Πόσες φορές έχετε σκεφτεί «Πώς θα ήταν αν όλοι αυτοί έπαιζαν στην ίδια μπάντα;», εμείς πάντως αρκετές. Την τελευταία λοιπόν που το αναρωτηθήκαμε είπαμε να το κάνουμε και πράξη, να φτιάξουμε την απόλυτη all-star μπάντα, βάσει των προσωπικών μας προτιμήσεων.
► Φωνή - Freddie Mercury
-Χρήστο, θα φτιάξουμε μια All star μπάντα με τους αγαπημένους μας και θα πάρεις τον τραγουδιστή.
-Freddie Mercury.
-Οκ, 500 λεξούλες περίπου.
-Να γράψω το Freddie Mercury 250 φορές;
-Καλύτερα όχι.
Freddie Mercury λοιπόν και επειδή τσάτσος δεν είμαι, δε θα γράψω 250 φορές το Farrokh Bulsara που είναι το όνομα με το οποίο γεννήθηκε το 1946 στην, τότε, βρετανική αποικία της Ζανζιβάρης, αλλά θα πω και δύο πραγματάκια για το τυπικό του θέματος και μόνο. Από φωνή έχουμε μία μοναδική χροιά και τέσσερεις οκτάβες που τις κάνουμε ό,τι θέλουμε.
Από μουσική σύνθεση έχεις ακούσει τους Queen, τζάμπα θα χαλάσω λέξεις (αν δεν έχεις ακούσει, να ξέρεις πως τρομάζω λίγο). Frontman; Ο ΑΠΟΛΥΤΟΣ performer. Για δες λίγο τα videο από το Live Aid του 1985, παρατήρησε την μοναδική θεατρικότητά του και συνδύασε το με ατάκες τύπου «I won’t be a rock star. I will be a legend». Από προσωπικότητα; Τι να πούμε για τον άνθρωπο που δεν δίστασε εν έτει 1970 να βαφτίσει μια μπάντα Queen; Τίποτα. Απλά υποκλινόμαστε. O Freddie σε όλη του την καριέρα φώναζε στον κόσμο να ασχοληθεί με την μουσική του και όχι με την προσωπική του ζωή. Και όμως μας μίλησε για την μάχη που έδινε με την σεξουαλικότητά του μέσα από το αριστούργημα Bohemian Rhapsody, έναν πραγματικό ύμνο που αγκαλιάστηκε από ολόκληρη την ανθρωπότητα. Πώς να μην αγαπήσεις έναν άνθρωπο που μία μέρα αποφάσισε ότι «Από σήμερα με λένε Mercury» ελευθερώνοντας τον ίδιο από τον Farrokh, ώστε να βρει τον πραγματικό εαυτό του; Ένας πραγματικά πολυδιάστατος καλλιτέχνης, μην ξεχνάμε πως είναι ο άνθρωπος πίσω από το σήμα της μπάντας.
Δυστυχώς για την ανθρωπότητα, έφυγε από μάταιο τούτο κόσμο στις 24/11/91, ακριβώς μια μέρα μετά την σπαρακτική ανακοίνωση του που μας μίλησε για την μάχη που έδινε με τον ιό HIV, αφήνοντας πίσω του ένα θαυμαστό έργο και κερδίζοντας επάξια την θέση του ανάμεσα στους θρύλους της μουσικής και όχι μόνο. Ελπίζω είτε στην κόλαση, είτε στον παράδεισο, είτε οπουδήποτε αναπαύεται η ψυχή του να βρήκε τους ενδιαφέροντες ανθρώπους να μιλήσει, που τόσο πολύ ήθελε και μακάρι να ξέρει το impact που προκάλεσε στην αποδοχή της διαφορετικότητας, αλλά και το πόσο βοήθησε στο να ευαισθητοποιηθεί ο κόσμος για την ασθένεια του AIDS.
Όπως καταλαβαίνετε, από την στιγμή φτιάχνουμε all star μπάντα, ήθελα για Frontman ένα είδωλο, ένα τοτέμ, έναν άνθρωπο που θα μπει μπροστά και θα το πάρει όλο στις πλάτες του, έναν από τους εκλεκτούς, έναν που οι υπόλοιποι θα ξέρουν πως σε κάθε gig θα τραγουδάει σαν να είναι το τελευταίο του, μία προσωπικότητα τόσο μεγάλη που θα μπει στην πρώτη πρόβα και τα υπόλοιπα θηρία της μπάντας θα δακρύσουν από χαρά που έχουν την τιμή να παίξουν μαζί του και όταν κάποιος πεταχτεί να πει ένα «Πώς τα κατάφερες όλα αυτά ρε τεράστιε;» Ο Freddie να γυρίσει και να του πει όλο νάζι «I am just a musical prostitute, my dear». Γιατί αυτός ήταν ο αυτοαποκαλούμενος Freddie Mercury, μία θεότητα κοινής αποδοχής.
