📷 Χρήστος Κισατζεκιάν
Μουσική χωρίς τη χρήση τεχνολογίας. Όχι μόνο χωρίς ηλεκτρικά όργανα, αλλά ούτε ενισχυτές, ούτε φώτα, μέχρι και φωτογραφίες μέσω φιλμ. Ξέρω, ακούγεται γραφικό, στα όρια του φαιδρού, όμως πιστέψτε με, έχω δει πολλές συναυλίες στη ζωή μου και αυτή είναι από εκείνες που θα θυμάμαι.
Θα πρωτοτυπήσω και θα αποφύγω τους trademark μακροσκελείς μου προλόγους, προχωρώντας ευθύς στο κυρίως θέμα. Πρώτη στη σκηνή κάνει την εμφάνιση της η Emi Path, εκεί υπό το φως προσεχτικά τοποθετημένων πάνω σε στρώσεις αλουμινόχαρτου κεριών. Κάνουν την εμφάνιση τους τρεις καλλιτέχνες. Η Αιμιλία στο πιάνο και τη φωνή, ο Σπύρος Τζέκος στο κλαρίνο και η Ειρήνη στην ερμηνεία – ναι, έτσι απλά. Έχοντας ακούσει αρκετές φορές το The Shadow και με την άποψη μου για αυτό να είναι εξαιρετική, δεν κρύβω ότι είχα μεγάλη περιέργεια να δω πως θα αποδοθεί όλο αυτό. Έμοιαζε λοιπόν με μία σελίδα από ένα βιβλίο του Τομ Ρόμπινς, οποιοδήποτε. Όπως για να καταλάβεις τον Τομ Ρόμπινς απαιτείται συγκεκριμένο mindset το οποίο όμως και να μην έχεις δε θα σε εμποδίζει να αντιληφθείς το περίσσιο λογοτεχνικό του ταλέντο, έτσι και εδώ η τριάδα μάς παρουσίασε ένα δυσνόητο θέαμα, που παραδόξως ήταν ευχάριστο.
Σκυτάλη πήραν οι αγαπημένοι μου Marva Von Theo για να παίξουν dark electropop χωρίς ηλεκτρισμό. Δεν κρύβω ότι από το line up ήταν – και παραμένουν – το αγαπημένο μου σχήμα, θεωρούσα όμως πως η μουσική τους βασίζεται σε electro δομές, επομένως αυτό τους το εγχείρημα μου έμοιαζε περίεργο. Αυτό που όμως αγνοούσα και ήταν η ειδοποιός διαφορά εν τέλει, ήταν η ικανότητα του Θοδωρή στο πιάνο. Φέρτε για λίγο στον νου σας αυτή την εκλεπτυσμένη goth ατμόσφαιρα που χαρακτηρίζει σε αρκετά σημεία τη μουσική τους, πολλαπλασιάστε την επί πολλές φορές και τέλος, ντύστε την με έναν αριστοκρατικό μανδύα. Αν κάνετε όλα τα παραπάνω θα έχετε μία πολύ καλή ιδέα σχετικά με το πως ακούστηκαν. Φυσικά, δε γίνεται να μην κάνω μνεία και στη Μάρβα, που ακόμα και η έλλειψη μικροφωνικής δεν ήταν αρκετή ώστε να μας στερήσει μία αψεγάδιαστη ερμηνεία της. Δύο τελευταίες σκέψεις για του MVT: αρχικά ότι θα πρέπει να συμπεριλάβουν στα επόμενα σχέδια τους ένα ακουστικό EP (έστω και με μοναδική κόπια) και ότι ένα από τα highlights της βραδιάς ήταν η στιγμή που συνυπήρξαν στο πιάνο.
Την αυλαία – γιατί βρισκόμασταν και σε θέατρο, μην ξεχνιόμαστε – ανέλαβε να ρίξει η Lia Hide με την μπάντα της. Βρίσκω πάντα ενδιαφέρουσα συγκυρία να «συστήνομαι» με κάποιο νέο καλλιτεχνικό σχήμα ακούγοντας το για πρώτη φόρα ζωντανά. Με αυτόν τον τρόπο, το στοιχείο του εντυπωσιασμού που έχει χάσει έδαφος στην εποχή της ογκώδους πληροφορίας επαναφέρεται. Επίσης, αν μετά τη συναυλία σου έχει μείνει ένας στίχος που τον φυλάς ως κόρη οφθαλμού για να βρεις το κομμάτι, τότε ναι, νιώθεις όπως τότε που αγόραζες ένα νέο CD. Ίσως από τα συμφραζόμενα να έχετε καταλάβει ότι απόλαυσα την εμφάνιση τους, θα ήταν άδικο – τουλάχιστον έτσι το νιώθω – να μην παραθέσω μερικά ακόμα σχόλια. Αρχικά, να πούμε από τι μουσικούς αποτελούταν αυτή η μπάντα: ένας στα κρουστά και ένας στο κοντραμπάσο παίζοντας με τα δάχτυλα, γεμίζοντας το θέατρο με νότες που «μύριζαν» τζαζ. Βέβαια, η «star» του γκρουπ ήταν Lia, η οποία εκτός από το να παίζει εξαιρετικό πιάνο και να τραγουδάει πανέμορφα, διαθέτει έναν καθηλωτικό τρόπο να ερμηνεύει τα κομμάτια της.
Μόλις τελείωσε το live/δρώμενο, το μόνο πράγμα που σκέφτηκα ήταν ένα «Γιατί μόνο μία φόρα και όχι και δεύτερη;». Δικαιώθηκα, αφού ορίστηκε και δεύτερη ημερομηνία, στο ίδιο μέρος, στις 8/12. Επίσης, μία έτερη απορία που έχω είναι πώς γίνεται να μην είχε σκεφτεί μέχρι τώρα να κάνει αντίστοιχο; Όχι ότι έχει ιδιαίτερη σημασία, αφού εγώ κατάφερα να το απολαύσω, τώρα έχετε και εσείς μία δεύτερη ευκαιρία, θα σας συμβούλευα να μην τη χάσετε.
