Δεν είχα σκοπό να γράψω για την παρούσα ταινία, ούτε καν να την δω για την ακρίβεια. Παρόλα αυτά ένα μικρό σκίρτημα χαράς καθώς την κάλυψε ένας από τους αγαπημένους Youtuber ξύπνησε το ληθαργικό παιδί μέσα μου, έκλεισα αμέσως το βίντεο για να μη φάω spoiler και πήγα να την δω. Ευθαρσώς δηλώνω ότι δεν το μετάνιωσα.
Το πρώτο Space Jam είναι μια ξεχωριστή ταινία για τη γενιά μου. Εγώ ήμουν μόλις τεσσάρων όταν βγήκε, το αποτέλεσμα ήταν μια ταινία που συχνά πυκνά έβλεπα στο Star τα επόμενα χρόνια. Οφείλω να πω εδώ ότι μας την είχαν βάλει ακόμα και στο σχολείο.
Κι ήταν μια ατόφια 90’s ταινία. Ήταν ένας πιο απλός καιρός και η mainstream τέχνη το αντικατόπτριζε. Αμέσως μπορώ να σκεφτώ άλλες δύο ταινίες της εποχής, το Nutty Professor του Eddie Murphy και το Flubber του Robin Williams, οι οποίες βασίζονται σε ένα εξωφρενικό gimmick μαζί με την απαραίτητη κωμωδία και κάποια υψηλά συναισθηματικά stakes, οριακά ζωής και θανάτου για την παιδική μου ψυχή.
Στο sequel που μας έρχεται σ’ αυτούς τους χαλεπούς καιρούς έχουμε τον LeBron James στον αντίστοιχο ρόλο του Michael Jordan από το πρώτο κι όπως στο πρώτο πιάνουμε από την παιδική του ηλικία. Συγκεκριμένα βλέπουμε τον προπονητή του να πετάει στα σκουπίδια ένα GameBoy με κασέτα Looney Tunes που μόλις του είχαν χαρίσει γιατί θεώρησε πως του χάλασε τη συγκέντρωση στο παιχνίδι που μόλις έχασε η ομάδα. Θέτει έτσι τον τρόπο που θα φέρει τον LeBron στην κορυφή του αθλητικού και όχι μόνο κόσμου.
Πίσω στο μέλλον βρίσκουμε τον LeBron να βάζει αυτή τη θεωρία στην πράξη στο μικρό του γιο, Dom (Cedric Joe). Παρόλο που τον προετοιμάζει για διάδοχο του θρόνου του, το πραγματικό ταλέντο του μικρού είναι στο να σχεδιάζει video games. Μάλιστα το παιχνίδι που έχει σχεδόν έτοιμο είναι ένα πρωτοποριακό τεχνολογικά και πρωτότυπο θεματικά παιχνίδι μπάσκετ.
Παράλληλα ο πανίσχυρος αλγόριθμος (πανίσχυρος στα πλαίσια ακραίου sci-fi) της Warner Brothers, Al G. Rhythm (Don Cheadle) προτείνει στους executives μια τολμηρή ιδέα. Τουτέστιν, να προσκαλέσουν τον LeBron με τον σκοπό να δημιουργήσουν ένα LeBron Cinematic Universe όπου θα πρωταγωνιστεί σε αγαπημένα ips της εταιρίας δίπλα στον Batman και γιατί όχι ακόμη και στον Khal Drogo (καθόλου ανόμοια με την Robin Wright στο Congress του Ari Folman για τους γνώστες).
Όταν λοιπόν ο LeBron ξεφτιλίσει την ιδέα του και ματαιώσει για την ώρα τα σχέδια του για παγκόσμια κυριαρχία, ο Al στην σεκάνς που ακολουθεί θα τους τραβήξει μέσα στο Serververse του, όπου συνυπάρχουν όλα τα ip της Warner κι αφού χωρίσει πατέρα και γιό θα θέσει τα προαναφερθέντα τεράστια stakes με το αναμενόμενο παιχνίδι μπάσκετ ανάμεσα στους δύο LeBron με μόνο σύμμαχο του MVP τον αποξενωμένο Bugs Bunny (Jeff Bergman, επίσης φωνή του Sylvester και του Yosemite Sam).
Αρχίζοντας την ανάλυση θα ήθελα να σταθώ λίγο στο πόσο 90’s είναι η ταινία επεκτείνοντας τον ορισμό του προλόγου. Οι ταινίες με τις οποίες μεγαλώσαμε ήταν απλοϊκές αλλά πολύ έντονες. Οι χαρακτήρες πιθανότατα θα ήταν σχηματικοί αλλά η πλοκή θα έφτανε στα άκρα της φαντασίας. Ο τόνος του κειμένου ένα συναισθηματικό τραίνο που τη μία στιγμή θέλει να σε κάνει να ξεκαρδιστείς και στην επόμενη πράξη κινδυνεύει να εκτροχιαστεί με καταστροφικές συνέπειες για τους πρωταγωνιστές. Η αγνή διασκέδαση συνυπάρχει με μια σταθερή και αγχωτική ένταση.
Με χαρά μου διαπίστωσα ότι αυτή η φόρμα εφαρμόζεται στο 2021 εις την εντέλεια. Καθώς μιλάμε για φόρμα κι ένα ολόκληρο ιδιότυπο genre, είμαι σίγουρος ότι όσοι (πάνω κάτω) τριαντάρηδες μπούνε στην αίθουσα χωρίς προκαταλήψεις θα αναγνωρίσουν τι συμβαίνει και θα φάνε την πιο γλυκιά κλωτσιά πίσω στην παιδικότητα. Παράλληλα είναι μια δοκιμασμένη φόρμα που έχουν να ανακαλύψουν τα σημερινά πιτσιρίκια και λέω ανακαλύψουν καθώς αφηγηματικά οι πρόσφατες ταινίες που τους απευθύνονται έχουν εξελιχθεί, αναμφίβολα προς ένα καλύτερο αλλά σίγουρα διαφορετικό σινεμά από αυτό που μεγάλωσε εμάς.
Παράλληλα η ταινία πατάει στην νοσταλγία με τον πλέον αναμενόμενο και πολυχρησιμοποιημένο τρόπο, αυτόν των αναφορών. Εκεί όμως που το Ready Player One του Spielberg τολμώ να πω πως το παράκανε, στο A New Legacy έχουμε μια ιδανική ισορροπία. Οι περισσότερες αναφορές εμφανίζονται με ξεκάθαρο τρόπο κάνοντας τες μέγιστα αποτελεσματικές. Η χρήση των πιο γνωστών ip της Warner απευθύνεται σε μικρούς αλλά κυρίως σε μεγάλους κι οι αναφορές στην πρώτη ταινία μένουν στο ελάχιστο (αλλά είναι κι ένα cameo). Καθ’ αυτόν τον τρόπο η ταινία αποκτά τη δική της ταυτότητα ακροβατώντας με χάρη ανάμεσα στις δύο εποχές.
Το σημαντικότερο στοιχείο αυτής της δημιουργίας όμως είναι ότι πρωτίστως αποτελεί μια ταινία Looney Tunes κι αυτό δεν μπορεί να το υπερηφανευτεί ούτε το πρώτο Space Jam αλλά ούτε και το Looney Tunes: Back In Action, η δεύτερη προσπάθεια για live action/animation mashup της εταιρίας. Σε αυτά σε πρώτο πλάνο ήταν το δράμα των ανθρώπων πρωταγωνιστών και τα τρελά μας καρτούν ήταν λίγο έως πολύ φόντο. Ο Jordan έπαιζε απείρως χειρότερα από τον LeBron κι ενώ ο Brendan Fraser ήταν και είναι το απόλυτο sweetheart μας, έπαιρνε τα φώτα από την τρελή δράση.
Στο New Legacy το δράμα εξυπηρετείται από την φρενήρη δράση που καθορίζουν τα Looney Tunes από τα γεννοφάσκια τους, όλοι οι χαρακτήρες έχουν τη στιγμή τους να λάμψουν με σπιρτόζες ατάκες κι αγαπημένα gags, τελικά όλα τα στοιχεία της ταινίας βγαίνουν κερδισμένα από αυτό. Η εξέλιξη των τεχνικών μέσων μαζί με το αψεγάδιαστο voice over είναι ο καλύτερος τρόπος ώστε το legacy που κουβαλάνε οι στυλοβάτες της WB να αναδειχθεί και να γνωριστούν με τη νέα γενιά καθώς έχουν παραγκωνιστεί μέγιστα από την εταιρία τις τελευταίες δεκαετίες, πράγμα που αποτέλεσε καθοριστικό παράγοντα για την εμπορική αποτυχία του Back In Action και δηλώνεται οριακά με θράσος στο παρόν σενάριο.
Έχουμε γράψει ξανά για τα αγαπημένα μας 90’s αλλά η ειδοποιός διαφορά τώρα είναι πως τα 90’s έρχονται στο σήμερα. Η ταινία δικάστηκε από την παγκόσμια κριτική κι είμαι για άλλη μια φορά περήφανος που θα πάω κόντρα. Σούμπιτοι σπεύσατε σε μια αίθουσα με τη νέα γένια από το χεράκι ώστε να απολαύσετε παρέα την, ίσως, πιο αγνή ταινία νοσταλγίας σε μια εποχή που η νοσταλγία έχει βουτηχτεί στην κυνικότητα του μάρκετινγκ αλλά εδώ μας δίνεται σαν ένα μπολ δημητριακά, μπροστά απ’ την τηλεόραση, Κυριακή πρωί.
Υ.Γ. Το εσωτερικό μου παιδί ακόμα τσιρίζει αλλά καθώς βρίσκομαι στην ίδια θέση που βρεθήκαμε και στο Godzilla πρέπει κι εγώ να θέσω τη βαθμολογία με μια λογική προσγειωμένης αντικειμενικότητας.
Rating:
★★★★★
Χώρα: HΠΑ
Έτος: 2021
Χρώμα: Έγχρωμο
Σκηνοθεσία: Malcolm D. Lee
Πρωταγωνιστούν: LeBron James, Cedric Joe, Don Cheadle, Jeff Bergman
Διάρκεια: 115'