Κιθάρα: Tom Morello, Μπάσο: Cliff Burton, Τύμπανα: Gavin Harrison, Πλήκτρα: Christian Lorenz
► Κιθάρα - Chuck Schuldiner
Μεσημεράκι μεσοβδόμαδα, ενώ έχει αρχίσει δειλά-δειλά η -μισητή (δε θέλω σχόλια)- άνοδος της θερμοκρασίας, σκάει μήνυμα με ιδέα. Να φτιάξουμε μια all star μπάντα για την οποία θα διαλέξουμε ο καθένας από ένα μέλος. Το έπαιξα ανώτερος, δεν είπα από την αρχή ότι ΘΕΛΩ ΤΟΝ ΚΙΘΑΡΙΣΤΑ, όχι, αλλά αφού ξεκίνησα υπογείως να κινώ τα σωστά νήματα, κατάφερα το στόχο μου. Δεν ήταν πιασμένος βασικά, οπότε τον πήρα.
Κιθαρίστας λοιπόν, ευκολάκι. Ή και όχι. Το ομολογώ, άλλαξα 37 σχεδόν γνώμες σε περίπου 5 λεπτά και 8 δευτερόλεπτα. Με το που ήρθε η ανάθεση όμως, το μυαλό μου πήγε κάπου στα τέλη των ‘90s, όταν ένας φίλος μού έδωσε μια κασέτα χρωματισμένη μαύρη, που έγραφε με έντονο κόκκινο μαρκαδόρο στο πάνω μέρος Spiritual Healing. Καταλαβαίνετε πού το πάω, έτσι;
Chuck Schuldiner κυρίες και κύριοι.
Είναι ο αγαπημένος μου; Όχι. Ναι. Όχι. Ίσως και ναι. Βασικά βασανίζομαι χρόνια, αλλά δεν κατάφερα να βρω αγαπημένο κιθαρίστα. Σίγουρα όμως είναι μέσα στο top 10 μου.
Γιατί τον συγκεκριμένο για all star band; Γιατί τα είχε όλα. Ας αρχίσουμε με τα αντικειμενικά. Θέλεις τεχνική; Καντάρια. Θέλεις σύνθεση; Κορυφή. Θέλεις live performance; Καλά τώρα. Θέλεις πρωτοπορία; Αλήθεια, δεν απαντώ σε αυτό.
Στα υποκειμενικά μου κριτήρια επίσης έχει μια από τις υψηλότερες θέσεις. Ήταν ο «πατέρας» του death metal αλλά ήταν έξω καρδιά. Ήταν εκπρόσωπος του ακραίου χώρου, αλλά δεν εγκλωβίστηκε ποτέ σε αυτόν. Η μουσική έβγαινε από μέσα του χωρίς στεγανά, χωρίς να σκέφτεται τι θέλει ο κόσμος. Ήταν «κόντρα ρόλος» αν σκεφτεί κανείς το τυπικό δείγμα μεταλλά, ειδικά της τότε εποχής.
Γενικά λοιπόν, ήταν ένας ΓΑΜΑΤΟΣ (sorry guys, η γλώσσα μας είναι πλουσιότατη, αλλά μόνο αυτή η λέξη μπορεί να περιγράψει τέτοιους ανθρώπους) τύπος, ο οποίος θα είχε οπωσδήποτε θέση στην all star μπάντα μου. Αν θα πήγαιναν μακριά στο τέλος δεν ξέρω, αλλά σίγουρα θα τον ήθελα εκεί.
Φωνή: Steven Tyler, Μπάσο: Stu Hamm, Τύμπανα: Neil Peart, Πλήκτρα: Σας παρακαλώ, δεν θα’θελα.
► Μπάσο - Sam Rivers
Είναι ο αγαπημένος μου μπασίστας; Όχι.
Έχω έναν αγαπημένο μπασίστα; Πάλι όχι.
Βγάζουν κάπου αυτές οι ερωτήσεις; Σίγουρα όχι.
Sam Rivers λοιπόν, ο μπασίστας για την all star/favourite member/whatever band του Depart.gr.
Είναι ο ένας από τους τρεις ιδρυτές των Limp Bizkit, μίας μπάντας που το κοινό συνηθίζει να κράζει τον τραγουδιστή της και να παραδέχεται τους μουσικούς της. Γιατί; Γιατί είναι ΟΛΟΙ ένας κι ένας, συμπεριλαμβανομένου και του Rivers φυσικά.
Κυκλοφόρησε τον πρώτο του δίσκο όταν ήταν δεκαεννέα χρονών (Three Dollars Bill Y’ All), ψηφίστηκε ως ο καλύτερος μπασίστας των Gibson Awards το 2000 (η χρονιά του Chocolate Starfish and Hot Dog Flavored Water) και οι μπασογραμμές που έχει γράψει στους δίσκους των Bizkit είναι πάντα αυτό ακριβώς που χρειάζεται, ανεξαρτήτως groove ή heaviness του κομματιού.
