Η αλήθεια είναι ότι σε αυτό το site κρύβουμε (εντάξει ίσως να μην την κρύβουμε) μία μεγάλη αγάπη προς τα συγκροτήματα που «εκπροσωπούν» τη φημισμένη σκηνή του Γκέτεμποργκ.
Σήμερα έχουμε την επέτειο του τρίτου δίσκου των Dark Tranquillity, του The Mind’s I. Χωρίς να έχουν κάποια επίσημη τοποθέτηση, διαβάζοντας όμως κάποιος τους στίχους και μελετώντας συνολικά την προσέγγιση του στιχουργικά, μπορεί να συμπεράνει ότι μόνο τυχαία δεν είναι η ομοιότητά του με το The Mind's I: Fantasies and Reflections on Self and Soul, το οποίο πρόκειται για μία συλλογή κειμένων των Douglas R. Hofstadter και Daniel C. Dennett, που μελετούν το μυαλό και το πνεύμα του ανθρώπου.
Windcolour - second sight
a touch of silence and the violence
of dark
Illusion span - the aroma of time
shadowlife and the scent of nothingness
Το album διαδέχεται το "The Gallery" και εκ πρώτης ακρόασης μοιάζει απλούστερο από τον προκάτοχο του. Ίσως αποτέλεσε και επιδίωξη του συγκροτήματος, όμως δεν παύει να είναι ένας ακόμα πολύ περίπλοκος και «στιλβωμένος» μέχρι τη μικρότερη λεπτομέρεια δίσκος. Επίσης πρέπει να τους δοθούν εύσημα, που κατάφεραν μέσα σε διάστημα ενάμιση έτους να κυκλοφορήσουν δύο τόσο σπουδαίες δουλειές.
Από το άνοιγμα του The Mind’s I και Dreamlore Degenerate & Zodijackyl Light έρχεται ο ακροατής αντιμέτωπος με τη συμπυκνωμένη ευφυΐα του. Οι Dark Tranquillity ενσωματώνουν σε κάθε τραγούδι έναν απίστευτο αριθμό έξυπνων ιδεών, με απολύτως συναρπαστικό τρόπο. Ο Stanne σε μία από τις ερμηνείες που θα τον καθιερώσουν ως έναν από τους καλύτερους frontmen του ακραίου χώρου, ζει κάθε τραγούδι και η φωνή του μοιάζει σαν μία αναπόφευκτη αύρα.
Αξίζει δε να σημειώσουμε ότι δύο χρόνια μετά έρχεται το Projector αλλά αυτήν την ιστορία θα την κρατήσουμε για κάποια άλλη φορά.
