγμή μικρού οργασμού για μένα το κομμάτι I Slept With Wes Eisold and All I Got Was an Out of Court Settlement, που όχι μόνο στέκει βασιλιάς μεταξύ των συγκατοίκων του στο In Spite Of, αλλά πρόκειται και για μια πανέξυπνη αναφορά στους Falll Out Boy, μια μήνυση που τους αφορά και το κομμάτι I Slept with Someone in Fall Out Boy and All I Got Was This Stupid Song Written About Me.
4. Dakh Daughters – Make Up (12 Φεβουαρίου, self relased)
Αφού αναφερθήκαμε στους Daughters, πάμε να μιλήσουμε για κάποιες τελείως διαφορετικές κόρες, αυτές τις εφτά που αποτελούν το σχήμα των Dakh Daughters. Το σχήμα τους προέρχεται από ένα μουσικοθεατρικό project από την Ουκρανία, που άρχισε να δημιουργεί με βάση τους την κολλεκτίβα του Dakh Theater, ιδιαίτερα δημοφιλή στην γενέτειρα Ουκρανία. Για να σας δώσω να καταλάβετε τι περίπου κάνουν οι Dakh Daughters, μιλάμε για μουσική που προσομοιάζει στους Tiger Lillies και The Dresden Dolls, εμπλουτισμένη όμως με έντονα στοιχεία φολκλορικής ανατολικοευρωπαϊκής παράδοσης. Η ομάδα αυτή είναι ικανή να παίξει πληθώρα οργάνων που χρησιμοποιούν με το παραπάνω, ενώ η απόδοση των στίχων τους σε Αγγλικά, Γαλλικά, Ρώσικα, Γερμανικά αλλά και διάφορες διαλέκτους των Ουκρανικών, δίνει έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα στο τελικό προϊόν. Φυσικά έντονο το δραματικό αλλά και το φεμινιστικό χαρακτηριστικό του όλου εγχειρήματος, σε σημείο που σας προτρέπω οπωσδήποτε να παρακολουθήσετε μια ζωντανή παράσταση των Dakh Daughters. Πραγματικά φοβερές.
5. Pale Waves – Who Am I? (12 Φεβρουαρίου, Dirty Hit/Interscope)
Μιας που πιάσαμε το φεμινιστικό, ο Φεβρουάριος με βρίσκει βασικά να λιώνω μετά μανίας το δεύτερο δίσκο των καθ’ όλα Βρετανών Pale Waves. Λάτρεψα το σχήμα με την πρώτη του κυκλοφορία, My Mind Makes Noises του 2018, δίσκος που αν είχα σε hard copy θα είχε πραγματικά λιώσει στο εκάστοτε μηχάνημα αναπαραγωγής του. Τον ενθουσιασμό μου φανερά διατηρούν και με τη φετινή τους κυκλοφορία. Οι Pale Waves έχουν έναν τρόπο να γράφουν εντελώς σύγχρονο pop rock, εμποτισμένο όμως με έναν αέρα early 2000’s, κολλητικό, catchy και βαμμένο με πολύ πολύ έντονο, μαύρο eyeliner. Η πανέμορφη, βαθεία και γεμάτη φωνή της Heather Baron-Gracie είναι αυτό που χαρακτηρίζει τον ήχο της μπάντας ενώ θυμίζει αμυδρά Avril Lavigne και σε μένα την εφηβεία μου. Τα κομμάτια Fall To Pieces και You Don’t Owe Me είναι γραμμένα για να είναι τρελά bangers, αν και όλος ο δίσκος πρόκειται για κάτι τέτοιο. Αν δε τους γνωρίζετε, ακούστε οπωσδήποτε και τις δύο τους κυκλοφορίες και πεθυμήστε τα πάρτυ.
6. Deep Vally – Digital Dreams EP (26 Φεβρουαρίου, Cooking Vinyl)
Επιμένω σε γένος θηλυκό, και περνάω στις Deep Vally, ένα ντουέτο εξ Αμερικής που μας έχει χαρίσει μερικές όμορφες στιγμές alternative rock, το οποίο διακατέχεται βέβαια από έντονο blues, λουλουδάτο χαρακτήρα. Οι Deep Vally επιστρέφουν φέτος με ένα EP που μοιάζει κάπως σαν να αποφάσισαν απλά να τζαμάρουν με φίλους, αφού και τα τέσσερα κομμάτια εντός του Digital Dream (ναι, δεν έχει κυκλοφορήσει σε φυσική κόπια, καλά μάντεψες) είναι συνεργασίες με άλλες καλλιτέχνιδες, και για να γίνω περισσότερο συγκεκριμένη, τις Soko, jennylee, KT Tunstall (ναι αυτή που λέει το Suddendly I See), Peaches, Jamie Hince. Φαν κυκλοφορία, σε τέλεια διάρκεια για να σε συνοδεύσει στο ντουζ.
7. Cloud Nothings – The Shadow I Remember (26 Φεβρουαρίου, Carpark Records)
Μένω στο pop rock, μα επιστρέφω στο Ohio για να ξανασυναντήσω το post hardcore και το noise. Αφού τα πετάξω όλα αυτά σε ένα τσουκάλι, θα βγουν περήφανοι από μέσα σαν μαγικό φίλτρο οι Cloud Nothings, μπάντα εδραιωμένη και γνωστή στο χώρο και στο είδος της, με την αισίως έβδομη κυκλοφορία τους. Υπογραφή στην παραγωγή έχουμε – ποιανού άλλου;- του Steve Albini, από μόνος του αρκετός λόγος για να μπω με περίσσια χαρά στην ακρόαση της κυκλοφορίας.
Ο τρόπος που οι Cloud Nothings μεταπηδούν από χαρούμενο pop σε χαοτικά riffs γραμμένα στις σκοτεινότερες γωνιές της ονειροχώρας είναι τουλάχιστον αξιοθαύμαστος. Βάλε στην εξίσωση και την θεματολογία του δίσκου, που περιστρέφεται από το γεγονός ότι ναι οκ, υπάρχει το lockdown, οι δαίμονες όμως που κυνηγούν τον καθένα από πριν δε σταματούν απλά να υπάρχουν, αλλά βρίσκουν πολύ περισσότερο χώρο και χρόνο για διάλογο με το Εγώ μας στην ταβανοθεραπεία.
8.Nun Gun – Mondo Decay (19 Φεβρουαρίου, Algiers Recordings/Witty Books)
Εκκινώντας από σκοτεινή θεματολογία, σειρά έχει το πραγματικό σκοτάδι. Αυτό το βρίσκουμε στο horror inspired project των Nun Gun, ένα οπτικοακουστικό δημιούργημα του σκηνοθέτη Brad Feurhelm, σε συνεργασία με δύο από τα βασικά μέλη των Algiers. Αν δεν έχεις ακουστά τους τελευταίους, μιλάμε για ένα από τα πιο πρωτοποριακά σχήματα των τελευταίων ετών, συνδυάζοντας gospel ήχους με gothic, ηλεκτρονικά και industrial στοιχεία, όλα στη βάση της rock μουσικής. Αυτή τη φορτωμένη βαλίτσα κουβαλούν και στους Nun Gun, όνομα αρκετά προβοκατόρικο που ζέχνει exploitation, το αποτέλεσμα όμως είναι ένα υπερθέαμα για μάτια και αυτιά. Η προσοχή στη λεπτομέρεια και η ατμόσφαιρα που δημιουργεί ο ήχος του Mondo Decay σε όλη του τη διάρκεια, καθηλώνουν τον τυχαίο αλλά και το σκόπιμο ακροατή χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια. Δώστε του τουλάχιστον μία σοβαρή ακρόαση, αργά μέσα στη νύχτα.
9. Rabbit Rabbit Radio – Vol. 4 – The Animal Am (14 Φεβρουαρίου, self released)
“This album is about love. It is more thorn than rose”. Έτσι υπογράφουν στη σελίδα του bandcamp τους οι Rabbit Rabbit Radio τη συγκεκριμένη κυκλοφορία και ίσως την περιγράφει τέλεια. Ο πειραματισμός δε λείπει και σε αυτή την κυκλοφορία, αφού οι ήχοι που μπλέκει το ντουέτο των δύο κουνελιών (είπαμε, θεματολογία κουνέλια και να μην είναι καλό, δεν είναι εύκολο) στο indie pop του, έχουν μια φρεσκάδα παράλληλη με μία μελαγχολική απογοήτευση, όμοιες με καμία άλλη. Θέλω ταυτόχρονα να πω πολλά αλλά και τίποτα για τη συγκεκριμένη κυκλοφορία. Είναι τόσο ωμό και απλό όσο γεμάτο συναισθήματα και περιπλοκότητα είναι και ο ίδιος ο έρωτας όταν έχει κάνει τον κύκλο του. Η λέξη που του αξίζει, είναι ομορφιά.