Ταυτόχρονα, εκτελεί και καθήκοντα backing vocals, έχει παίξει κιθάρα σε κάποια τραγούδια του δ και όταν οι LB είναι ανενεργοί, ασχολείται με την μουσική παραγωγή τοπικών συγκροτημάτων του Jacksonville. Μ’ έναν σμπάρο, δύο τρυγόνια που λένε.
Φωνή: Joe Duplantier, Κιθάρα: Wes Borland, Τύμπανα: John Bonham, Πλήκτρα: Allan Van Cleave
► Τύμπανα - Mark Zonder
Για κάποιο λόγο που δε θυμάμαι, ο πρόεδρος του depart.gr ζήτησε από κάποια στελέχη να γράψουν κάτι για "αγαπημένο μουσικό" ορ σάμθιν. Σε μένα έπεσε ο κλήρος λοιπόν να γράψω για τον ντράμερ. Δε θα πρωτοτυπήσω, είναι γραμμένα άλλωστε και στη μεγαλειώδη λίστα "8+1 επιδραστικότεροι metal drummers".
Mark Zonder λοιπόν για μια ακόμη φορά. Τι άλλο πέρα απ’ αυτά που γράφονται στην παραπάνω λίστα για το Mark; Δηλώνω fanboy μέχρι το κόκκαλο, θεωρώ ότι άλλαξε την ιστορία των Fates Warning και πως καθόρισε σε μεγάλο βαθμό το ύφος τους, πράγμα αρκετά ασυνήθιστο όταν προκύπτει κάτι τέτοιο από τον ντράμερ. Δηλωμένος φαν ο ίδιος του Cozy Powell, με το ίδιο παλιομοδίτικο κράτημα στην μπαγκέτα, έδωσε υπόσταση ακόμα και στους Warlord, που – σταυρώστε με – μια χαρά ήταν για τα ‘80s αλλά τώρα αδερφάκι μου δεν παλεύονται. Έστω, κι αν κάτι αξίζει τώρα από δαύτους, είναι ο Mark φυσικά. Είχα δεν είχα, θα φάω το hate μου από τους φαν των Warlord. Τέλος πάντων, ο Mark Zonder γίνεται αντιληπτός από χιλιόμετρα, τι να λέμε παραπάνω. Τα έχει πει η ιστορία.
Φωνή: Bruce Dickinson, Κιθάρα: Slash, Μπάσο: Geezer Butler, Πλήκτρα: Jordan Rudess
► Πλήκτρα - Jon Lord
Ναι, είμαι αυτός που είχα την ιδέα και τα αρχικά μηνύματα που περιγράφονται άνωθεν έχουν αποστολέα την αφεντιά μου. «Ξέμεινα» λοιπόν με τα πλήκτρα και αφού απέρριψα την επιλογή/φόρο τιμής στον Jonathan Cain για τα «αερόπληκτρα» του Separate Ways, βρέθηκα σε μία «διασταύρωση» μεταξύ των Ray Manzarek, Christian Lorenz και Jon Lord.
Είπαμε όμως, δε θα διαλέξουμε τον απαραιτήτως καλύτερο ή επιδραστικότερο, αλλά τον αγαπημένο. Ακόμα και υπό αυτόν τον όρο, η επιλογή ήταν δύσκολη, βλέπετε, αν υπάρχει ένας λόγος που αγαπώ τα πλήκτρα, είναι η γλυκιά ψυχεδέλεια που προσθέτουν στα κομμάτια και οι τρεις παραπάνω κύριοι ήταν κάτι παραπάνω από «μάστορες» στο θέμα. Εν τέλει έπρεπε να απαντήσω σε ένα απλό ερώτημα «Όταν ακούς τη λέξη "πλήκτρα" ποιο είναι το πρώτο πράγμα που σου έρχεται στο μυαλό;». Η απάντηση είναι εξαιρετικά αβίαστη, αφού ακόμα θυμάμαι πως με καθήλωσε το εναρκτήριο θέμα του Child in Time.
Θα προσπεράσουμε το γεγονός ότι κατάφερε να ξεχωρίσει σε ένα σχήμα με μουσικούς όπως οι Ritchie Blackmore, Ian Paice, Nick Simper, Ian Gillan, Roger Glover και πόσοι ακόμα, θα παραβλέψουμε το γεγονός πως ότι «ακουμπούσαν» τα πλήκτρα του γινόταν χρυσός και απλά θα αναφέρω έναν τίτλο, Sarabande. Αυτό το «άτιμο» fusion jazz άλμπουμ που κυκλοφόρησε το 1976 με την αρωγή της Ουγγρικής φιλαρμονικής ορχήστρας. Οπότε Jon Lord, Jon Lord γιατί ο ήχος και οι συνθέσεις του ξεχωρίζουν από «χιλιόμετρα» και διότι η μουσική «γεύση» του δεν περιορίστηκε ποτέ της σε ένα είδος.
Φωνή: Whitney Houston, Κιθάρα: Jon Nödtveidt, Μπάσο: Cliff Burton, Τύμπανα: Pete Sandoval
