Προς Μπανταίους 1:1_12.12.2021: Η εισαγωγή «έχουμε να παίξουμε δυο χρόνια» ή «πάνε δυο χρόνια από την τελευταία φορά» έχει αρχίσει να γίνεται λίγο κουραστική, καθώς πάνε σχεδόν δύο μήνες που γίνονται λάηβζ και μπορεί για εσάς να είναι το πρώτο, αλλά για το κοινό ενδεχομένως όχι. Φιλικό tip.
Οι Furor, μπορεί να μην είναι αυτό που λέμε my cup of tea, όμως αν μη τι άλλο η ενέργειά τους είναι κολλητική και το live τους μου ήταν πολύ ευχάριστο. Ειδικά όταν ο ηχολήπτης (στη συγκεκριμένη περίπτωση ο soundlord, Alexi Keito, που είχε την ηχοληπτική επίβλεψη όλου του live) έχει κάνει καλή δουλειά και ακούς και τη μουσική που παίζουν πέρα από τύμπανα και growls, τότε μπορείς να εκτιμήσεις ότι ο metalcore ήχος δεν είναι ένα «ταπατούπα» και κάτι τύποι που ουρλιάζουν στη σκηνή. Αντιθέτως, μπορεί να έχεις να κάνεις με μπάντες σαν τους Furor, που εμπλουτίζουν τα κυρίαρχα metal χαρακτηριστικά τους με γερές δόσεις heavy rock και rock n’ roll, εναλλάσουν καθαρά φωνητικά με growls δίνοντας στα κομμάτια τους διαφορετικές υφές, τις οποίες ο τραγουδιστής τους υπηρετεί εξίσου πιστά στο live, και συνθέσεις που δεν αναλώνονται σε core-ικές κιθάρες, ξερό αλλά υπεργρήγορο drumming και ανελέητο γκάρισμα, για να χαίρεται το σκληροπυρηνικό κοινό του ήχου. Αν θα ακούσω στο σπίτι μου; -όχι. Αν πέρασα καλά περιμένοντας τους headliners;- ναι, απόλυτα, και με την προσοχή μου στραμμένη σε αυτούς καθ’όλη την ώρα του set τους. Αν μπορώ να τους φανταστώ headliners; -επίσης ναι, και μάλιστα θα ξαναπήγαινα να τους δω και προτρέπω όποιον/α είναι φαν του ήχου να τους δει, αν δεν το έχει ήδη κάνει.
Επίσης να πω, ότι το ηχητικό ντοκουμέντο συγκεντρώσεως του Ανδρέα του Παπανδρέου από το ένδοξο πασοκικό παρελθόν της χώρας μας, με το οποίο ξεκίνησε το live, ήταν η δόση randomizer που χρειαζόμουν για την εβδομάδα που μας πέρασε.
Τα πολλά λόγια μπορεί να φτώχεια, μία παράγραφος, όμως, για να περιγράψει μία ζωντανή εμφάνιση των Full House Brew Crew είναι λίγη. Οκ, ήμουν λίγο υπερβολική. Still, μιλάμε για το groove metal συγκρότημα που με συνέπεια και δουλειά, καταφέρνει να κάνει deliver πολύ αξιόλογα shows, όπου καλοδουλεμένες σκηνικές παρουσίες και φαντασμαγορία, πχ pyro show, έρχονται να αναδείξουν καλή μουσική, αποτελώντας το «ένα βήμα παραπέρα» και όχι ένα επικοινωνιακό τρικ. Κλασσικά πολύ δυνατό live, με πολύ καλή εκτέλεση του setlist που περιείχε τραγούδια και των τριών τους δίσκων, Bare Knuckle (2020), Me Against You (2018) και Bet it All (2011). Ξεκινώντας με το "Unforgiving Land", το υλικό του Bare Knuckle αποδεικνύεται πολύ live friendly (για λίγο φοβήθηκα ότι το "Black Flag", δεν θα ακουγόταν, αλλά δικαιώθηκα στο encore), ενώ ο τρόπος που δένουν τα κομμάτια της δισκογραφίας τους αποδεικνύει την ποιότητα που διατηρούν σε όλα τους τα βήματα οι FHBC και την αναλλοίωτη βαρύτητα του ήχου τους. Πρώτο wall of death στο "Hollow God" (προσωπικό αγαπημένο), moshpits και crowd surfing, sing alongs στο "Me Against You" και χειροκροτήματα, αποτέλεσαν χαρακτηριστικά της απόκρισης του κοινού, που ήταν υπερενθουσιώδες και έτοιμο να δεχτεί την κάθε πρό(σ)κληση του πολύ επικοινωνιακού και χαρισματικού front man, Βαγγέλη Καρζή. Ο ήχος παρέμεινε "beyond", παρά το ότι ο Alexi Keito βρισκόταν πλέον on stage στα drums. Good settings are good, no matter what. Οι κομματάρες διαδέχονται η μία την άλλη, από το "Shuffled Deck" γυρνάμε στο " Black Empty Box" και τo main show ολοκληρώνεται με τα " No Retreat" και " Nail in You", και καθώς ο κόσμος τους το ζητά, επανέρχονται επί σκηνής με το "Black Flag" και το "Cannot Be Judged".
Με εξαίρεση μικρές αστοχίες στα φωνητικά και κάτι που θέλω να πιστεύω ότι ήταν μια ατυχής στιγμή (οπότε και δεν θα μπω σε λεπτομέρειες), οι Full House Brew Crew μας έδωσαν για ακόμη μία φορά ένα πολύ καλό live. Οι Furor ως opening act επιτέλεσαν άψογα το ρόλο τους και έτσι, το show της Παρασκευής θα μείνει στη μνήμη μας ως η επάνοδος των heavy lives στην μετά- covid εποχή.
