To The Suicide Squad του 2021 ήταν από κάθε άποψη μια ευχάριστη έκπληξη. Ο James Gunn παρέδωσε ένα καυστικά ειλικρινές μα και απρόσμενα τρυφερό blockbuster με πρωταγωνιστές μια πλειάδα από πολύχρωμα καθάρματα ,απολαυστικές σεκάνς δράσης και τραγελαφικές ατάκες και καταστάσεις. Παρά την εισπρακτική του αποτυχία που οφείλεται κυρίως στο ανόητα κακό σύστημα προώθησης και διανομής άλλα και τη ρετσίνα από την πρώτη ταινία του 2016 σε σκηνοθεσία David Ayer (η οποία παραδόξως αποτελούσε μια τιτάνια εισπρακτική επιτυχία άλλα και πηγή έμπνευσης για μια τεραστία TikTok κουλτούρα), η ταινία του Gunn ήταν ένα ξεχωριστό διαμάντι. Αποτελούσε μια αναζωογονητική ένεση αδρεναλίνης σε ένα είδος που έχει ήδη αρχίσει να δείχνει ρυτίδες, μια σπάνια προσθήκη στο είδος των «ενήλικων» blockbuster, ένας γλυκός φόρος τιμής τόσο στα κόμικς που γαλούχησαν τον σκηνοθέτη/σεναριογράφο όσο και στο παρελθόν του στην Troma Pictures άλλα και το υπό-είδος που θέσπισε ο δευτέρας διαλογής κινηματογράφος που γέννησε ο Roger Corman και φυσικά ένα ραβασάκι στις ταινίες δράσης του παρελθόντος όπου η δομή της οιασδήποτε πλοκής δεν νοούσε να προετοιμάσει το έδαφος για κάποιο μελλοντικό sequel ή spin-off.
Εν έτη 2022 φτάνουμε στον πνευματικό διάδοχο (μα και άμεση συνεχεία των γεγονότων της προαναφερθείσας ταινίας) το Peacemaker. Ένα εγχείρημα που αποτελεί σχεδόν εξ ολοκλήρου του James Gunn, γεγονός που αποτελεί κάτι το σπάνιο για το medium (έχει γράψει το σενάριο σε όλα τα επεισόδια ενώ σκηνοθέτησε 6 από τα 8 κεφάλαια). Η τελευταία τηλεοπτική δημιουργία που μπορούσε να χαρακτηριστεί ως auteur-driven ήταν φυσικά το MR. ROBOT του Sam Esmail, ένα καλλιτέχνημα που αποτελούσε δίχως κανένα συμβιβασμό το ατόφιο όραμα του καλλιτέχνη που το συνέλαβε. Το Peacemaker είναι αναμφίβολα έως το μεδούλι μια αγνή και ανόθευτη δημιουργία James Gunn. Και είναι ίσως κάτι το ευτυχές που αποτελεί μέλος της οικογένειας του HBO γιατί ύστερα από την τρίτη σαιζόν του Succession, την αντίστοιχη δεύτερη του Euphoria και το The White Lotus, η πρώτη σαιζόν με πρωταγωνιστή αυτή τη διεστραμμένη εκδοχή του Captain America είναι άλλο ένα εντυπωσιακό κατόρθωμα της λεγόμενης prestige TV που εμπορεύεται η θυγατρική της Warner.
Αρχικά πρέπει να αναφερθεί το γεγονός ότι σκηνοθετικά τουλάχιστον οι Gunn και σια έχουν παραδώσει μια από τις καλύτερες τηλεοπτικές σκηνοθετικές δουλειές. Η sitcom ατμόσφαιρα ισορροπείται άριστα με τα πιο ζοφερά και μακάβρια στοιχεία της αφήγησης ενώ οι σεκάνς δράσης αναδεικνύουν το πόσο έχει εξελιχτεί κινηματογραφικά ο δημιουργός παρέχοντας ορισμένες βίαιες μα πάντα εξαιρετικά γυρισμένες και χορογραφημένες σκηνές μάχης οι οποίες οδηγούν σε ένα εκπληκτικό και απερίγραπτα αισθητικά ικανοποιητικό κρεσέντο αίματος και έντασης το τελευταίο επεισόδιο. Όμως κάθε καρέ, ακόμη και αυτά που δεν σκηνοθετεί ο φακός του Gunn δεν στερούνται της ξεχωριστής ταυτότητας και καλλιτεχνικής γλώσσας του βετεράνου σκηνοθέτη.
Η γραφή του Gunn είναι η ραχοκοκαλιά της όλης προσπάθειας. Ναι το ύφος και το κάφρικο χιούμορ που αποτελούν σήμα κατατεθέν του σκηνοθέτη είναι παρόντα. Ίσως σε ορισμένες στιγμές να παραβιάζουν την ανοχή του θεατή. Όμως οι στιχομυθίες και οι ατάκες στο σύνολο τους είναι απύθμενα αστείες ωθώντας ακόμη και τον πιο δυσκοίλιο στο κοινό σε γέλια μέχρι δακρύων. Όμως εκεί που η σειρά εντυπωσιάζει είναι στην σκιαγράφηση των χαρακτήρων και κυρίως στην μελέτη των ψυχολογικών πληγών που αυτοί κουβαλούν άλλα και τη συνεπακόλουθη επούλωση αυτών. Είναι πολύ εύκολο να χαρακτηριστεί το Peacemaker μια κάφρο-κωμωδία δράσης, όταν σε κάθε επεισόδιο μας προσφέρει απλόχερα ένα αρκετά αξιοσημείωτο δράμα χαρακτήρων. Η εξερεύνηση της ενοχής, του πόνου, της θλίψης, της απώλειας γίνεται με τέτοιον τρόπο που είναι γοητευτική μα και συνάμα αδυσώπητη. Η χαλαρότητα που δημιουργούν τα χυδαία αστεία εξυπηρετεί πρωτίστως το να αιφνιδιάζει τον θεατή με την έμφυτη τραγικότητα των ηρώων και την ανάδειξη αυτής. Οι ήρωες μας δεν είναι απαραίτητα καλοί άνθρωποι. Δεν είναι καν ήρωες. Η σειρά δεν αποβλέπει όμως στο να τους λυτρώσει για τις αμαρτίες του παρελθόντος ή να τους αθωώσει. Αναγνωρίζει ότι έχουν «αίμα στα χέρια τους» και αποτελούν κακοί άνθρωποι. Όμως ο Gunn θέλει να επισημάνει ότι ακόμη και για αυτούς, υπάρχει ελπίδα. Ο αλτρουισμός τους δεν είναι μεγάλος, όμως είναι αρκετός ώστε να κάνουν την διάφορα. Αρκετός ώστε να συγκινεί τον θεατή τόσο ώστε όχι μόνο να δεθεί με τους χαρακτήρες, όχι μόνο να νοιαστεί άλλα να επιθυμεί την σωτηρία τους και να γελά σαν έφηβος ακόμη και με την παραμικρή κουταμάρα που προκαλεί σε αυτούς γέλιο.
Όλοι οι χαρακτήρες είναι είτε αξιαγάπητοι είτε γοητευτικά σάπιοι. Η υποκριτική δεινότητα του συνόλου των ηθοποιών είναι εντυπωσιακή και με το πέρας των επεισοδίων θα ευχηθείτε να τους βλέπατε σε περισσότερα πράγματα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί ο John Cena. Ο βετεράνος παλαιστής κατορθώνει να εξελίξει το αδιανόητα ποικιλόμορφο κωμικό του ταλέντο και να πατήσει στα ήδη στιβαρά θεμέλια που έστησε με τον χαρακτήρα στην παρθενική του εμφάνιση στη ταινία του 2021. Όμως επίσης, παραδίδει την καλύτερη ερμηνεία της καριέρας του και μια από τις καλύτερες δραματικές ερμηνείες της φετινής τηλεοπτικής σαιζόν. Η αφοσίωση άλλα και αγάπη του για τον χαρακτήρα είναι βέβαιο ότι θα ανοίξει νέες ευκαιρίες στον ηθοποιό και χρήζει της μεγαλύτερης δυνατής προσοχής. Η δουλειά του στις τελευταίες στιγμές του 4ου επεισοδίου είναι κάτι το αποπνικτικά συναισθηματικό και απερίγραπτα όμορφο.
Το Peacemaker είναι οι comic book μεταφορές που χρειαζόμαστε αυτή τη στιγμή. Είναι η τηλεόραση που αξίζουμε. Είναι μια εμπειρία τόσο εθιστική όσο και συναισθηματική. Το HBO για άλλη μια φορά χαράζει ένα νέο μονοπάτι στο τι μπορεί να είναι η τηλεόραση.
Rating:
Xώρα: Η.Π.Α.
Δημιουργός: James Gunn
Πρωταγωνιστούν: John Cena, Stephen Agee, Jennifer Holland
