Ο Grant Morrison είναι ο ορισμός της τρέλας που συνοδεύει μια ευφυΐα. Ως προσωπικότητα είναι αναμφίβολα εκκεντρικός. Ως άνθρωπος δηλώνει ότι κάποτε τον είχαν απαγάγει εξωγήινοι στην πατρίδα του Σκωτία. Έχει εργαστεί ως θεατρικός συγγραφέας, σεναριογράφος τηλεοπτικών σειρών και φυσικά ως δημιουργός κόμικς. Παρά την ιδιορρυθμία του έχει την τιμή να του έχει δοθεί ένα ΜΒΕ (MOST EXCELLENT ORDER OF THE BRITISH EMPIRE).
Έχει αποτελέσει χαρακτήρα σε κόμιξ και ευθύνεται μεταξύ άλλων για την εξέλιξη του medium. Η δημιουργική του φωνή βαδίζει μεταξύ μιας αγάπης για την μυθοπλασία του φανταστικού του 20ου αιώνα και ένα meta-commentary σουρεαλισμό. Δεν έχει υπάρξει κάποιος που να έχει επιτυχώς μιμηθεί αυτό που αποτελεί ως καλλιτέχνης ο Morrison. Μεγαλύτερο παράδειγμα της φιλοδοξίας του ως σεναριογράφος είναι το Seven Soldiers of Victory. Έχοντας εμπνευστεί τον τίτλο από μια παλαιότερη ομάδα μασκοφόρων εκδικητών που μεσουράνησαν στην ένατη τέχνη κατά την δεκαετία του’40, το συγκεκριμένο δημιούργημα είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από αυτό που προηγήθηκε.
Μια ανθολογία ιστοριών, φαινομενικά ασύνδετων που ωστόσο μοιράζονται ως κοινό σημείο διαφόρων ειδών θεματικές. Ο Morrison στο έργο αυτό μας συστήνει μια μικρή στρατιά από πολύχρωμους χαρακτήρες. Όλοι τους παλεύουν για τον ίδιο σκοπό. Μόνο που αγνοούν το γεγονός ότι συναποτελούν μια μοντέρνα ομάδα κρούσης. Αυτό το ξέρουν μόνο οι Morrison και ο αναγνώστης. Είναι δύσκολο να χαρακτηρίσει κανείς το έργο αυτό μέσα σε ένα κείμενο πόσο μάλλον σε μία παράγραφο.
Είναι δύσκολο ακόμη και να αποφανθούμε ότι είναι ένα επιτυχημένο έργο και όχι μια ανεξήγητα περιπλοκή άσκηση της ματαιοδοξίας ενός ευφυούς μεν αλαζονικού δε καλλιτέχνη. Ως εκ τούτου δεν υπάρχει και κάποιος κάλος λόγος για να γίνει κάτι τέτοιο. Το Seven Soldiers of Victory είναι ένα ξεχωριστό τέρας της pop κουλτούρας που όποιος ανακαλύψει θα αποκομίσει κάτι δικό του. Είναι ένα κόμικ το οποίο μιλά ξεχωριστά στον κάθε ένα από το ευρύ κοινό του είδους. Επίσης είναι ένα δημιούργημα που έχει την αξίωση να μας συστήσει έναν από τους πιο διαφορετικούς χαρακτήρες που πέρασαν από τις σελίδες των “funnies”. Τον Frankenstein.
Η συγκεκριμένη εκδοχή αφορά το τέρας που αφότου εκδικήθηκε τον «πατέρα» του, πήρε το όνομα του δημιουργού του. Αν και η ανθρωπότητα απέδιδε τον μύθο του σε θρύλους για παιδιά, ο ίδιος απλά σκηνοθέτησε τον θάνατο του και υιοθέτησε τον ρόλο του περιπλανώμενου προστάτη έχοντας αναπτύξει μια αγάπη για το ανθρώπινο είδος. Η ιστορία του μας εισάγει κυριολεκτικά στην κλιμάκωση μιας περιπέτειας. Ο ήρωας μας καταδιώκει την νέμεση του, τον Melmoth πάνω σε ένα κινούμενο τρένο. Δεν γνωρίζουμε αλλά ούτε μαθαίνουμε τι είναι ο Melmoth. Μπορεί να είναι ο Εωσφόρος ή μια έκφανση εκείνου. Μπορεί να είναι ένας εξωγήινος. Ένας υπεράνθρωπος. Κάποιο πλάσμα από κάποια άλλη διάσταση. Το μόνο σίγουρο είναι ότι είναι το κακό προσωποποιημένο. Αγνό και ανόθευτο κακό. Που διαφθείρει τους ανθρώπους και τους ωθεί προς την ακολασία. Μπροστά του με έναν εσκεμμένα οξύμωρο τρόπο, ο Frankenstein μοιάζει με μια αγγελικά πλασμένη μορφή.
Πρέπει να σημειωθεί ότι ο τρόπος που σκιαγραφείται η φιγούρα του Melmoth είναι ανατριχιαστική. Τόσο ο τρόπος που σχεδιάζεται από τον Doug Mahnke όσο και ο τρόπος που συμβάλλει στην γενικότερη ιστορία αναδεικνύει το πόσο σάπια οντότητα είναι ο Melmoth. Είναι μια ζοφερή και ανίερη δύναμη που προκαλεί μόνο αποστροφή σε οποιονδήποτε έχει την κακή τύχη να τον συναντήσει. Οι δυο χαρακτήρες εν τέλει καταλήγουν να εκτροχιάζουν το τρένο και να σκοτώνονται στο δυστύχημα. Εκατόν πενήντα χρόνια μετά, ένα αναδυόμενο κακό που κάνει την παρουσία του αισθητή σε μια φαινομενικά ειδυλλιακή πόλη της οποίας τα θεμέλια χτίσθηκαν πάνω από την καταστροφή του τρένου. Οι φρικαλεότητες που θα επακολουθήσουν θα αφυπνίσουν τον ήρωα και θα τον επαναφέρουν στην δράση. Η περιπέτεια αυτή θα τον οδηγήσει μέχρι τον Αρη όπου θα κληθεί να αποτρέψει την καταστροφή όλου του κόσμου.
Το Seven Soldiers: Frankenstein βαδίζει μεταξύ μιας pulp παλιομοδίτικης περιπέτειας με ισχυρές δόσεις τρόμου και ένα υπαρξιακό δράμα. Ο Frankenstein παρά την αποτρόπαια εμφάνιση του δεν είναι ένα χαζό τέρας. Αν και λακωνικός όποτε θελήσει να μιλήσει έχει μια ασύγκριτη ευφράδεια λόγου. Είναι ένας ευγενής που δεν είναι ωστόσο υπεράνω μερικών κουλ φράσεων. Δεν χάνει την ψυχραιμία του και βλαστημά με έναν απρόσμενα ποιητικό τρόπο τις διάφορες απειλές, υπερφυσικές και μη. Είναι έτοιμος να καθησυχάσει μια φοβισμένη έφηβη κοπέλα που μόλις είδε το αγόρι της να δολοφονείται αλλά και να εκφράσει την περιφρόνηση του για τα δαιμονικά πλάσματα που τρέφονται από τις αδυναμίες αυτού του κόσμου. Οι περιπέτειες που ο Morrison πλάθει τον χαρακτήρα είναι ταιριαστές σε αυτόν. Η ιστορία ξεκινά ως ένα horror story που θα μπορούσε να είχε διανοηθεί ο Stephen King, συνεχίζει ως ένα σουρεάλ Escape From New York του John Carpenter και η κλιμάκωση έχει αποχρώσεις ενός διαγαλαξιακού μετά- αποκαλυπτικού έπους στα πρότυπα του Mad Max και του Dune.
Το σχέδιο του Mahnke είναι ακριβώς όπως αρμόζει σε μια τέτοια θεότρελη ιστορία. Το στυλ αρμονικά προσαρμόζεται με τις απότομες εναλλαγές του τόνου αλλα και του genre στην αδιαμφισβήτητα καλοστημένη πλοκή του σεναριογράφου. Ο τρόπος που σχεδιάζει τον Frankenstein δίνει βαρύτητα στην θρυλική υπόσταση του χαρακτήρα. Τα τέρατα του είναι απερίγραπτα φρικαλέα, ικανά να προκαλέσουν ρίγος και στον πιο σκληροτράχηλο αναγνώστη.
Στο σύνολο της, η συνεργασία αυτή των Morrison και Mahnke είναι μια περιπέτεια που άνετα θα μπορούσε να σκηνοθετήσει ο Terry Gilliam. Αλλά κυρίως είναι μια μελέτη πάνω στην ματαιότητα της ανθρώπινης υπόστασης. Ο Frankenstein ποθεί διαρκώς το να συνδεθεί με κάποιον συναισθηματικά και να αισθανθεί ως άνθρωπος. Κάτω από το τερατώδες περίβλημα κρύβεται ένας συναισθηματικά ευάλωτος αλλά και τρυφερός άνθρωπος που ξεπροβάλλει ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Όμως παραμένει ένας σκληρός πολεμιστής, ένας μοντέρνος ιππότης αφοσιωμένος στο ιερό καθήκον του να πατάξει τα κακά της υπάρξεως. Και μερικές φορές η ανθρωπιά του είναι κάτι το οποίο αξίζει να θυσιαστεί.
