The Silent Wedding

10/02/2022

Όταν τον Οκτώβρη που μας πέρασε είχαμε βρεθεί στην παρουσίαση του νέου album των Silent Wedding ήξερα πως θα είναι ένας από τους πολύ δυνατούς δίσκους του 2022. Μερικές μέρες πριν, είχα την χαρά και την τιμή να πέσει το "Ego Path" στα χέρια μου. Έτσι, λίγες ώρες πριν την επίσημη πρώτη, θα μοιραστώ μαζί σας δυο λόγια παραπάνω για την βασική μας πρωταγωνίστρια, η οποία δεν είναι άλλη από την μουσική.

Ο δίσκος ηχογραφήθηκε στο σπίτι τους, τα Underground Music Studios και τώρα που επιτέλους τον έχω στα ακουστικά μου μπορώ να επιβεβαιώσω αυτά που έλεγα. Η παραγωγή είναι εξαιρετική. Ο Δημήτρης έκανε εκπληκτική δουλειά, με αποτέλεσμα οι συνθέσεις τους αναδεικνύονται σε όλο τους το μεγαλείο. Πιστεύω πως μεταφέρουν στα αυτιά μας ακριβώς το αποτέλεσμα που ήθελαν. Όπως ξέρετε όλοι (και οι τρεις που με διαβάζετε) η παραγωγή για μένα είναι το άλφα και το ωμέγα.

To "The Eternal Enigma" είναι η σύνδεση με το προηγούμενο album, η αρχή του ταξιδιού μας προς την εσωτερική μας αναζήτηση. Την σκυτάλη παίρνει το ήδη πολυαγαπημένο "Time Of Darkness". Το υπέροχο intro του, το power ξέσπασμα και η κραυγή του Μάριου σε βάζουν με βια στο θεατρικότατο και γεμάτο prog στοιχεία κουπλέ το οποίο ακολουθεί ένα πολύ catchy ρεφρεν. Τώρα που επιτέλους μπορώ να ακούσω τον δίσκο ξανά και ξανά θα σας πω πως έχουν γράψει ρεφρεν που σου μένουν καρφωμένα στον εγκέφαλο. Αν και αγαπημένο μου σημείο στο Time Of Darkness είναι το δυνατό breakdown μετά το δεύτερο ρεφρεν και το σόλο της κιθάρας του Δημήτρη, που είναι ένα από τα πολλά εξαιρετικά που παίζει μέσα στον δίσκο.

Ένα απότομο κλείσιμο μας οδηγεί στο βαρύ riff του "The Sea Of Fate", άλλο ένα εξαιρετικό κομμάτι που έχει όλα τα στοιχεία που περιμένεις από τους Silent Wedding. Το έντονο ηλεκτρονικό στοιχείο, την prog αισθητική πάνω σε heavy/power groove, την θεατρικότητα της φωνής του Μάριου και φυσικά τα πολύ πετυχημένα ρεφρεν. Το μέρος όπου η προηχογραφημένη απαγγελία συνοδεύεται από την γλυκιά μελωδία των πλήκτρων λίγο πριν ο Μήτσος πάρει άλλο ένα υπέροχο guitar solo το οποίο μαεστρικά αναδεικνύεται από την υπόλοιπη μπάντα, είναι φανταστικό. Aλλο ένα κομμάτι του δίσκου που θα μπορούσε πανεύκολα να είναι single.

"Caught In The Web". Εδώ λέω να μην πω πολλά, μιας και κυκλοφόρησε μια εβδομάδα πριν, το ακούσαμε και σας το έχω σε link από πάνω. Στο κομμάτι αυτό συνεχίζουν να υπηρετούν την πολύ επιτυχημένη συνταγή τους και εμείς απλά απολαμβάνουμε το αποτέλεσμα. Τα πρώτα κομμάτια του Ego Path, επιβεβαιώνουν τις προσδοκίες μας για το album.

"Reveal The Rain". Αυτό το κομμάτι, με το υπέροχο μπασοτύμπανο, το αργό τέμπο και το τρομερό ρεφρεν αδικείται μεν, γιατί έχει μπει μετά τα θηρία του δίσκου, από την άλλη είναι ένα ακόμη κομμάτι που σου χαράζεται στο κεφάλι. Πραγματικά απορώ αν αξίζει να γράφω λίγες λέξεις παραπάνω για κάθε κομμάτι όταν στην ουσία αυτά τα 51 λεπτά μουσικής καταπίνονται ολόκληρα χωρίς να σε κουράζουν στιγμή. Τα κομμάτια έχουν διάρκεια 3-5 λεπτά και όλα έχουν κάτι να σου πουν, άλλα περισσότερο, άλλα λιγότερο, αλλά σίγουρα δεν υπάρχουν αδιάφορες συνθέσεις που μπήκαν για να γεμίσουν τον δίσκο. Έχει μπει ψυχούλα στο "Ego Path" θα το διαπιστώσετε και μόνοι σας αύριο...

Το αργό και extra ριφάτο "Sinners In Disguise" σου θυμίζει ξανά την εξαιρετική δουλειά που έχει γίνει στα samples που χρησιμοποιούν καθώς και την αρμονία με την οποία συνεργάζονται τα πλήκτρα με την κιθάρα. Ρε σεις, είπα να μην επαναλάβω αυτά που είχα γράψει στην παρουσίαση των παιδιών, αλλά δεν γίνεται… Το δέσιμο που έχουν σαν άνθρωποι βγαίνει εμφανέστατα στην μουσική τους. Δεν ξέρω αν έχουν εντάσεις μεταξύ τους που και που, δεν ξέρω αν κάποιος έχει περισσότερο "λόγο" στις συνθέσεις. Το μόνο που ξέρω είναι πως υπηρετούν την μουσική τους και φαίνεται σε κάθε νότα πως ο στόχος τους αυτός επετεύχθει. Μια μπάντα δεμένη με όλη την σημασία της λέξης.

Ακολουθεί το "Stealing The Sun". Εδώ νιώθω πως έχουμε ένα Hidden Gem την δυναμική του οποίου ούτε τα παιδιά δεν έχουν ακόμη συλλάβει. Βαρύ, ασήκωτο και απόλυτα μελωδικό ταυτόχρονα, με Μάριο να δίνει πραγματικά ρέστα, Δημήτρη σε άλλη μια σολάρα και τον Γιάνναρο να κάνει τα πλήκτρα του να κλαίνε. Δώστε του την προσοχή που του αρμόζει και δεν θα χάσετε.

"Point Of No Return" ή αλλιώς ανελέητο progressive ξύλο αλά Silent Wedding. Μια από τις μικρότερες συνθέσεις τους, σίγουρα η πιο prog του δίσκου, με πολλές αλλαγές και ιδιαίτερα μέρη. Γενικά ο δίσκος ενδείκνυται για περισσότερες από μια ακροάσεις, μιας και οι συνθέσεις τους έχουν αρκετά layers που μπορείς να ανακαλύψεις.

Ρε συ Γιάννη (εκεί στα πλήκτρα) εμάς βρήκες; Ti άρρωστο μπάσιμο είναι αυτό στο "The Final Token"; Το πιο "ηλεκτρονικό" κομμάτι του δίσκου. Μία σκοτεινή ατμοσφαιρική μπαλάντα. Πάλι καλά βγάλανε τον δίσκο Φλεβάρη, τους τα είχα πει και από κοντά αλλωστε, πως το album που έχουν δημιουργήσει είναι ιδανικό χειμερινό soundtrack. Ξεκουραστήκατε με το προηγούμενο; Για πάρτε το ξύλο της αρχής στο "Ethereal Walls" που μου θύμισε πως δεν έχω γραψει ακόμα τίποτα για τους στυλοβάτες του rhythm session, οι οποίοι δίνουν ρεσιτάλ δεσίματος. Όσον αφορά το "Ethereal Walls", αυτό το καλπάζον power ρεφρεν δεν λέει να σταματήσει να τριγυρνά μέσα στο κεφάλι μου.

Κάπως έτσι φτάσαμε στο προτελευταίο κομμάτι της αναζήτησης μας. Το "Song Of The Dead" είναι ένα πολύ ευήχο Silent Wedding κομμάτι. Ναι, δεν μπορώ σε κάθε κομμάτι να λέω heavy/power με progressive στοιχεία. Κούρασε, αλλά δείχνει ξεκάθαρα την συνοχή που έχει ο δίσκος, τα θέλω της μπάντας και τον δρόμο που έχουν πάρει. Τα backing Vocals προς το κλείσιμο του κομματιού είναι όλα τα λεφτά.

Όλα τα ταξίδια κάποτε τελειώνουν και η μελωδία της ακουστικής κιθάρας του A Path to Nowhere φροντίζει να μας το θυμίσει με μια μελαγχολική νότα αισιοδοξίας. Ένα outro πραγματικό αριστούργημα.

Είμαστε πολύ νωρίς στην χρονιά, αλλά πιστεύω πως οι Silent Wedding γράψανε έναν από τους καλύτερους φετινούς εγχώριους δίσκους. Το "Ego Path" είναι μια ώριμη, ολοκληρωμένη και πραγματικά ξεχωριστή δουλειά, που σίγουρα θα ακουστεί και παραέξω. Οι λάτρεις του είδους θα το αγαπήσουν, οι μουσικόφιλοι θα το εκτιμήσουν και σίγουρα κανείς δεν θα νιώσει πως έχασε τον χρόνο του. Για αυτά τα, πραγματικά ξεχωριστά, παιδιά θα πω πως αν συνεχίσουν να το αγαπούν και να το υπηρετούν με αυτό το πάθος, δεν θα υπάρξει ταβάνι να τους περιορίσει. Αντε να ανοίξουν οι σκηνές αδέρφια, μας χρωστάτε πολλά live.

Rating: