Ο Jim Cummings σε ένα σύντομο χρονικό διάστημα έχει εξελιχτεί σε μια από τις πιο ξεχωριστές και ηχηρές φωνές του ανεξάρτητου αμερικανικού κινηματογράφου. Ξεκινώντας με το εξαιρετικό Thunder Road το οποίο χρηματοδότησε σχεδόν μόνος του ο Cummings μας παρέδωσε το 2020, κατά την διάρκεια μιας στείρας κινηματογραφικής χρονιάς, το The Wolf of Snow Hollow ένα καταπληκτικό και πρωτότυπο midnight cinema thriller που έδωσε μια νέα πνοή στο σχετικά απαρχαιωμένο είδος των monster films. Η τελευταία του ταινία, The Beta Test αν μη τι άλλο αποτελούσε μια από τις πιο αναμενόμενες κυκλοφορίες για το πιο niche κοινό στο οποίο συνήθως απευθύνεται ο δημιουργός.
Είναι δύσκολο να ορίσει κανείς την πλοκή του τελευταίου έργου του σκηνοθέτη αφενός γιατί δεν γίνεται δίχως να δοθούν μερικές κρίσιμες ανατροπές που καλό θα ήταν ο θεατής να μη ξέρει προτού δει την ταινία και αφετέρου γιατί η δε πλοκή δεν έχει τόση σημασία όσο η αλληγορική σημασία της όλης αφήγησης. Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, δεν σημαίνει ότι αυτό είναι κάτι κακό ή ότι είναι γεμάτο ψεγάδια το σενάριο. Αντιθέτως ως ιστορία είναι μια εμπειρία που χαρακτηρίζεται από μια εξαιρετική ροη και ένα σφιχτοδεμένο σενάριο. Όμως πολλές από τις θεματικές που επιλεγεί να πραγματευτεί ο auteur καταλήγουν να “χαθούν στην μετάφραση”.
Μέσα σε μια ώρα και (με το ζόρι) 30 λεπτά, ο δημιουργός πραγματεύεται ζητήματα τοξικής αρρενωπότητας, κρίσης μέσης ηλικίας, της αποξένωσης που προκαλούν τα social media, την φαυλότητα του θεσμού του γάμου και φυσικά την σαπίλα του συστήματος της παραγωγής ταινιών. Ο Cummings με μια (δικαιολογημένη) αλαζονεία επιχειρεί να εξετάσει όλα αυτά τα ζητήματα δίχως να κάνει οικονομίες και παράλληλα να στήσει μια πλοκή που να είναι το λιγότερο ενδιαφέρουσα. Όμως αυτό έχει ως συνεπακόλουθο η όλη εμπειρία να μοιάζει λίγο φορτωμένη.
Είναι εύκολο έπειτα από κάποιο σημείο ο θεατής να χαθεί μέσα στον κυκλώνα ιδεών που λαμβάνει χώρα ενώπιων των οφθαλμών του. Αυτό σε συνδυασμό με την υπερβολικά στυλιζαρισμένη σκηνοθεσία του καθιστά την όλη εμπειρία γοητευτική αλλά και με την έκβαση του έργου, αρκετά απογοητευτική. Είναι ορθό να ειπωθεί ότι ο Cummings λησμονεί το νόημα κατά την εξέλιξη της πλοκής με αποτέλεσμα το The Beta Test να μην αποτελεί μια μεστή και ολοκληρωμένη ταινία αλλά ένα αξιοσέβαστο -όμως αποτυχημένο- πείραμα.
Όμως τουλάχιστον όπως προαναφέρθηκε είναι μια ενδιαφέρουσα θέαση και αυτό οφείλεται σε ένα μεγάλο βαθμό στην εξαιρετική ερμηνευτική παρουσία των ηθοποιών, κυρίως δε του Cummings ο οποίος πρωταγωνιστεί. Η ερμηνεία του είναι ένα ατίθασο one man show που ξεχειλίζει από ένα ζοφερό χιούμορ αλλά και μια τραγικότητα που απαιτεί την προσοχή του κοινού. Είναι μια συγκλονιστική και αφοσιωμένη δουλειά που χρήζει μεγαλύτερης προσοχής από το ευρύ καλλιτεχνικό πεδίο.
Είναι σίγουρα ένα film που ο οποιοσδήποτε πρέπει να δει. Παρά την αδυναμία της, είναι μια αξιόλογη προσπάθεια ενός ταλαντούχου καλλιτέχνη που κατορθώνει να εντυπωσιάσει και να μείνει αλησμόνητη. Αποτελεί μια ταινία που χρειάζεται την στήριξη όσο το δυνατόν περισσότερων θεατών ακριβώς γιατί ο σημερινός κινηματογράφος χρειάζεται τέτοια δημιουργήματα. Ειδάλλως αυτή η "γωνία" της βιομηχανίας θα χαθεί στην λήθη και αυτό είναι ένα καταθλιπτικό ενδεχόμενο.
Rating:
Xώρα: Η.Π.Α.
Έτος: 2021
Χρώμα: Έγχρωμο
Σκηνοθεσία: Jim Cummings
Πρωταγωνιστούν: Jim Cummings, Virginia Newcomb, PJ Maccabe
Διάρκεια: 93'
