Στο πίσω μέρος του εγκεφάλου μου έχει καρφωθεί εδώ και πολύ καιρό το εξής: Τα 90’ς είναι η δεκαετία των μεγάλων μουσικών μυστικών στο heavy metal. Η σκληρή μουσική έπαιρνε ξεκάθαρη underground τροπή, κάνοντας μια μεγάλη μάζα να αποτραβηχτεί σε πιο χορευτικούς και κλαμπάτους ρυθμούς, έξω από το rock και το metal. Η μοίρα ήταν σκληρή για ένα μεγάλο μέρος από τα διαμάντια που κυκλοφόρησαν. Κατέληξαν να είναι μουσικά μυστικά, κρυμμένα στη σκιά από τις κατακόμβες της εμπορικότητας. Ένα από αυτά τα σκοτεινά μυστικά είναι και το “Bleeding” των Psychotic Waltz, που δραπέτευσε με βία στο φως πριν 25 χρόνια.
Now the wind won't blow away
The Sun won't come out to save the rainy day
Αυτά τα παιδιά από το Σαν Ντιέγκο πως καταφέρνουν πάντα να μας ανεβάζουν, ρίχνοντας μας στα πατώματα. Το αγαπάνε αυτό το άθλημα και τα κατάφεραν εξαιρετικά με τα προηγούμενα τρία «παιδιά» τους. Το “Bleeding” είναι ο δίσκος που κλείνει την τετράδα των θρυλικών Psychotic Waltz δίσκων. Για πάνω από μια 15ετια πιστεύαμε πως θα σφράγιζε οριστικά το όνομα – κεφάλαιο στην προοδευτική μουσική. Το “The God-Shaped Void” του 2020 έφερε τα πάνω κάτω γιατί θέλουν και μπορούν. Το 1996 το “Bleeding” ήρθε μετά το “Mosquito”, ένα πιο άμεσο άλμπουμ σε σχέση με τα δύο πρώτα και την ξεκάθαρα πιο περίπλοκη δομή τους. Η παράδοση του άμεσου και απλοϊκού που ξεκίνησαν στο “Mosquito” συνεχίζεται στο “Bleeding” των πιο μουντών χρωματισμών. Στο “Mosquito” κολλάς από την υγρασία του ψυχεδελικού δάσους στο οποίο χάνονται οι συνθέσεις του.
Στον επόμενο δίσκο βαρβιτουρική κατάνυξη ρέει μέσα σου αν και το περιρρέον σκοτάδι που σέρνεται στα 40 λεπτά της διάρκειάς του κλείνει το οπτικό πεδίο σου προς κάτι αισιόδοξο. Γρήγορα το κλειστοφοβικό συναίσθημα διακρίνεται μέσα από τα τραγούδια, κάνοντάς σε να νιώθεις πως οι τοίχοι κλείνουν σιγά σιγά. Φαντάζει σαν τους στίχους του τραγουδιστή Buddy Lackey στο “Skeleton” όταν εύστοχα σου παρομοιάζει πως το γκέτο της ψυχής του είναι ένας σκελετός ο οποίος έχει αλυσοδεμένο το πνεύμα του νου του. Η ψυχική και όχι μόνο ελευθερία ήταν από τις βασικές αναζητήσεις στα 60’s και στα 70’s. Το “Mosquito” κατευθύνθηκε εκεί και στο μουσικό τομέα με το χίπικο feeling του. Το “Bleeding” είναι πιο βαρύ και doom ηχητικά αν και στο θέμα της παραγωγής χάνει στα σημεία. Στιχουργικά πατάει στα προαναφερθέντα. Τραγούδια όπως το “Freedom?” σε «μαστιγώνει» με ερωτήματα όπως το αν «αναπνέεις» πια ή αν ακόμα θυμάσαι για το τι παλεύεις καθημερινά, σκοπεύοντας να σε προβληματίσει και να σε κάνει να αναρωτηθείς αν τα κράτη προσφέρουν στους πολίτες τις ελευθερίες που αξίζουν.
Ο Buddy Lackey εκτός από μερικές από τις πιο παθιασμένες ερμηνείες της καριέρας του, δίνει για μια ακόμα φορά στιχουργικό ρεσιτάλ. Στη δεκαετία του ’90 δε μπορώ να σκεφθώ ταλέντο που να τον αγγίζει σε αυτό τον ιδιαίτερο για τη μουσική μας τομέα. Φυσικά έχουν γραφτεί στίχοι και στίχοι αλλά ο Lackey αποδεικνύει πως είναι μια κατηγορία μόνος του, όπως και η μουσική των Psychotic Waltz. Ακόμα και σε ένα τόσο απλοϊκά δομημένο δίσκο όπως είναι ο “Bleeding”, οι Waltz γράφουν τραγούδια που θυμίζουν μόνο τους ίδιους!!! Οι ίδιοι για μια ακόμα φορά δε κρύβουν την αγάπη τους για τους Black Sabbath (π.χ. μέσα από τα riff) ή για τους Jethro Tull και τον μέντορα του Lackey, τον Ian Anderson. Θεωρώ το “My Grave” σαν μια συνέχεια του “I Remember” του πρώτου δίσκου αλλά η μελαγχολία στους στίχους έχει δώσει τη σκυτάλη στην κατάθλιψη και παράδοση άνευ όρων σε μια μη αναστρέψιμη μοίρα.
