Παρά την παλαιότητα τους, οι Mr. Bungle δεν είναι η μπάντα που την γνωρίζουν πολλοί και πολλές. Σίγουρα δεν υπήρξαν κομμάτι του mainstream ήχου σε οποιαδήποτε περίοδο κι αν ήταν ενεργοί κι ακόμα πιο σίγουρα δεν υπήρξαν εμπορικοί (κυριολεκτικά και μεταφορικά). Ήταν όμως και είναι η μπάντα που πολλές άλλες (γνωστές και μη) κρυφακούνε για να πάρουν ιδέες και να αντλήσουν έμπνευση, ώστε να μπορούν να εξελίσσονται μουσικά.
Οριακά θα μπορούσαν να ειναι άγνωστοι αν δεν ήταν ανακατεμένος μαζί τους ο πασίγνωστος, πολυτάλαντος μέχρι παρεξηγήσεως και τελείως παλαβός Mike Patton (Faith No More, Fantomas κ.α). Ένας άνθρωπος που έχει αφιερώσει κυριολεκτικά την ζωή του στη μουσική, που με τις συνεργασίες του και την δισκογραφική που ίδρυσε (Ipecac Records) προσπαθούσε πάντα να πειραματίζεται, να “νταραβερίζεται” καλλιτεχνικά με πολλά είδη, ενίοτε να ανακαλύπτει καινούρια όποτε υπήρχε αυτή η δυνατότητα. Φυσικά το παρόν άρθρο δεν γράφεται για τον ίδιο, είναι όμως απαραίτητο να αναφερθεί η παρουσία του και η ιδιοσυγκρασία του, αφενός για να τονίσουμε οτι οι Mr. Bungle είναι τόσο επιδραστικοί για πολλούς μουσικούς, αλλά και για τα ίδια τα μέλη τους, γιατί λειτούργησαν ως ένα “σχολείο” (ενίοτε και πανεπιστήμιο) κι αφετέρου για να δώσουμε ένα προειδοποιητικό στίγμα της νέας δουλειάς τους μετά απο 20 ανενεργά χρόνια, με τον ξεκάθαρα συμβολικό τίτλο The Night They Came Home. Η παρουσία του Scott Ian (Anthrax) αλλά και του Dave Lombardo (Slayer), όχι σαν session μουσικοί, αλλά σαν μόνιμα πλέον μέλη του γκρουπ, σε κάνει να γουρλώνεις τα μάτια και βάζει ακόμα περισσότερο το νέο πόνημα τους στην σωστή μουσική διάσταση.
Το είδος που κυμαίνεται γενικά ο ήχος των Mr. Bungle (αν πρέπει κάπου τελικά να τους εντάξουμε) είναι το Avant Garde Metal κι αυτό δεν είναι τόσο λάθος, αφού οι εν λόγω τύποι πάντα έβγαιναν στην “πρώτη γραμμή” και “άνοιγαν” τα όρια τους όσο περισσότερο μπορούσαν, επανακαθόριζαν ήχους, γκρέμιζαν στερεότυπα και εν τέλει ανάγκαζαν μπάντες να “τρέχουν” απο πίσω τους. Πάντα υπήρχε ως βάση τους το thrash metal (μην ξεχνάμε οτι στα μέσα των 80’s, την περίοδο ξεκινήματος τους δηλαδή, το thrash ήταν πλήρως διαδεδομένο και συνέπεσε με την εφηβεία των μελών της μπάντας και οι πρώτες δουλειές τους έχουν μια τέτοια ενέργεια) με γενναίες δόσεις κλασσικού heavy metal και punk. Αυτό εξηγεί αρκετά και την παρουσία των Ian και Lombardo που αναφέρθηκαν παραπάνω. Παρόλα αυτά απο τις αρχές και κυρίως στα μέσα των 90’s τα περάσματα των συνθέσεων τους αποτελούνταν, σε έντονο βαθμό απο ένα κράμα disco, ska, jazz και funk ήχων. Οι τρελές αλλαγές ρυθμών αλά Frank Zappa ήταν συνεχείς και χαρακτηρίστικές της ιδιοσυγκρασίας τους. Θα πρέπει επίσης να τονίσω οτι το κοινό τους ξεπερνούσε πάντα τα διόλου στενά όρια του metal και ανοιγόταν σε είδη ίσως και εκ διαμέτρου αντίθετα. Πάντως αν έπρεπε με μια φράση να τους περιγράψω, θα δανειζόμουν την εύστοχη ατάκα ενός φίλου: αυτοί οι τύποι δεν ξέρουν ούτε τι είναι, ούτε τι θα έπρεπε να είναι.
