Temple, απ’ όπου τόσα live και partieZ έχουν χαραχτεί στη μνήμη σου, είναι από μόνο του μία εμπειρία. Ο ενθουσιασμός του να επιστρέφεις στα παλιά σου λημέρια με την υπόσχεση νέων περιπετειών, ειδικά μετά από δύο χρόνια στέρησης, δεν μπαίνει εύκολα σε λέξεις.
Μπαίνει, όμως, ο Δεκέμβρης του 2021 – ω, λορντ- και ένα σαββατοκύριακο με τέλεια gigs έχει ανακοινωθεί κι εγώ αποφασίζω ότι είναι πια η ώρα να δω τους Deaf Radio, αλλά και να ακούσω live το "Circles" των Pale Oaks, που έχει γίνει το soundtrack των ημερών μου τις τελευταίες εβδομάδες.
Δείτε περισσότερες φωτογραφίες εδώ
Δεν θυμάμαι τί εισαγωγικά γράφαμε στα reports το πάλαι ποτέ, οπότε θα μπω στο ψητό χωρίς πολλά πολλά. Από τους Pale Oaks περίμενα περισσότερα. Περισσότερη ένταση (άραγε φταίει το setlist;), λιγότερο κουρασμένες φωνές (φίλε, που είσαι και στους Xoan, έχω πίστη σε εσένα!), καλύτερο συγχρονισμό; Θα μπορούσε να πει κανείς ότι το πώς είναι γραμμένα τα τραγούδια τους δεν ευνοούνται στη ζωντανή αναπαραγωγή; Κάτι πάντως δεν πήγε και πάρα πολύ καλά σε ακουστικό επίπεδο, ενώ σίγουρα η λίγο άβολη και αμήχανη επικοινωνία προς το κοινό, μου άφησε μια μουδιασμένη αίσθηση. Το τελείωμα της εμφάνισής τους ήταν μια δικαίωση ως προς το γιατί τους θεωρώ πολύ καλή μπάντα, με τα "Circles" και "Disasters" να αποκαλύπτουν τη δυναμική τους, όμως, αυτό κράτησε λίγο. Δεν θα πω πως απογοητεύτηκα, το φουτεράκι μου το πήρα για να θυμάμαι το live, και αναμένω στο μέλλον να τους δω πιο άνετους και ανεβασμένους και εννοείται ότι θα ακούσω το "Falter", το πρώτο τους full- length album, όταν κυκλοφορήσει. Κι αν σου αρέσει το alternative/ pop rock με αυτή τη δόση sad boyz-smart music και '80s synths, να το ακούσεις και εσύ. Να δεις και το videoclip του "Circles", γιατί είναι πολύ ωραία δουλειά.
Και τώρα οι Deaf Radio. Φίλες μου, φίλοι μου, κόσμε, ΓΙΑ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, τί μπάντα?! Θα παραβλέψω τα δύο χρόνια συναυλιακής ανομβρίας και θα πω ότι είχα πάρα πολύ καιρό να περάσω τόσο καλά, ειδικά με μουσική που δεν είχα ξανακούσει. Γραφικό φουλ, αλλά πραγματικά με συνεπήραν. Μουσικάρα, φωνάρες, feelgood επικοινωνία με το κοινό, δουλεμένος ήχος (οκ, αυτό το περίμενα όταν είδα τον Greg Magos, που συμμετείχε και στην ηχογράφηση/μείξη/παραγωγή του "Modern Panic", να ετοιμάζει τη σκηνή με το φακό στο κεφάλι). To heavy rock το σωστό, το παιδί των QOTSA, ωμό και μελωδικό μαζί, απλό rock n’ roll και μυστικισμός βαλκανίων (αυτό το «Aaa, Astypalea» έχει κολλήσει στο κεφάλι μου και δεν μπορώ να κάνω restart…), πολύ καλές φωνές με σωστά μοιρασμένα ανά χροιά φωνητικά.
Έπρεπε να το φανταστώ από το ενθουσίωδες καλωσόρισμα του κοινού, αν και δε χρειάστηκε να το σκεφτώ και πολύ, αφού εξ αρχής με το "Death Club" απογειώθηκα κι εγώ! Δυνάτες κιθάρες και μπάσσο με σοβαρή παρουσία (η μεγάλη μου αδυναμία το μπάσσο να μην είναι ένας απλός ρυθμικός συνοδός). Το setlist πολύ καλά δομημένο, ώστε να οδηγεί το κοινό σε κορύφωση, χωρίς οι μουσικοί να εξαντλούνται, ήταν μία μείξη των δύο album τους, "Alarm" (2017) και "Modern Panic" (2019). Οι απαράδεκτες σημειώσεις μου στο κινητό και η αποκτειθήσα setlist, μου υποδεικνύουν ότι ξεχώρισα τα "Dance Like a Reptile", "Oceanic Feeling" και "Aggravation". Για το "Astypalea" έγραψα ήδη ότι έχει γίνει ένα περίεργο installation στο λογισμικό μου. Όπως είπαν και οι ίδιοι, το συγκεκριμένο τραγούδι θα μπορούσε να αποτελεί ένα ιδανικό κλείσιμο για live, αλλά δεν ήταν, και ευτυχώς. "Modern Panic", "Model Society", "Animals" και " Backseats" αποτέλεσαν το encore, με τα χέρια μας να σηκώνονται για να συνοδεύσουν στο ρυθμό με χειροκρότημα, ένα mosh pit να μας θυμίζει ότι δεν φοβόμαστε και τα χαμόγελα ικανοποίησης να σχηματίζονται στα πρόσωπα όλων.
.jpg)
Με λιγότερο συναισθματικά λόγια, Οι Dead Radio είναι παράδειγμα επαγγελματισμού και στοχοπροσήλωσης στη λεπτομέρεια: το επί σκηνής αποτέλεσμα μιλά από μόνο του και όταν την επόμενη μέρα ξυπνάς και ψάχνεις να ξανακούσεις τα κομμάτια, ξέρεις ότι το live ήταν καλό.
Over and Out.
