Το πρώτο πράγμα που αναλογίστηκα όταν μπήκα στο Fuzz, ήταν πόσο καιρό είχα να βρεθώ στο συγκεκριμένο venue. Νομίζω ότι η τελευταία φορά ήταν για την έσχατη επίσκεψη των Ισλανδών Sólstafir. Σκεφτείτε πόσο ωραίο live ήταν που μετά από μία τριετία δε λέω να το βγάλω από τον νου μου.
Αυτήν τη φορά βρέθηκα στο στενό της Πατριάρχου Ιωακείμ για ένα συναυλιακό γεγονός το οποίο μου είχε κινήσει αρκετά το ενδιαφέρον, κυρίως λόγω του ετερόκλητου μουσικού χαρακτήρα των συμμετεχόντων. Το line up αποτελούταν από τους Κοινούς Θνητούς, τη Βουκολική Διαταραχή και τον Τρύφωνα που θα άνοιγε το show. Πράγματι, χωρίς ιδιαίτερη καθυστέρηση, o τελυταίος, με τη συνοδεία μίας κιθάρας – την οποία κρατούσε ο ίδιος – βρέθηκε επί σκηνής για να «ζεστάνει» τον κόσμο που δε σταματούσε να καταφθάνει στον χώρο.
Δείτε εδώ περισσότερες φωτογραφίες
Η παρουσία του ήταν σίγουρα καλύτερη από το να ακούγαμε κάποια «κονσέρβα» να παίζει, ωστόσο, δε θα έλεγα ότι «αποστολή εξετελέσθη», αφού ελάχιστοι ήταν εκείνοι που έδιναν σημασία και οι περισσότεροι προσπαθούσαν να «τακτοποιηθούν» σωστά στον χώρο και να περιμένουν την προγραμματισμένη εμφάνιση των Κοινών Θνητών. Αντ’ αυτού ένας «μπόμπιρας» ονόματι Raibo πήρε θέση στο σανίδι για να πει ορισμένα κομμάτια. Δε θέλω να μπω στη διαδικασία να κρίνω αν ήταν καλός ή όχι, μικρή σημασία έχει. Εγώ είδα έναν καλλιτέχνη με αγνή αγάπη και μεράκι για αυτό που κάνει, το οποίο - ανεξαρτήτως μουσικών προτιμήσεων - εκπέμπει ένα vibe το οποίο σε «αναγκάζει» να «δεθείς» με τα τραγούδια του.
Έτσι, μετά από περίπου είκοσι λεπτά, είχε έρθει η ώρα να βγουν στην σκηνή οι Κοινοί Θνητοί. Ένα σχήμα που τα μέλη τού κοινού του διαφέρουν ως προς την μουσική τους αφετηρία αλλά συγκλίνουν σε ζητήματα που υπερβαίνουν τα μουσικά του ακούσματα. Ίσως είναι μία κουβέντα για άλλο κείμενο, όμως οι ΚΘ αποτελούν αποφασιστικό μέρος της απάντησης στην ερώτηση «Αν πρέπει ο καλλιτέχνης να διαχωρίζεται από το έργο του». Τέλος πάντων, ας επανέλθω στα του live και τους Θεσσαλούς καλλιτέχνες οι οποίοι μοιάζουν σαν το παιδί που γεννήθηκε από το πάντρεμα των Dropkick Murphy’s και των Rage Against the Machine. Βέβαια, αν κάποιος δεν τους έχει δει live, όπως εγώ μέχρι το Σάββατο, δύσκολα μπορεί να φανταστεί αυτό συμβαίνει επί σκηνής.
