Cradle of Filth - Existence Is Futile - Δισκοκριτκή

1/11/2021

Θα έλεγε κάποιος ότι ξεπερνά τα όρια του φαιδρού η ευκολία με την οποία κάποιοι απαξιώνουν τους Cradle of Filth. Πολλά χρόνια τώρα αναρωτιέμαι πότε θα λιώσει η καραμέλα «Οι Cof είναι μέχρι με το Midian, από τότε έχουν να κυκλοφορήσουν σοβαρό δίσκο». Πέραν ότι μετά το Midian κυκλοφόρησαν albums ανάλογης – και υψηλότερης θα έλεγα – ποιότητας, μέχρι και σήμερα δεν έχω καταλάβει γιατί το συγκεκριμένο λογίζεται ως το σημείο καμπής τους και όχι κάποιο άλλο. Μην παρεξηγηθώ, μου αρέσει πάρα πολύ, όμως δεν έφτασε το επίπεδο των Dusk and Her Embrace και Cruelty and the Beast. Μπορεί και να πήγα πολύ πίσω, οπότε ας φτάσω στα «στερνά» τους, και να θέσω την εξής ερώτηση: «Χωρίς ίχνος νοσταλγίας και προσωπικής προτίμησης, ποιος θεωρεί αντικειμενικά – όσο είναι δυνατόν στη μουσική – το Midian καλύτερο από το Hammer of the Witches;».

Necromantia - To the Depths We Descend

Η αλήθεια είναι ότι από 2015 και την κυκλοφορία του Hammer of the Witches ένιωσα ότι οι Cradle of Filth έκαναν βήματα μπροστά και η δισκογραφική τους συνέχεια, με το Cryptoriana - The Seductiveness of Decay μού το επιβεβαίωσε. Επομένως, τέσσερα χρόνια μετά, τον 15^ο δίσκο τους τον περίμενα με σχετική ανυπομονησία. H κυκλοφορία του Crawling King Chaos ήταν ένα ηχηρό χτύπημα στις προσδοκίες μου, αφού τις ξεπέρασε κατά πολύ. Δεν κρύβω ότι οι δύο μεγάλες κιθαριστικές μου αδυναμίες στους Βρετανούς ήταν ο James McIlroy και ο Stuart Anstis, για τους οποίους πάντα με «έτρωγε» το ερώτημα πώς θα ακουγόταν το συγκρότημα αν αυτοί οι δύο συνυπήρχαν. Απάντηση φυσικά δεν υπάρχει, διαισθητικά όμως θα πω ότι δύσκολα θα έπιαναν την απόδοση των Rich Shaw και Ashok. Οι κιθάρες στους Cof σήμερα είναι στο υψηλότερο επίπεδο που τις θυμάμαι και δεν είμαι σίγουρος αν οφείλεται στη συνθετική ικανότητα του Dani. Να το διατυπώσω ευστοχότερα· δεν είμαι βέβαιος αν ο Rich με τον Ashok ανέδειξαν τη συνθετική ικανότητα του Dani ή αν η ύπαρξη τους άνοιξε νέους συνθετικούς ορίζοντες στον Βρετανό frontman.

Η παρουσία του σχεδόν-μέλους Scott Atkins στην παραγωγή, εκτός από μία ηχητική συνέπεια/συνέχεια εξασφαλίζει ξανά μία παραγωγή αξιοζήλευτη από όλους τους μουσικούς του κόσμου – ανεξαρτήτως είδους. Επίσης, αναρωτιέμαι, πόσο απαιτητική δουλειά πρέπει να είναι η δουλειά του παραγωγού των Cradle of Filth. Να είσαι δηλαδή υπεύθυνος να ακουστεί όλο το εύρος των riffs και όλα τα όργανα που συνυπάρχουν. Βέβαια, είσαι και τυχερός γιατί οι ενορχηστρώσεις του Marthus είναι υποδειγματικές. Ο Τσέχος drummer ήταν ο ιθύνων νους και στις ενορχηστρώσεις προηγούμενων albums, γιατί λοιπόν σε ένα αυτί μαθημένο στον ήχο των Cradle of Filth του κάνει εντύπωση μετά από 15 albums; Η μόνη απάντηση που μπορώ να δώσω εντοπίζεται στην ύπαρξη της Anabelle. H 27χρονη Βρετανίδα είχε εξ αρχής δύσκολο έργο, αφού η προκάτοχος Lindsay Schoolcraft, πρόλαβε να αγαπηθεί από το κοινό του συγκροτήματος και να αφήσει το στίγμα της στην ιστορία του. Όλα αυτά όμως μέχρι να κυκλοφορήσει το Existence Is Futile, αφού η Anabelle ανταποκρίνεται ΑΨΟΓΑ στο ρόλο.

ΑΦΙΕΡΩΜΑ: Cradle of Filth - Midian

Αν υποθέσουμε ότι για κάποιον τα παραπάνω δεν είναι αρκετά και τα θεωρεί – ως έναν βαθμό – απόρροια της οικονομικής δυνατότητας και μεγάλης φήμης των Cradle of Filth, το δυνατότερο χαρτί του album δεν είναι άλλο από την ουσία του, τις συνθέσεις του. Τα διαχρονικά μελωδικά «βρώμικα» riffs που μας έχουν συνηθίσει όλα τους χρόνια εξακολουθούν να «διαφεντεύουν» τον ήχο του album, όμως αυτήν τη φορά είναι πρωτόγνωρα αψιά. Θα φέρω ως παράδειγμα την «μπαλάντα» (ξέρετε, αυτά τα κάπως πιο μελωδικά κομμάτια των CoF) του δίσκου, το Discourse Between a Man and His Soul. Ενώ το κύριο θέμα ξεχειλίζει μελωδία, υπάρχουν σημεία όπου η τοποθέτηση γίνεται με τέτοιον τρόπο που θέλοντας και μη, σε αγριεύει. Στην ίδια κατηγορία το lead θέμα του Us, Dark, Invincible γρήγορο, μελωδικό, ατμοσφαιρικό και ενώ είναι το ίδιο κυρίως θέμα, ο τρόπος απόδοσης του εντός του κομματιού πολλές φορές σε κάνει να απορείς με το πόσο καλοδουλεμένο είναι.

Έχοντας αποδεχθεί ότι η σειρά του δίσκου στο κείμενο έχει πάει περίπατο, ας μιλήσουμε για το γεγονός ότι είναι ένα από τα πολλά albums με bonus tracks που σου κόβουν την ανάσα. Μην ακούσετε καθόλου το album και απλά βάλτε να παίζουν τα Sisters of the Mist & Unleash the Helion και τώρα αναλογιστείτε ότι πέρασε από το μυαλό των Cradle of Filth αυτά να «κοπούν».

To How Many Tears to Nurture a Rose? είναι μακράν το αγαπημένο μου του album και σίγουρα μέσα στα πέντε αγαπημένα μου του συγκροτήματος. Αρκετά heavy metal το θέμα του αλλά είναι τέτοια η ατμόσφαιρα των Cradle of Filth, που ακόμα και Ηπειρώτικα να παίξουν, θα τα κάνουν να ακούγονται black metal. Γιατί μη γελιόμαστε, οι Cradle of Filth, ήταν, είναι και θα παραμείνουν ένα black metal σχήμα, με σαφώς ιδιαίτερο ύφος, όμως, αυτό είναι που πάντα θα ξεχωρίζει τα πραγματικά μεγάλα συγκροτήματα από τα υπόλοιπα, το ύφος και η προσωπική σφραγίδα.

Σε μία χρονιά που ήταν μουσικά γενναιόδωρη μαζί μας, με συγκροτήματα θρύλους όπως οι Helloween και οι Iron Maiden να κυκλοφορούν νέο υλικό, ο Dani Filth και η υπόλοιπη «αβυσσαλέα κομπανία» του κυκλοφόρησαν τον δίσκο της χρονιάς με φοβερή απόσταση από τον δεύτερο. Το Existence Is Futile έχει όλο το πακέτο, δεν του λείπει απολύτως τίποτα και στη μία ώρα που διαρκεί δεν κουράζει ούτε για μία στιγμή, αντιθέτως σε κάνει συνεχώς να επαναπροσδιορίζεις τα αγαπημένα σου σημεία.

Κλείνοντας, δε θα γινόταν ένα κείμενο – οποιασδήποτε φύσης – που αφορά τους Cradle of Filth να μην έχει τη δική του γωνιά ο αγέραστος Dani. O σχεδόν μισοαιωνόβιος frontman εξακολουθεί να διατηρείται σε top επίπεδο, συνθετικά, στιχουργικά, ερμηνευτικά, μουσικά και καλλιτεχνικά. Ο άνθρωπος που με άρμα τους Cradle of Filth επέβαλλε στο mainstream τη δική του ακραία άποψη, συνεχίζει εδώ και τριάντα χρόνια να δημιουργεί σκοτεινή μουσική με τον ελκυστικότερο τρόπο που το έπραξε ποτέ κανείς.

Rating: