Καιρό είχα να επισκεφθώ το Μέγαρο Μουσικής και βρήκα εξαιρετική ευκαιρία: την πρεμιέρα της παράστασης "ο Αγριάνθρωπος". Βασισμένη στο ομότιτλο βιβλίο του Γιάννη Κωνσταντάτου, με την θεατρική διασκευή του να υπογράφεται από τον σκηνοθέτη της, Ιάκωβο Μυλωνά.
Η πλοκή μοιράζεται σε δύο φαινομενικά ξεχωριστές ιστορίες. Από τη μία έχουμε την Ελλάδα του ’81 και από την άλλη, τα απόκρημνα βουνά της Ηπείρου, εκεί, όπου ένας άνθρωπος έχει αποφασίσει να αποτραβηχθεί από τα εγκόσμια, ώσπου την απομόνωση του διαταράσσει ο νέος δάσκαλος του χωριού.
Ο τρόπος με τον οποίο «υφαίνονται» οι δύο αυτές ιστορίες, οι χρόνοι στους οποίους εναλλάσσονται και ο τρόπος με τον οποίο μεταβάλλονται τα δευτερεύοντα στοιχεία του σκηνικού (φώτα, ήχος κλπ.) εξυπηρετούν τη δημιουργία μίας ελκυστικής και «ποικιλόχρωμης» παλέτας συναισθημάτων η οποία συντροφεύει τον θεατή μέχρι το πέρας του έργου. Η ύπαρξη της αποκτά μείζων σημασία – εν συγκρίσει με τα υπόλοιπα στοιχεία που θα δούμε παρακάτω – όσο κλιμακώνεται η δράση, αφού οι αντιθέσεις που διέπουν τις ιστορίες μας, «μεταπηδούν» η μία στα χωράφια της άλλης με τόσο κομψό τρόπο που η ισορροπία στην «τραμπάλα των αισθημάτων» δεν μεταβάλλεται στο ελάχιστο.
Οι χαρακτήρες σεναριακά βρίθουν στερεοτύπων, μάλιστα σε τέτοιο βαθμό που κάποιες στιγμές ξεπερνούν το πλαίσιο της υπερβολής. Ωστόσο, η ερμηνεία των ηθοποιών είναι αρκετά στιβαρή και άπαντες προσφέρουν ένα παραπάνω από ικανοποιητικό αποτέλεσμα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Αίας Μανθόπουλος ο οποίος καταφέρνει να ενσαρκώσει τον ρόλο του Αχιλλέα Ναυαρίνου, ενός εκλεγμένου βουλευτή με το ΠΑΣΟΚ – το παλιό, ξέρετε, το ορθόδοξο – στον οποίο ο συγγραφέας έχει συγκεντρώσει κάθε είδους στερεοτυπικών συμπεριφορών του συγκεκριμένου πολιτικού χώρου, τις έχει γιγαντώσει και εν τέλει δαιμονοποιήσει. Ο ηθοποιός όμως, πετυχαίνει κάτι το οποίο έμοιαζε με ακατόρθωτο: να κάνει τον χαρακτήρα του εξαιρετικά συμπαθή, έως και αγαπητό.
Η Αλίκη, κόρη του Αχιλλέα, την οποία υποδύεται η Στεφανία Γκουρνέλου, ως χαρακτήρας είναι αρκετά ρηχός, όμως ως ρόλος ξεχωρίζει αφού στις αντιδράσεις διακρίνονται τα αποτελέσματα των επιλογών των ανδρών που απαρτίζουν τον κόσμο της, του πατέρα και του συζύγου της. Ενώ την ηθοποιό τη γνώριζα από κάποια τηλεοπτικά σίριαλ (Κόκκινος Κύκλος αν δεν κάνω λάθος), ομολογώ ότι έμεινα έκπληκτος από τη φωνή της αλλά και από τον τρόπο με τον οποίο ερμήνευε τα τραγούδια. Ξεχώρισα και τον δάσκαλο, Πέτρο Ιωάννου, ο οποίος αν και έχει περιορισμένο χρόνο στο σανίδι, το παίξιμο του είναι τέτοιο που είναι ικανό να σε μπερδέψει σχετικά με τη διάρκεια παραμονής του στη σκηνή.
Δε θυμάμαι κανέναν από τους Ευτυχία Μελή, Βαγγέλη Κρανιώτη, Μαίρη Ανανιάδου και Πηνελόπη Σαραφίδη να υστερεί. Αυτό εν πολλοίς οφείλεται στη σκηνοθεσία του Ιάκωβου Μυλωνά. Ο σκηνοθέτης-σεναριογράφος που συγχρόνως πρωταγωνιστεί, έχει κάνει εξαιρετική δουλειά στο να διασκευάσει ένα πολιτικάντικο Β’ διαλογής μυθιστόρημα, σε ένα έργο που εξυμνεί το «Carpe Diem» και φανερώνει τη δύναμη που κρύβεται μέσα σε τυχαίες στιγμές. Όλοι οι χαρακτήρες του έργου παρουσιάζονται ως καρικατούρες των ‘80s στο βιβλίο. Στη θεατρική σκηνή από την άλλη, επαναπροσδιορίζονται ως τραγικές φιγούρες μίας περασμένης εποχής.
Ενώ όταν τελείωσε η παράσταση ήξερα ακριβώς τι είχα παρακολουθήσει, επέλεξα να αγοράσω τόσο το βιβλίο της θεατρικής διασκευής όσο και το μυθιστόρημα, ώστε να διαπιστώσω και γραπτώς τα συμπεράσματα μου και πράγματι, και τα δύο με δικαίωσαν. Παρόλα αυτά, μία θεατρική παράσταση που όταν πέφτει η αυλαία της σε ωθεί να προμηθευτείς δύο βιβλία, κάτι έχει κάνει καλά, πολύ καλά.
Δεν ανήκει στη σφαίρα της τυχαιότητας η μέχρι τώρα μη αναφορά μου στους ρόλους των δύο πρωταγωνιστών, του Αγριάνθρωπου και του Αλέκου. Ο Ιάκωβος Μυλωνάς, που ερμηνεύει τον δεύτερο, είναι από τους πιο παραστατικούς ηθοποιούς που έχω δει επί σκηνής. Οι μορφασμοί του προσώπου του, σε κάθε διαφορετική σκηνή, κατάφερναν να εμφυσήσουν βαθύτερα στη συνείδηση του θεατή κάθε φράση που ξεστόμιζε. Από την άλλη, ο Αγριάνθρωπος, του οποίου το κοστούμι είναι πάρα πολύ εύστοχο, είναι μία ερμηνεία επιβλητική και ενώ δεν είναι δύσκολο να συμπεράνει κάνει την κομβικότητα της ύπαρξής της, πολλές φορές σε κάνει να νιώθεις άβολα με την παρουσία της στον χώρο.
Εν κατακλείδι, σας προτείνω ανεπιφύλακτα τον «Ο Αγριάνθρωπος» αφού πρόκειται για καλλιτεχνικό σύνολο πολυεπίπεδο το οποίο μπορεί να σε οδηγήσει σε βαθύτατες υπαρξιακές αναζητήσεις, αρκεί να του δώσεις τον χώρο να το κάνει. Αν θέλετε από την άλλη ένα δίωρο στο οποίο θα γελάσετε και θα στεναχωρηθείτε, πάλι το Μέγαρο Μουσικής αποτελεί τον σωστό προορισμό. 'Aλλωστε το θέατρο δεν είναι διασκέδαση, ψυχαγωγία είναι.
Υ.Γ. Κωμική η παρουσία στο θέατρο υπουργού κυβέρνησης που θεωρεί ηθοποιούς, μουσικούς και λοιπούς καλλιτέχνες ως απλούς χομπίστες ή που ακόμα περιμένουμε από το Υπουργείου Πολιτισμού μία καταδικαστική ανακοίνωση για την εισβολή στην παράσταση του Ζαραλίκου.