Τα τσακάλια των χειρότερών μας ονείρων, σηκώνονται από τα πόδια των παραφρόνων και μας παίρνουν στο κυνήγι θέλοντας να μας σύρουν σε πνευματικές σπηλιές που δεν επιθυμούμε με τίποτα να βρεθούμε. Το “Bleeding” όμως είναι έτσι φτιαγμένο, αιμορραγώντας αδιάκοπα μια συναισθηματική βροχή όπως προστάζουν το βάθος και η έντασή του. To εξωγήινο “Faded”με την Primus μπασογραμμή και το γρήγορο τέμπο του σε «κοροϊδεύει» στην αρχή και σε κάνει να νομίζεις πως ο δίσκος θα προχωρήσει έτσι μέχρι τέλους. Γρήγορα η ψυχεδελική κινούμενη άμμος των Waltz σε παίρνει από κάτω. Καταλήγεις να ντριφτάρεις με τραγούδια όπως το “Locust”, το “Need”, το “Drift”. Περιπλανιέσαι μόνος και ελεύθερος σε ατελείωτα ηλιοβασιλέματα και σε ατμόσφαιρες όπου η ύπαρξη έχει μηδενική σημασία, περιμένοντας τον τελευταίο να κλείσει την πόρτα.
Με το “Sleep” επιστρέφουμε σε πιο metal εδάφη, πιο σύγχρονες metal φόρμες για την εποχή του αλλά με περισσότερο ταλέντο. Οι uptempo στιγμές του “Bleeding” είναι γεμάτες από groove (βλέπε “Skeleton”, “Sleep” και “Northern Lights” εκτός του “Faded”). Ο ήχος φέρνει πολύ τα επόμενα βήματα του Lackey όταν άλλαξε το όνομά του σε Devon Graves και μετακόμισε στην Αυστρία, ιδρύοντας τους Dead Soul Tribe. Ηχητικά είναι κοντινό αλλά ανώτερο. Όσοι άκουσαν τα μετέπειτα βήματα του Lackey και διαβάζουν αυτές τις γραμμές, κατανοούν πόσο προσβάσιμο στο κοινό αυτί είναι το “Bleeding”.
Nothing like a sky of gray to keep me feeling in my way
Με το τέταρτό τους δίσκο οι Psychotic Waltz έδειχναν σίγουροι, βαλσάροντας κάτω από τους αγαπημένους τους γκριζωπούς ορίζοντες. Δεν ήταν έτσι όμως. Η αρχή του τέλους για το αμερικάνικο συγκρότημα ξεκινάει με τη δικαστική μάχη εναντίον της μήνυσης μιας ηθοποιού που παίρνει μέρος στο βίντεοκλιπ του “Faded” και χάνει μεγάλο μέρος της όρασης λόγω λάθους με το φωτισμό. Χάνεται μεγάλο μέρος των χρημάτων. Κάπου εκεί έρχονται και οι διαφορές στο δημιουργικό κομμάτι μεταξύ των κυρίων συνθετών.
Το ’96 και την επόμενη χρονιά βγαίνουν σε 2 απανωτές ευρωπαϊκές περιοδείες με απόντα τον ένα εκ των δυο κιθαριστών. Τον Brian McAlpin που μένει στην Αμερική για οικογενειακούς λόγους, διαδέχεται ο Steve Cox. Ο Buddy Lackey είναι ο επόμενος που θα αποτραβηχτεί για τα καλά, θέτοντας εαυτόν εκτός μπάντας. Οι υπόλοιποι με μπροστάρη τον Dan Rock (κιθάρα) θα προσπαθήσουν μάταια να παρέχουν οξυγόνο στον ασθενή που ονομάζεται Psychotic Waltz. Η μπάντα διέλυσε λίγο αργότερα. Εν τέλει η ιστορία είχε happy end με την επανασύνδεση του 2010, αλλά στα μέσα προς τέλη των 90’s, η κατάσταση δεν φαίνονταν αναστρέψιμη.
Αυτό δεν μειώνει στο ελάχιστο το τι έκανε η πεντάδα στο τελευταίο άλμπουμ της πρώτης περιόδου της. Το “Bleeding” πάντα θα είναι εκεί και θα περιμένει τον ακροατή για να του ψιθυρίσει τις φανερές του έγνοιες και τις κρυφές του αλήθειες.
ΥΓ. Αγοράζεις το cd του “Bleeding” και για το φοβερό artwork που έχει επιμεληθεί ο πολύς Travis Smith (Anathema, Demons & Wizards, Iced Earth κ.α.). Δε μιλάμε απλά για ένα εξώφυλλο και ένα οπισθόφυλλο. Ο κύριος έχει δημιουργήσει ένα εικαστικό έργο για κάθε ένα από τα τραγούδια του δίσκου, έχοντας το ρόλο ενός άτυπου αλλά ουσιαστικού όσο δεν παίρνει introduction. Μετά από λίγο νιώθεις κάπως λειψός όταν ακούς τη μουσική χωρίς να δίνεις σημασία στα σχέδια που κοσμούν την κάθε σελίδα στο βιβλιαράκι.