10. Klexos – Apocryphal Parabolam (26 Φεβρουαρίου, Total Dissonance Worship)
Κάπως προσπαθώ εδώ να κάνω ένα leap of faith και να φτάσω να συνδέσω και τις metal επιλογές μου. Το κοινό που βρίσκω στη συγκεκριμένη βιαιοπραγία και την προηγούμενη κυκλοφορία της λίστας, είναι η συμπαγής, απροσπέλαστη ατμόσφαιρα που και τα δύο καταφέρνουν να δημιουργήσουν στο άκουσμά τους. Το death metal των Klexos ξεχειλίζει από πλούσια ενορχήστρωση που έχει να δείξει πολύ ταλέντο σε κάθε πτυχή της, σε σημείο που να τους παρομοιάζουν μέχρι και με τους Ulcerate σε αυτό το σημείο. Διατηρεί όμως το στοιχείο της μαυρίλας από τα έγκατα του σκότους, στο σημείο που εγώ τους παρομοιάζω με τους Terra Tenebrosa. Οι λάτρεις του είδους δε πρέπει να χάσουν αυτή την κυκλοφορία για κανένα λόγο.
11. Humanity’s Last Breath – Välde (12 Φεβρουαρίου, Unique Leader Records)
Θα μείνουμε στο χώρο του death αλλά αυτή τη φορά θα ακροβατήσουμε μεταξύ αυτού και του deathcore, σε έναν δίσκο τόσο brutal όσο και το όνομα του καλλιτέχνη του. Η τρίτη δισκογραφική προσπάθεια των Humanity’s Last Breath έρχεται αδυσώπητη όσο και οι δύο προηγούμενες, δείχνοντας ότι οι τύποι έχουν όλα τα φόντα για να εδραιωθούν ως ένα από τα μεγάλα ονόματα του χώρου. Βαριά και αργά breakdowns υπάρχουν διάχυτα σε όλο το Välde, δίσκος παρανοϊκός μα συνεκτικός σε όλη του την έκταση. Σαν ένας σωστός Malkavian.
12. The Lylat Continuum – Ephemeral (19 Φεβρουαρίου, self released)
Το death απολαμβάνει εξαιρετικές κυκλοφορίες αυτό το μήνα, και σειρά έχουν οι The Lylat Continuum, που κάπως έχουν καταφέρει να συνδυάσουν με πετυχημένη μορφή, παραδοσιακό μελωδικό death metal, progressive metal, ψυχεδελικό rock αλλά και στοιχεία synthwave. Αρκετά παράτολμο όπως το διαβάζεις, λογικό όμως αν σκεφτείς ότι η σκούφια των μελών τους τραβάει από τους djent θρύλους The Contortionist. Παρόλο που φαίνεται όλα αυτά τα είδη μαζί να μην έχουν ιδιαίτερη επαφή, στην πράξει όμως το Ephemeral βγάζει απόλυτο νόημα. Το βοηθάει πάρα πολύ και το concept story του, που αφορά έναν αστροναύτη, θανάσιμα τραυματισμένο μετά από μια διαστημική μάχη, να αργοπεθαίνει μόνος και τελευταίος επιζών στο απόλυτο κενό, όσο αναπολεί την προηγούμενη ζωή του και τη ματαιότητα.
13. Mentally Blind – Stage: Zero (10 Φεβρουαρίου, self released)
Τυχερό δεκατριάρι και πέφτω πάνω σε Πολωνούς για άλλη μια φορά (στη ζωή και τα μουσικά μου γούστα, όχι σε αυτή τη λίστα). Οι Mentally Blind είναι μια καινούρια μπάντα που ασχολείται με αυτόν τον χώρο του progressive metalcore/ djent που παραέχει φάει bullying, πείραγμα και κοροϊδία κι εγώ στέκομαι εδώ και το στηρίζω σχεδόν τυφλά από την πρώτη μέρα που άκουσα Tesseract. Και οφείλω να δηλώσω ότι καθόλου δεν έχω απογοητευτεί με τη στάση μου αυτή. Οι Mentally Blind με τον πρώτο τους δίσκο ακολουθούν σε μεγάλο βαθμό την πεπατημένη του είδους τους, ωστόσο είναι από αυτές τις περιπτώσεις που ενώ δεν παίζουν κάτι καινούριο, το κάνουν εξαιρετικά καλά.