Έχουμε το line up μίας rock μπάντας, κιθάρα, μπάσο & τύμπανα δεσπόζουν με την παρουσία και πάνω στους ήχους τους «πατάν» τα raps του ΜητσοΦού η άρθρωση του οποίου είναι μνημειώδης. Για παράδειγμα, στο «Σ' αυτή τη μηχανή» που έχει «πειραχτεί» για τις ανάγκες του live – συνυπολογίζουμε την αναπόφευκτη απουσία του Βασίλη Φωτιά – και έχει ανέβει η ταχύτητα του rap, η ευφράδεια με την οποία ραπάρονται οι στίχοι βοηθούν τον θεατή να μη χάνεται και να νιώθει τη βαρύτητά τους. Εντύπωση επίσης μου έκαναν και τα δύο εξτρέμ – λόγω της θέσης τους στη σκηνή – της μπάντας, Αντώνης & Τάσος Μεϊμάρης. Ξεκινώ με τον μπασίστα, τον Αντώνη που τον είχα και μπροστά μου, σκεφτείτε όλα τα hip hop κομμάτια που έχετε ακούσει και αναλογιστείτε τη σημασία του μπάσου, προσθέστε του και κάμποση funk-ίλα και θα έχετε μία αρκετή καλή εικόνα για τις ικανότητες του. Ο Τάσος από την άλλη, πέραν του ότι έπαιξε καμιά δεκαριά διαφορετικά μουσικά όργανα – ίσως υπερβάλλω λίγο αλλά όμως έλεγε και ο Χαλίλ Γκιμπράν, η υπερβολή είναι μία αλήθεια που έχασε την ψυχραιμία της – και όλα με την ίδια αρτιότητα, για κάποιον λόγο τον οποίο ακόμα δεν έχω καταλάβει μου έμοιαζε με επί σκηνής μαέστρο. Φυσικά οι παραπάνω ιδιαίτερες αναφορές δε σημαίνουν ότι υστέρησαν κάποιος εκ των Στέλιο Γκίνη (τύμπανα) ή Κωνσταντίνο Μαργαρίτη (πλήκτρα). Μέσες άκρες όσα ανέφερα για τον Αντώνη, ισχύουν για όλο το rhythm section της μπάντας. Και το σχήμα συμπληρώνει ηλεκτρικός κιθαρίστας Πάνος Μπαρόλας και σας ακούω αναρωτιέστε «Πόσο σημαντικό είναι να παίζεις κιθάρα σε μία hip hop μπάντα, σιγά, δεν είναι ότι σολάρεις κιόλας». Δεν είναι έτσι όμως, γιατί και ΣΟΛΑΡΕΙ, κα μάλιστα πολύ καλά, και χωρίς ηλεκτρική κιθάρα τα κομμάτια τους – τουλάχιστον στη live απόδοση – θα ήταν διακριτώς λειψά.
Μετά από αυτήν την εμφάνιση, είχε έρθει ώρα για το κλείσιμο με τους Βουκολική Διαταραχή. Ειλικρινά η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι η σειρά εμφάνισης ήταν εντελώς λάθος, αφού στοιχημάτιζα ότι το venue γρήγορα θα άδειαζε καθώς όλους μάς κατέκλυζε ένα συναίσθημα πληρότητας. Πόσοι όμως από εσάς έχετε δει έναν μονόκερο με μποξεράκι και τρεις τύπους τυλιγμένους με νάιλον σακούλα και κουνούν σεντόνι με την συνοδεία του ύμνου του champion’s league; Εικάζω ότι η απάντηση είναι «Κανείς», έτσι, θέλετε από περιέργεια, από ενδιαφέρον, ασχέτως ποιος ήταν ο λόγος, όλο το Fuzz παρέμεινε στη θέση του και οι BT το ανταπέδωσαν. Έχω δει κάποιες εκατοντάδες live στη ζωή μου, όμως τέτοιο πράγμα έβλεπα πρώτη φορά, κόσμος που μέχρι πριν τα «έσπαγε», τώρα είχε αγκαλιαστεί και δημιουργούσε τεράστιους κύκλους – όχι για mosh pits – χορεύοντας παραδοσιακούς χορούς, ακόμα και τη διασκευή του Fear of the Dark σε κλαρίνο edition (καμία από τις προηγούμενες λέξεις δεν αποτελεί αποκύημα της φαντασίας μου ή κάποιου είδους υπερβολή). Το κέφι ήταν αμείωτο και σε συνέπαιρνε και όταν ήρθε η ώρα για το μεγάλο κλείσιμο, το σχήμα έφυγε από τη σκηνή, τα φώτα χαμήλωσαν και στα ηχεία ακούστηκαν κατά σειρά: Tri Poloski, Prodigy, Dance with the Devil, Freestyler, Tri Poloski (ξανά). Βγήκαν και μία τελευταία φορά στη σκηνή για να διευκρινίσουν πως το rave party που προηγήθηκε ήταν προϊόν play back και να δώσουν μία τελευταία παράσταση κλείνοντας ένα υπέροχο βράδυ.
