Μόνο σαν stoopid δεν αντέδρασε ο Alice Cooper όταν στα τέλη των κατά-ταλαιπωρημένων για τον ίδιο 80’s, του άνοιξε ξανά η πόρτα της επιτυχίας και με το δάκτυλό της τον προσκάλεσε μέσα. Το “Trash” του 1989 ήταν το βάλσαμο στις πληγές ενός καλλιτέχνη που ταλαιπωρήθηκε από τα πάθη του για μια δεκαετία με συνέπεια να χάσει μεγάλο μέρος του status του και ακόμα χειρότερα του πυρήνα των οπαδών του. Ένα άνω του μετρίου “Constrictor” και ένα τίμιο “Raise your Fist and Yell” πόσα καλά να σου κάνουν;; Ο Cooper όμως είχε πιάσει το νόημα των συνεργασιών και των εξωτερικών συνθετών κι έτσι ήρθε το “Trash” για να δώσει το φιλί της ζωής.
Κατά την ταπεινή μου άποψη όταν ο Cooper ετοίμαζε το διάδοχο δίσκο δεν σκόπευε να ξεπεράσει το εμπορικό τέρας που ανέδειξε στα τέλη των 80’s. Το εγχείρημα ήταν mission impossible και δεν είχε και Τομ Κρουζ. Αν έρχονταν μια μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία, είχε καλώς. Έτσι όπως βλέπω μετά από χρόνια τα πράγματα, ο κύριος Vincent Damon Fournier ήθελε να πλεύσει στα ίδια νερά και να συντηρήσει την επιτυχία στο μέτρο του δυνατού. Όταν τελικά ακούς το “Hey Stoopid” που ήρθε να διαδεχθεί το “Trash” στη μέση του καλοκαιριού του 1991, καταλήγεις εύκολα στο συμπέρασμα πως η συνταγή διατηρήθηκε η ίδια και απαράλλαχτη.
I'm scratching like a wild cat
I'm spitting fire on the ground
O Alice Cooper απέδειξε πως όχι μόνο βγήκε αλώβητος από ένα δύσκολο και μακροχρόνια τούνελ, αλλά ήταν τόσο επικίνδυνος αρτιστικά, όσο τις πρώτες μέρες του. Οκ, δε θέλω να τα παραλέω διότι το “Hey Stoopid” σε ποιότητα και σε καλλιτεχνικό όραμα δεν αγγίζει π.χ. ένα «Welcome to My Nightmare” παρ’ ότι στο “Wind Up Toy” που κλείνει το δίσκο, αφήνει έντονες υπόνοιες προς το “Steven” του 1973. Ο Alice αρχίζει να ακούγεται εκ νέου παντού και όχι για την αγάπη του για τα φίδια και τις κακές 80’s συνήθειες (ναρκωτικά – αλκοόλ) που είχε το 99% των rockstar, αλλά για την ένδοξη επιστροφή του στις θέσεις των chart.
Ο 18ος δίσκος του Alice ορθά δεν είχε την ανάλογη επιτυχία, είναι όμως το ιδανικό «διδυμάκι» για το “Trash” και μουσικά τον απολαμβάνεις εξίσου με την ίδια ευχαρίστηση. Αρνούμαι να κρεμάσω την ταμπέλα του «συμπληρώματος» σε τραγούδια όπως το “Dirty Dreams” ή το “Die for you” φερ’ ειπείν. Κι αν για πολλούς είναι έτσι, τότε το υπόλοιπο «οπλοστάσιο» του “Hey Stoopid” κρύβει βαρύ οπλισμό. Τρία μεγάλα hit όπως το ομώνυμο, το “Love’s a loaded gun” και το “Feed my Frankenstein” και από πίσω να τα ακολουθούν δυνατά underdogs όπως τα “Hurricane Years”, “Snakebite”, “Little by Little”, “Dangerous Tonight”, “Burning our Bed” και το Meatloaf-ικό “I might as well be on Mars”. Ο κόσμος του hard rock δε θα μπορούσε να μην δηλώσει ικανοποιημένος. Σε πολλές χώρες έφτασε λίγο πριν την κορυφή και παρότι δεν «στολίστηκε» με πλατίνα όπως ο προκάτοχός του, κατάφερε και έγινε χρυσό.
Στο τελικό αποτέλεσμα δεν ήταν μόνος του ο Alice αλλά περιβάλλονταν από ένα αξιόλογο κύκλο μουσικών και συνθετών, μια συνήθεια που έγινε λατρεία κυρίως στο “Trash”. Η «κουστωδία» του στο “Hey Stoopid” αποτελούνταν από καυτές προσωπικότητες εκείνη την περίοδο. Ο τρελο-Ozzy, ο Slash, ο Vinnie Moore, ο Steve Vai, ο Joe Satriani, οι Nikki Sixx και Mick Mars των Motley Crue απογειώνουν το αποτέλεσμα. Τον madman τον ακούς να προσφέρει πολύτιμες δεύτερες στο ομότιτλο anti-drug τραγούδι με τους Slash και Joe Satriani, ιδιαίτερα τον δεύτερο στο σόλο, να ζωγραφίζουν κιθαριστικά. Στα credits των συνθετών θα διαβάσεις και το όνομα του Bob Pfeifer. Είναι ο άνθρωπος που λίγα χρόνια πριν είχε υπογράψει στην Epic τον Alice Cooper. Για το “Hey Stoopid” ο Alice έχει αποκαλύψει πως έχει λάβει αμέτρητα ευχαριστήρια mail για το πόσο κόσμο βοήθησε μέσω τους στίχους του τραγουδιού. Τότε είχε προχωρήσει σε μια ακόμα αποκάλυψη, λέγοντας πως κιθαριστικά ο δίσκος έχει δανειστεί και έχει «πατήσει» πάνω στο μοντέλο του δικού του “Love it to Death” δίσκου από το μακρινό 1971!!
