Τον Δεκέμβρη που μας πέρασε έτυχε να διαβάσω για 30 πολύ εμπνευσμένα demos του προηγούμενου έτους. Scrollάροντας τη λίστα έπεσα στο EP των Μνήμα (Gathering Sorcery to the Eternal Portals of the Past PT II), το προσπέρασα και έφτασα στο τέλος της λίστας και ξαναγύρισα, κάτι με έτρωγε και clickαρα να το ακούσω. Εκεί η φάση πήγε κατα διαόλου!
Και κόλλησα για τα καλά, αφού οι άνθρωποι δίνουν ρέστα με την “προτόγονη” και προσεγμένη προσέγγιση στη μουσική τους. Απόκοσμη, σκοτεινή, ενοχλητική και γεμάτη αισθητική. Και αν και το περιμέναμε για Φλεβάρη μας έσκασε Γενάρη το άλμπουμ. Είναι το πρώτο τους που έρχεται μετά απο μια πλειάδα eps, demos και splits κυκλοφοριών και επιβεβαιώνει τις προσδοκίες.
Ίσως η μπάντα με το πιο εξωτικό και ακραίο black metal ήχο αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα, που συνδυάζει γρήγορα riffs, με noise καταβολές, doom epic γυρίσματα στα κομμάτια της και αγκαλιάζει μέχρι και το dungeon synth χωρίς κανέναν ενδοιασμό.
Στο Disciple of Excremental Liturgies που εκδόθηκε/θα εκδοθεί απο τις Phantom Lure, Atrocities Altar, His Wounds λοιπόν έχουμε όλα όσα προλόγισα.
The Key of 1000 Spirits, ένα αργόσυρτο dungeon synth κομμάτι για intro που κάνει περισσότερα από όσα όφειλε. Με μονότονη synthbass line και λίγα μελωδικά leads ίσα ίσα όσο χρειάζονται, σε εισάγει στον δίσκο και φτιάχνει το κλίμα για το τι θα επακολουθήσει κουβαλόντας μια αισθητική που πάνω από 30 χρόνια τώρα δεν έχει την αναγνώριση που της αξίζει στο ευρύ κοινό δυστυχώς.
Κι ερχόμαστε στο πρώτο “καθαρό” κομμάτι του δίσκου, το Cosmic Lunacy, που αποτελεί προσωπικό αγαπημένο, με παγωμένες κιθάρες, για κάποιον λόγο -καλό φυσικά- μου θυμίζουν ανά σημεία εκείνες του Transylvanian Hunger (Darkthrone) και φωνήτικά που μοιάζουν με φωνές ταλαίπωρων ψυχών εγκλοβισμένων κάπου μεταξύ φθοράς και ανυπαρξίας. Το πιο πλούσιο συνθετικά εγχείρημα με τη μπάντα να δείχνει ακριβώς ποια χαρακτηριστικά την κάνουν να ξεχωρίζει.
Συνεχίζουμε με το Disciple of Excremental Liturgies όπου μας βάζει βαθύτερα στο πνεύμα του όλου δίσκου και κινείται μακράν σε γρηγορότερους ρυθμούς από οποιοδήποτε άλλο κομμάτι. Δεχόμαστε επίθεση από το πρώτο κιόλας δευτερόλεπτο με κιθάρες και drums να μη σταματάνε καθόλη τη διάρκεια του σχεδόν τρίλεπτου κομματιού που ηχητικά μοιάζει με μια μίξη black, crust, punk αν και αισθητικά κλίνει προς το black, δεδομένου και των φωνητικών.
Ακολουθεί το Νεκροσάβανο. Βαρύ και πλούσιο κομμάτι. Όπως ένα μαύρο πέπλο καλύπτει τα πάντα και απλώνεται σαν τη νύχτα, όπως και το νεκροσάβανο καλύπτει τον νεκρό όταν δεν υπάρχει γυρισμός παρά μόνο μια “κρύα” αίσθηση απουσίας, έτσι είναι κι αυτό.
Ολέθριες κιθάρες, άλλοτε επικές και άλλοτε έτοιμες να σου σκίσουν τη ψυχή στα δύο, με το μπάσο να έρχεται να συντονιστεί με τα ξερά -και χαμηλωμένα γενικά- τύμπανα και να δηλώσει την παρουσία του για να δώσει τον όγκο όπου απαιτείται.
Προτελευταίο κομμάτι έχουμε το Social Necromancy που φλερτάρει περισσότερο με τη noise αισθητική απ’ ό,τι άλλο στο αλμπουμ. Με διαφορά το κομμάτι που με μπέρδεψε περισσότερο, που με εκανε να νιώσω πως πρεπει να τρέξω, πως πρέπει να ξεφύγω από κάτι χωρίς να μπορώ όμως να εντωπίσω τι. Είναι το κομμάτι που με κάθε νέο άκουσμα μεγαλώνει μέσα μου και το εκτιμάω όλο και περισσότερο.
Outro, Abyssal Curses και μία ακόμα αναφορά στο dungeon synth, κι έτσι όπως ξεκινήσε αυτό το ταξίδι, έτσι και τελειώνει. Εδώ το κομμάτι θα χαρακτηριζόταν έως και αισιόδοξο, σαν να βλέπεις φως στο τέλος μιας μακριάς σπηλιάς και επιστρέφεις σε γνώριμα μέρη όπου θα μπορέσεις να ησυχάσεις μέχρι το επόμενο βήμα σου. Οφείλει κανείς να αναγνωρίσει πως με τα δύο αυτά σκέλη (intro/outro) είναι από τις λίγες φορές που κλείνει τόσο ομαλά ένας κύκλος.
Αυτή η δισκάρα έχει να προσφέρει αισθητική, συναίσθημα, πρωτοπορία και σίγουρα πάθος που κατατίθενται από τη μπάντα προς όλους εμάς απλόχερα.
Αν και black/noise όπως αυτοπροσδιορίζονται (και είναι) μπορεί κανείς εύκολα να παρατηρήσει πολλά ακόμα μουσικά ιδιώματα στον ήχο τους και να αντιληφθεί πως δεν επηρεάζονται ούτε περιχαρακώνονται αυστηρά πίσω από ταμπέλες. Πράγμα που τους δίνει τη δυνατότητα να γράφουν τέτοια διαμάντια.
Μόνο ίσως παράπονο είναι η παραγωγή που θυμίζει 80s με αρχές 90s -προσωπικά μου αρέσει- αλλά υπήρχαν σημεία που θα ήθελα κάποια πράγματα να είναι πιο ευδιάκριτα στ’ αυτιά μου. Βέβαια αυτό εμπεριέχεται στα της αισθητικής που ανέφερα παραπάνω οπότε δε μου χάλασε σε καμία περίπτωση την ακρόαση.
Rating:
Εταιρεία: Phantom Lure, Atrocities Altar, His Wounds
Genre: Noise / Raw Black Metal
Παραγωγός: Μνήμα
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 10/02/2022 (official)
Band Links: Instagram | Bandcamp
