Τα αρχικά νέα έφεραν ενθουσιασμό. Κι ύστερα ένα μικρό προβληματισμό: Το κλασικό καρτούν των Thundercats θα μεταφερθεί στον κινηματογράφο. Από το 2007 το κυνηγούσε η Warner, αλλά φαίνεται πως το σινιάλο έσκασε στον ουρανό. Όλα καλά έως εδώ. Ακόμα καλύτερα, θα το πιάσει ο κατά γενική ομολογία μεγάλος φαν Adam Wingard, που το όνομά του παίζει πολύ έπειτα από μια κακή/αδιάφορη μεταφορά του επίσης φοβερού Death Note, αλλά του μέχρι στιγμής αρκετά καλού Godzilla vs Kong, για το προαιώνιο ντέρμπι που θα συζητήσουμε σύντομα εκτενώς.
Οπότε από πού πηγάζει ο προβληματισμός; Κυρίως από δυο παράγοντες. Ο ένας είναι ο ανανεωτικός αέρας των στούντιο που ναι μεν πατάνε στο γόνιμο έδαφος της νοσταλγίας των ‘80s-‘90s, ωστόσο με αρκετές αλλαγές/διαφοροποιήσεις, μία διαρκής άμβλυνση των γωνιών για να συνταιριάξει στο πλαίσιο της εποχής. Αυτό μεν είναι απόλυτα κατανοητό, αλλά το τριμάρισμα ενίοτε γίνεται με αλυσοπρίονο. Ως προς αυτό, ο Wingard ήταν κάθετος. Απόλυτα λογικό, μιλάμε για έναν άνθρωπο που είχε γράψει 270 σελίδες στόρι από το δημοτικό ακόμη, φαίνεται γέννημα-θρέμμα της Thundera. Έχει βάλει ως στόχο του να μεταφέρει σωστά το πρότζεκτ. Και το "σωστά" είναι μια μεγάλη κουβέντα, αλλά η αλήθεια να λέγεται, άλλα αντίστοιχα φιλμ βασισμένα στην πολύχρωμη ‘80s φαντασία δεν πήγαν και πολύ καλά, με το τραύμα του Masters of the Universe να είναι ακόμη ανοιχτό.
Οι δηλώσεις του σκηνοθέτη είναι αυτές που μας έβαλαν κάπως στη θέση μας: Πέραν των ιδεών που είχε σελιδοποιήσει κάποτε, εξακολουθεί να είναι μεγάλος φαν και θέλει να αποφύγει το σκόπελο που έσπασε τα μούτρα της ένα άλλο φιλόδοξο, μεγαλεπήβολο πρότζεκτ. Αναφερόμαστε φυσικά στο Cats, το περίφημο μιούζικαλ του Andrew Lloyd Webber που σε ένα πολύ ιδιαίτερο - και ολίγον εφιαλτικό - μείγμα CGI και live action μας έδωσε πολλά περισσότερα memes και αντιπαραδείγματα απ’ όσα χρειαζόμαστε. «Τα χρώματα. Θέλω να κάνω μια ταινία "Thundercats" που θα σας οδηγήσει πίσω στην αισθητική της δεκαετίας του '80. Δεν θέλω να ανακαλύψω εκ νέου τον τρόπο που δείχνουν. Θέλω να μοιάζουν με “Thundercats”. Δεν θέλω να το γυρίσω ως live action ταινία. Δεν θέλω να μοιάζει με το "Cats", με όλο τον σεβασμό προς τον σκηνοθέτη τον οποίο δεν θέλω να κακολογήσω όπως έχει κάνει όλος ο υπόλοιπος κόσμος. Θέλω να κάνω μια ταινία που δεν έχετε ξαναδεί. Μια υβριδική ταινία CGI που έχει υπερ-ρεαλιστική εμφάνιση και κατά κάποιο τρόπο γεφυρώνει το χάσμα μεταξύ κινούμενων σχεδίων και CGI.».
Κι αυτό ίσως είναι το πιο σημαντικό κομμάτι: Η ταινία δε θα είναι live-action. Θα θυμίζει περισσότερο την απόπειρα των Steven Spielberg/Peter Jackson να μεταφέρουν τον Τεν-Τεν πριν από 10 χρόνια. Το χειρότερο πράγμα που μπορεί να πάθει μια ταινία Thundercats είναι κάτι αντίστοιχο. Μια ποιοτική μεταφορά μεν, με τόσες πολλές διαφοροποιήσεις από τα τεύχη του Hergé που να είναι οριακά αγνώριστοι οι χαρακτήρες. Ποιοτικό ναι μεν, που θα περάσεις καλά βλέποντάς το, αλλά ταυτόχρονα δε θα νιώσεις αυτή την οικειότητα που ανάφερε και ο Wingard στις δηλώσεις του. Κάτι που έπαθαν και οι ίδιοι οι Thundercats πρώτα με την επανεμφάνισή τους το 2011 κι έπειτα με το βαθιά ρεβιζιονιστικό Thundercats: Roar.
Ο δεύτερος παράγοντας, είναι οι fans. Το ζήτημα της νοσταλγίας είναι βαθύ και δυσεπίλυτο. Ωστόσο, είναι κάτι που συναντάμε πολύ συχνά στην ποπ κουλτούρα μας, μίας που οι αναμνήσεις έχουν γίνει φωτογραφίες, βίντεο και το Ίντερνετ μπορεί να σε επιστρέψει στο παρελθόν άμεσα. Η διαφορά είναι ότι οι αναμνήσεις, μπλεγμένες και πλεγμένες με το θυμικό του εκάστοτε φαν είναι ένα ανυπέρβλητο εμπόδιο για κάθε δημιουργό. Θα ήταν αδύνατον να καλύψει τις προσδοκίες, θα είναι αδύνατον να φτιάξει κάτι που θα χαροποιήσει άπαντες. Δεν είναι όμως ανέφικτο να δείξεις ότι προσπάθησες να φτιάξεις κάτι που έκανε εσένα fan εξαρχής. Δε μιλάμε για ικανοποίηση των φαν άνευ όρων, αλλά για ικανοποίηση του εσωτερικού fan. Κι αν γίνει αυτό, τότε ναι, η κραυγή των Thundercats θα ηχήσει σε όλο το νοσταλγικό κοινό. Και σε ανοιχτές αίθουσες.
