Σέρνοντας το σαρκίο μας πάνω από τα θρυμματισμένα χριστιανικά κρανία και δια μέσου των μεθυστικών χρωμάτων του λυκόφωτος των Θεών, το κύμα μας κατευθύνει προς την τελευταία μας κατοικία. Η ψυχή μας καλωσορίζεται στις αχανείς πύλες του οίκου του Όντιν με όλο του το είναι από τον ίδιο το Θεό των φυλάρχων και των βασιλέων. Το “Twilight of the Gods” τριάντα χρόνια πριν, ολοκληρώνει με την μεγαλοπρέπεια που του αξίζει την τριλογία του χεβιμεταλλικού Hávamál (ποιητική συλλογή της εποχής των Βίκινγκ και σημαντική πηγή της φιλοσοφίας των αρχαίων Σκανδιναβών), βάζοντας τον Quorthon σε σοβαρές σκέψεις να…κηδεύσει μετά από έξι δίσκους την μπάντα του. Δε το έθεσα σωστά: μετά από την πραγματοποίηση 6 δίσκων και την εισαγωγή μας σε δυο νέα metal ιδιώματα. Με το ντεμπούτο τους οι Bathory έκαναν μια εισαγωγή στο χάος, βάζοντας τα θεμέλια για το Black Metal. Το 1990 ο άνθρωπος πίσω από τη σουηδική μπάντα θρύλο, ο Quorthon μας ανοίγει τις πύλες του Viking Metal. Δυο χρόνια πριν η τάση του δίμετρου Σκανδιναβού για το κάτι διαφορετικό, έχει φέρει στα αυτιά των οπαδών το “Blood, Fire, Death”. Το πρώτο μέρος της επικής τριλογίας και της μεγάλης αλλαγής, κατέχει τα τελευταία black/thrash ξεσπάσματα για πολλά έτη. Το επικό ταξίδι συνεχίζεται δειλά θα έλεγα με το πολεμικό έπος “Hammerheart” και ολοκληρώνεται με το “Twilight of the Gods” που πατάει πιο γερά στο έδαφος, συστήνοντας ένα καλλιτέχνη αποφασιστικότερο. Το όραμά του είναι τόσο ξεκάθαρο που την περίοδο ’88 – ’90 γράφει τέτοιο πακτωλό μουσικής που θα χρησιμοποιηθεί όχι συμπληρωματικά αλλά σαν ολοκληρωμένη δουλειά τα επόμενα έτη.
Το “Twilight of the Gods” είναι το κλείσιμο της τριλογίας που κάθε οπαδός του συγκροτήματος και της επικής μουσικής ονειρεύεται. Από την αρχή ως το τέλος, από την κορφή ως τα νύχια πρόκειται για την κορύφωση του Viking Metal οράματος που έχει ο Σουηδός στις αρχές των 90’s. Ένταση, δράμα, στρατιωτικοί τυμπανισμοί και εμβατηριακές αναφορές παρελαύνουν από τα ηχεία, φορτίζοντας συναισθηματικά τον ακροατή όσο προοδεύει ο δίσκος. Ο Quorthon δεν είχε ποτέ κανένα σκοπό να εφεύρει κάτι. Μόνο του μέλημα είναι να σηκώσει ψηλά το λάβαρο της Viking φιλοσοφίας χωρίς να πέσει στη λούμπα να τον αποκαλέσουν γραφικό και «μέγα πολέμαρχο». Ο ίδιος ο ψηλέας γνωρίζει καλά σε ποιο αιώνα βρίσκεται. Το “Twilight of the Gods” μέσα από Viking ιστορίες και μύθους, ξεσφραγίζει όλες τις εσωτερικές αναζητήσεις του, τις θεωρίες του ως προς το σύγχρονο άνθρωπο. Μια μικρή τζούρα χρειάζεται να «ρουφήξεις» από τις στιχουργικές αναθυμιάσεις του 14λεπτου ομώνυμου έπους και η μεγάλη εικόνα θα εμφανιστεί εμπρός σου. Οι συνδέσεις και μεταφορές της κουλτούρας και της φιλοσοφίας των Viking πηγαίνουν και έρχονται μέσα από τις επτά ελεγείες, υπηρετώντας το βασικό σκοπό της όσο το δυνατόν καλύτερης κατανόησης του ακροατή ως προς τις απόψεις του Quorthon για το σήμερα.
Στα γούστα των φανατικών το “Twilight of the Gods” ξιφομαχεί με το “Hammerheart”. Χαρακτηρίζονται από τις ομοιότητες τους και από τις μεγάλες διαφορές. Ο δρόμος για το Asa Bay (One Rode to Asa Bay, κομμάτι που κλείνει το Hammerheart) καταλήγει μέσα από φωτιές και κεραυνούς στη Γη του “Twilight of the Gods”. Στο άλμπουμ του ’90 ο πολυτάλαντος Σκανδιναβός εμφανίζεται αφηγηματικός με μια καταφανώς απειλητική χροιά. Στο διάδοχο του “Hammerheart” όλα δείχνουν καταλαγιασμένα, όπως η επικράτηση της ηρεμίας μετά τη θυελλώδη καταιγίδα που ονομάζεται πόλεμος. Κυλώντας στις φλέβες της μαγικής επτάδας των τραγουδιών του “Twilight…” το θλιμμένο και το μυσταγωγικό, οι επιτηδευμένα μονότονοι σκοποί υπνωτίζουν αφήνοντας epic doom metal επιρροές. «Θέλαμε να έχει μια soundtrack κατεύθυνση» είπε λίγα χρόνια μετά, το 1994 ο Quorthon που το βαπτιστικό του είναι Tomas Forsberg αλλά ο αθεόφοβος το άλλαξε αρχικά σε Ace Forsberg λόγω της λατρείας του για τον Ace Frehley των KISS.
