Θα ξεκινήσω εντελώς παράταιρα. Είναι να σε πιάνουν τα νεύρα σου όταν «εξάγουμε» τόση καλή μουσική αλλά κάνεις ζάπινγκ στο ελληνικό ραδιόφωνο και αυτά που ακούς σε κάνουν να σκέφτεσαι να δέσεις μία πέτρα στο λαιμό σου και να πέσεις από ψηλά. Έχουμε και καραντίνα, δε θες πολύ.
Προφανώς δε γίνεται να γράψω ένα review – με την κλασσική έννοια του όρου – για έναν δίσκο που επί της ουσίας αποτελεί ένα best-of. Βέβαια η επιλογή των κομματιών δεν είναι εύκολη υπόθεση και ναι, θα το παραδεχθώ, είμαι hit-άκιας και αγαπημένο μου κομμάτι τους είναι το "A Different Hum" που λάμπει διά της απουσίας του. Όμως υπάρχει το "Boulevard of Voltaire" που «ξέθαψαν» από μία συλλογή με τον τίτλο Condolence: Paris. Κυκλοφόρησε το 2016 από τη Blackjack Illuminist Records και, μη νομίζετε, μέχρι σήμερα αγνοούσα την ύπαρξη της – και της συλλογής και της εταιρίας. Πίσω στο κομμάτι, είναι από αυτά που κάτι σου θυμίζει αλλά όσο και να σπας το κεφάλι σου δεν το βρίσκεις ποτέ.
Το "Fatal" που έπεται, αν δεν κάνω τρομερό λάθος, έρχεται για πρώτη στο φως της δημοσιότητας και πρόκειται για έναν coldwave/darkwave/industrial/minimal synth/synthwave goth ύμνο. Προσέξτε λίγο, οι κάθετες ανάμεσα στα είδη που αράδιασα μόλις δεν είναι διαζευκτικές αλλά συμπλεκτικές (και όχι συμπλεγματικές). Στην πρώτη ακρόαση έχεις την αίσθηση ότι πρόκειται για «σβηστό» κομμάτι, δίνοντας του όμως προσοχή αναθεωρείς άμεσα. Είναι χορευτικό, catchy και εξιλεωτικό, αφού με έναν απόκοσμο τρόπο σε καλεί να αφεθείς στον ρυθμό.
Το "Tale" που ακούμε ακριβώς στη μέση του album είναι ένα επίσης παλιό κομμάτι το οποίο περιλαμβάνεται για πρώτη φορά σε κυκλοφορία. Πέραν ότι είναι το τραγούδι που πρέπει να ακούσει χθες ο Φοίβος (@Foivos κατέβα λίγο) έχει μία ωραία απελπισία, εύπεπτη μιζέρια και είναι αρκετά αρτιστίκ. Μάλιστα, ακούγοντας το, δε σας κρύβω το γεγονός πως με προβλημάτισε το γεγονός ότι σε μερικά σημεία του με κούρασε. Αλλά το "Perpertual" – το οποίο είναι επίσης από μία συλλογή που αγνοούσα – με αντάμειψε και με το παραπάνω. Έχει αυτό το ωραίο minimal «χάσιμο» που ειδικά σε αυτή την περίοδο είναι άκρως αναγκαίο. To "Resurgence" είναι αντίστοιχης συνωμοταξίας με το Fatal και αν ακούτε black metal, είναι το τραγούδι σας. Θα ακουστεί αρκετά περίεργο αυτό που θα ισχυριστώ, αλλά Burzum-ίζει. Αδυνατώ να δώσω πιο λεπτομερείς εξηγήσεις, όμως, αν το ακούσετε, σίγουρα θα καταλάβετε τί έννοω.
Φτάνοντας στα «χασομέρια» συναντούμε το "Perished Wisdom" που κάλιστα θα μπορούσε να «ντύνει» μουσικά τους τίτλους αρχής του "The Lost Boys". Το "Entropy" που το διαδέχεται είναι μία ευφάνταστη σουρεάλ ελεγεία. Το album κλείνει με το "Throbbing Gallows" (πάλι από μία συλλογή για την οποία αγνοώ τα πάντα) που πάρα πολύ εύστοχα κατέχει την τελευταία θέση.
Στο "Singles & Rarities" το θέμα δεν είναι αν μου άρεσε ή όχι, αν το θεωρώ καλό ή όχι, το ζήτημα έγκειται στην ίδια του την ύπαρξη. Δε θυμάμαι πολλές ελληνικές μπάντες να υπογράφουν σε μεγάλες δισκογραφικές του εξωτερικού και πριν στεγνώσει το μελάνι των υπογραφών να τους ζητούν μία κυκλοφορία για να την βάλουν στο κεντρικό τους banner. Αυτό το τελευταίο κρατήστε το, εκ πείρας θα σας πω ότι το σημείο που επιλέγεται αποτελεί το πρώτο σε clicks και εκεί πάντα βάζεις την καλύτερη σου «πραμάτεια». Η Μetropolis Records (Eisbrecher, Wumpscut, Clan Of Xymox κ.ά.) το έκανε και αυτό που μόνο του είναι μεγάλο και τεράστιο για τη συγκεκριμένη εγχώρια σκηνή μας.
.jpg)