Όλα τα προηγούμενα όμως ειναι μια κυριώς γενική εικόνα για την μπάντα. Η νέα κυκλοφορία είναι θρασοπανκ όσο δεν πάει, δεν υπάρχουν ουσιαστικά νέες συνθέσεις και είναι ζωντανή ηχογράφηση, κατι που ποιοτικά δεν αλλάζει το παραμικρό, αφού μιλάμε για παιχταράδες. Περιέχει 14 κομμάτια, 6 από τα οποία ειναι διασκευές απο Slayer, Van Halen, SOD, Corrosion of Conformity κ.α.. Όλα τα υπόλοιπα περιέχονται στο πρώτο demo της μπάντας του 1986 “The Raging Wrath of the Easter Bunny”. (Το οποίο μάλιστα επανακυκλοφόρησαν με ένα νεό take πέρισυ).
Εντάξει τα τελευταία 10+ χρόνια πάρα μα πάρα πολλές μπάντες έκαναν reunion είτε για μερικές live εμφανίσεις, είτε για να επεκτείνουν την δισκογραφία τους, καποιες άλλες γιατί πολύ απλά είχαν έλλειψη ρευστού (να τα λέμε κι αυτά). Αυτό που είναι κοινό σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις είναι μια τάση νοσταλγίας από αυτούς/ές που παράγουν μουσική σε πλήρη σύμπτηξη με αυτούς/ές που, ας πούμε, την “καταναλώνουν”. Δεν μπορώ να εκφράσω γνώμη φυσικά για όλες αυτές τις προσπάθειες, μπορώ να πω όμως με σιγουριά κι αυτοπεποίθηση ότι η συγκεκριμένη κυκλοφορία έχει πολλά να προσφέρει, μόνο εμπορικό χαρακτήρα δεν έχει και ακούγεται ευχάριστα ακόμα και σαν κάτι καινούριο, παρόλο που ειναι κομμάτια γραμμένα 35 χρόνια πριν. Βέβαια πολλοί και πολλές εχουν εκφραστεί αρνητικά για την μπάντα γιατί η πρώτη τους demo κυκλοφορία (από την οποία προέρχονται και τα περισσότερα κομμάτια του live) έχει υποστεί μέσα στα χρόνια πολλές επανεκδόσεις σε βαθμό, θα μπορούσαμε να πούμε, υπερβολής. Σε τελική ανάλυση πάντως, ακόμα κι αν έχει αυτή η άποψη μια δόση αλήθειας (που έχει), αν κάποιος/α ασχοληθεί και τις ακούσει όλες (ή τουλάχιστον κάποιες) και τις συγκρίνει με την original εκδοχή του 1986, θα αντιληφθεί γιατί έχει κάποια λογική αυτή η κίνηση.
Εν ολίγοις, έχουμε λοιπόν ενα πολύ καλό live χαρακτηριστικής ποιότητας γεμάτο ενέργεια, δημιουργική νοσταλγία και πολύ μα πολύ αγνό και ξεκάθαρο “τούπα τούπα”. Η αίσθηση ανασυγκρότησης ενός αρκετά εκκεντρικού και περίεργου μουσικού συνόλου είναι έντονη και οι νέες προσθήκες το βοηθάνε να εξελιχθεί σε αυτό που λέμε υπερμπάντα. Ακόμα κι αν αυτή η προσπάθεια μελλοντικά δεν καταλήξει σε περαιτέρω κυκλοφορίες με νέες συνθέσεις, οχι απλά “άξιζε τον κόπο”, άλλα χαρίζει απλόχερα και σε ικανοποιητικό βαθμό αυτό που πολλοί και πολλές απο εμάς έχουμε ιδιαίτερη ανάγκη: να βλέπουμε τους αγαπημένους μας μουσικούς δραστήριους, δημιουργικούς και πιο ώριμους από ποτέ, να δίνουν τον καλύτερο τους εαυτό. Καλή ακρόαση. * η ηχογράφηση του άλμπουμ έγινε στην πόλη Eureka της Βόρειας Καλιφόρνια, πιο συγκεκριμένα στην τοπική δημόσια βιβλιοθήκη (!). Εκεί τα μέλη των Mr. Bungle (Mike Patton, Trey Spruance, Trevor Dunn) μεγάλωσαν κι έκαναν τα πρώτα μουσικά βήματα, γεγονός που εξηγεί και τον συμβολικό χαρακτήρα του τίτλου.
Rating:
Εταιρεία: Ipecac Recordings
Genre: Thrash Metal
Παραγωγός: Mike Patton
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 11/06/2021
Band Links: Facebook | Instagram | Spotify | YouTube