Πάντα όταν αναφέρεται στους Bathory μιλάει στον πληθυντικό παρότι κάθε νότα είναι δική του. «Έτσι είναι με τους Bathory. Έγραφα πολλά τραγούδια και καλούσα διάφορους να με βοηθήσουν. Τελικά κατέληγα με τον Palle (Paul Pålle Lundburg) που μπαινοβγαίνει από το ’86 στα drums των Bathory. Από το Twilight of the Gods έχω να τον δω» έχει πει στα 90’s με το γνωστό κυνικό του τρόπο ο Quorthon. Ο ίδιος έχει αποκαλύψει για το drummer του πως έπαιξε ρόλο στο επικό στυλ σαν υπεύθυνος κρουστών που ήταν στη νεολαία της συμφωνικής της Στοκχόλμης.
Ο σφιχτός οπαδικός κύκλος των Bathory δεν ένιωσε αμέσως το “Twilight of the Gods”, ιδιαίτερα όταν πριν ένα μόλις χρόνο είχε γευθεί το αίμα του “Hammerheart”. Το mood του για όσους προσπέρασαν το νόημα, συνοψίζεται στους παρακάτω στίχους του “Bond of Blood”, ένα τραγούδι που εκκρίνει αδρεναλίνη και φόβο και στη συνέχεια εμπνέει με θάρρος και κουράγιο.
"Heading North after long a journey, we have sailed for so very long
Heavy seas endless sky above us, heading North going home"
Με την αγαπημένη του Ibanez Destroyer I (από το ’83 ως το ’95 ηχογράφησε τα πάντα με αυτή την κιθάρα) και αρπέτζιο που συνοδεύουν ρυθμικά με ακουστικές κιθάρες, δημιουργεί ένα μαγικό αποτέλεσμα. Ευπρόσδεκτα και τα τσαλιμάκια όπως το ουρανοκατέβατο που κάνει με το μπάσο στο 9.45 του ομώνυμου και θυμίζει DeMaio. Ο Quorthon γυρνάει πολλά βλέμματα ουκ ολίγες φορές μέσα στο δίσκο. Μια επίσης δυνατή του στιγμή είναι στο “Hammerheart”. Δεν αναφέρομαι στο άλμπουμ αλλά στο κομμάτι που κλείνει το “Twilight of the Gods”. Βασιζόμενο στο “The Planets” του Gustav Holst και πιο συγκεκριμένα στο τέταρτο μέρος που ονομάζεται “Jupiter”, ενορχηστρώνεται ξανά από τον Quorthon και «ντύνεται» με τους στίχους του. Ο ακροατής βιώνει την «κάθαρση» με το αίσθημα της ικανοποίησης πως ο ήρωας/ήρωες της «τραγωδίας» γέρνουν στο νεκροκρέβατό τους βλέποντας τις Βαλκυρίες να κατεβαίνουν για να μεταφέρουν τις ψυχές τους εκεί ψηλά.
Δεν είναι μόνο το “Hammerheart” αλλά και ο τίτλος του δίσκου που είχαν εξωτερικούς παράγοντες για έμπνευση. Götterdämmerung ονομάζεται μια όπερα, ποιού άλλου, του Wagner από την οποία πήρε την ιδέα να ονομάσει το 6ο άλμπουμ του έτσι. Ο Quorthon ένιωσε πως οι ιδέες άρχισαν να στερεύουν. «Αν δεν είχα βρει φρέσκιες ιδέες τότε σκόπευα το Twilight… να είναι το κύκνειο άσμα γι’ αυτό και έπειτα προχώρησα σε ένα μεγάλο διάλειμμα» είπε λίγα χρόνια μετά το δίσκο του ‘91 η ψυχάρα των Bathory που έκανε πολλούς οπαδούς να τσινίσουν με τα φωνητικά του. Για πολλούς εδώ είναι μαζεμένες οι πιο αδύναμες ερμηνείες του. Ομιλώντας τεχνικά, ο Quorthon ποτέ δεν ήταν δυνατός τραγουδιστής, όμως δεν μπορείς να μην «αγκαλιάσεις» τη φωνή του όπως ο μονόφθαλμος Θεός του Βορρά αγκαλιάζει τις ψυχές των ηρώων που πέφτουν στη μάχη ψελλίζοντας το όνομά του.
Ασπάσου το μεγαλείο του «Twilight of the Gods” και του συνθέτη του που ίδρωσε αλλά τα κατάφερε να παραδώσει το δικό του μήνυμα στον υπόλοιπο κόσμο και ας μην πουλούσε όπως οι Guns & Roses ή οι Metallica εκείνη την εποχή. Ένα μήνυμα διορατικότητας, γνώσης, πρωτοπορίας και πέρα απ’ όλα ανθρωπιάς που τριάντα χρόνια μετά δεν έχει χάσει ούτε λίγο από την αξία του.