Ένα άλλο τραγούδι με πολύ… «ψαχνό» είναι το “Feed my Frankenstein”, ο ορισμός των guest εμφανίσεων. Satriani, Vai, Sixx βάζουν δυναμίτες με τα έγχορδά τους, ενώ η γυναικεία φωνή που ξεστομίζει με στόμφο την ατάκα “He’s such a psycho” είναι η μιστρέσα του σκότους, η γνωστή στους χαλοουινιάρηδες και όχι μόνο, Elvira. Οι περισσότεροι το διασκεδαστικό αυτό κομμάτι το γνωρίσαμε στην ταινία “Wayne’s World” όταν παρακολουθείς τον Cooper να το ερμηνεύει σε μια δήθεν περιοδεία του. Τα σκηνικά που προσέχεις στο έργο, δεν είναι αυτά των αληθινών περιοδειών του Alice (αν και πολύ θα θέλαμε). Γραμμένο από τον Mark Manning των Zodiac Mindwarp, το “Feed my Frankenstein” το πετυχαίνεις και στο δικό τους δίσκο με τίτλο Hoodlum Thunder (όχι τόσο overproduced και κάπως κατώτερο για μένα).
Μπορεί να έχεις αναρωτηθεί μέχρι στιγμής, μπορεί και όχι αλλά ούτε λόγος δεν έγινε μέχρι στιγμής για τον πρωτεργάτη του “Trash”, τον κύριο Desmond Child. Όπως έχει πει στο παρελθόν ο κύριος Cooper, το “Trash” ήταν περισσότερο Child και λιγότερο Alice. Στο “Hey Stoopid” αποφάσισε να αλλάξει τις ισορροπίες. Ο Desmond Child φαίνεται σαν συνθέτης σε δυο τραγούδια (Might As Well Be on Mars, Dangerous Tonight) και στο "It Rained All Night" που θα πετύχεις στην Ιαπωνική έκδοση. Αποχωρεί και από τη θέση του παραγωγού με διάδοχο τον Peter Collins. Περίεργη επιλογή για τον Alice Cooper του 1990 αν σκεφθείς πως ο Collins τα προηγούμενα χρόνια είχε κάνει παραγωγή στους Rush και στους Queensryche. Ο Cooper δεν είχε κολλήσει τότε να πει στο “Hard & Heavy” πως είχε δεύτερες σκέψεις αρχικά για τον Collins.
Όπως έγραψα παραπάνω το “Hey Stoopid” δεν είναι “Trash no2” αλλά περιέχει τραγούδια που θα σε κάνουν να χτυπηθείς χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια σε μια συναυλία. Ο Alice Cooper με την tour band του ξαμολιόνται σε Ευρώπη και Βόρεια Αμερική. Σε αμερικάνικο έδαφος και στην προβληματική οργανωτικά τουρνέ με τίτλο “Operation Rock & Roll”, μοιράζονται τη θέση του headliner με τους Judas Priest. Στην Ευρώπη και στην “Hey Stoopid Tour” είναι κύριοι του εαυτού τους, οι μοναδικοί headliners και όπως είναι φυσικό με μεγαλύτερο set τραγουδιών. Σε μια διαφορετική κίνηση τότε, κάνουν εμφανίσεις σε δημόσια μέρη όπως σε κεντρικούς δρόμους μεγάλων αμερικάνικων πόλεων. Η μίνι αυτή περιοδεία ονομάζεται “Nightmare on your street Tour” και αποτελεί όντως εφιάλτη για πολλούς ανθρώπους που δε ξέρουν πώς να φθάσουν στις δουλειές τους από την κοσμοσυρροή!
I'm a hungry man
But I don't want pizza
Στις αρχές των 90’s ο Alice Cooper επαλήθευσε αυτό που ο κόσμος κατάλαβε στο αναζωογονητικό “Trash”, πως είναι μετά από κοντά 20 δίσκους ήταν ένας «πεινασμένος» καλλιτέχνης και αυτό που λαχταρούσε δεν ήταν μια πίτσα από τα Domino’s αλλά καθολική αναγνώριση. Τα μουσικά άλμπουμ σε συντριπτική πλειοψηφία είναι ομαδική δουλειά και ο Alice δε θα μπορούσε να τα έχει καταφέρει χωρίς τους συνεργάτες του, ένα γεγονός που δε μετριάζει στο ελάχιστο το αποτέλεσμα και του “Hey Stoopid”, τόσο τότε όσο και τριάντα ολόκληρα χρόνια μετά.
ΥΓ. Τα περισσότερα τραγούδια στο μπάσο τα έπαιξε ο Hugh McDonald λίγα χρόνια πριν κάνει την μεταγραφή της ζωής του στους Bon Jovi.
ΥΓ 1. Λίγο κόντεψε το “Hey Stoopid” να συνοδευθεί από ένα πιο σκληροπυρηνικό εξώφυλλο. Το αρχικό παραέχει μεγάλες δόσεις από ενέσιμα και χάπια και σχεδόν αμέσως η ιδέα εγκαταλείπεται.
