Zeal & Ardor - Zeal & Ardor

22/02/2022

Zeal & Ardor λοιπόν είναι ο τίτλος της νέας δουλειάς του group που είναι απόλυτα ταιριαστό μιας και σου δίνει ό,τι ακριβώς περιμένεις να ακούσεις από τη μπάντα στο τρίτο της full length άλμπουμ. Και όπως ανεπίσημα λέγεται το τρίτο άλμπουμ είναι αυτό που καθιερώνει μια μπάντα ως προς το τι πραγματεύεται, όχι τόσο ηχητικά αλλά ως προς το ύφος της και τον δρόμο που έχει σκοπό να τραβήξει, αν τραβήξει.

Ο Manuel Gagneux πήρε το “αστειάκι” του 4Chan (ni**er music και black metal, όπως του ειπώθηκαν κατά τα λεγόμενά του) και το έκανε πράξη! Έξι χρόνια -επίσημης δισκογραφίας- μετά, είμαστε μπροστά στο απόσταγμα αυτής της επιτυχημένης πορείας, και μαζί με το παρεάκι του μας προσφέρουν αυτό που ευελπιστούσαμε τότε κάποια στιγμή να συμβεί. Τέλος εισαγωγής!

Ο δίσκος είναι πιο “μπερδεμένος” από τις προηγούμενες δουλειές τους, spiritual: checked, black metal: checked, death metal: checked, hardcore: checked, american power metal: checked, industrial: checked, electronica: checked. Πιο ομαλό δέσιμο μάλλον δε θα μπορούσε να υπάρξει με τα παραπάνω στοιχεία να είναι διάχυτα σε όλη την έκταση της δουλείας τους, άλλοτε μέσα σε ένα κομμάτι, άλλοτε από κομμάτι σε κομμάτι χωρίς να ξενίζουν, χωρίς να δείχνουν παράταιρα.

Ταξιδεύουμε λοιπόν σε ένα άλλο μέρος, παράλληλο όπου τα ανεβοκατεβάσματα διάθεσης είναι το βούτυρο στο ψωμί μας. Τα γεμάτα γράσο “μαύρα” φωνητικά, τα καθαρά, τα brutal και τα πιο κλασικά σε χροιά black, δίνουν και παίρνουν σε όλη την έκταση αυτού του αριστουργήματος. Κάτι που χαρακτηρίζει την μπάντα από την πρώτη κιόλας στιγμή όπως και η έντονη και συνεχής χρήση δεύτερων φωνητικών. Οι κιθάρες βρίσκονται τη μία στιγμή σε φρενήρεις ρυθμούς, την άλλη σέρνονται σαν σαραβαλιαμένες, έπειτα φτάνουν στα όρια του shoegaze από την παραμόρφωση, άλλοτε έχουν το ηχόχρωμα μιας κλασικής Americana μπάντας, άλλοτε θυμίζουν Nick Cave and the Bad Seeds και άλλοτε πάλι φέρνουν στο μυαλό Nevermore. Τα τύμπανα ωστόσο είτε ηλεκτρονικά έιτε φυσικά είναι εκεί να εκτελούν αυτό που πρέπει χωρίς κάποια πρωτοτυπία. Απόλυτα ταιριαστά και δουλεμένα, όμως δεν προσφέρουν το κάτι παραπάνω, σχεδόν ακούγονται σαν να γράφτηκαν και εκτελέστηκαν από drum machine.

Στιχουργικά τώρα έχουμε μια παράλληλη μυθοπλασία του afrofuturism των Drexciya που “εξιστορούσαν” τα πεπραγμένα των μαύρων σκλάβων που ρίχνονταν στη θάλλασα (κυρίως έγγυες γυναίκες) που κατάφεραν να επιβιώσουν ως αμφίβιοι οργανισμοί και επέστρεψαν στον πλανήτη Grava 4, όπου ανήκαν, στο τέλος. Δηλαδή έχουμε τις μαύρες κοινότητες να έχουν στραφεί στον Σατανά αντί του θεού και να πορεύονται προς την ελευθερία μέσω αυτού κάτι που ξεκίνησε πίσω στο Devil is Fine.

Εν συντομία, ο δίσκος είναι αριστούργημα! Έχει γραφτεί και εκτελεστεί εξολοκλήρου από τον MG καθώς και η παραγωγή (με συμμετοχή και του Marc Obrist) όπως συνέβη και στις προηγούμενες δουλειές των Zeal & Ardor.

Προσφέρεται για ανελέητο χτύπημα (με έπιασα να κάνω headbanging, ενώ δεν το συνηθίζω πλέον), έμπνευση ή άραγμα -πλάκα κάνω. Κουβαλάει την προσωπικότητα του MG όπως και οι προηγούμενοι δίσκοι με τις μόνιμες αναφορές στις ρίζες του και επεκτείνεται με αυτές ως βάση εκφράζοντας έτσι έναν κόσμο που πρότερα δεν είχε καθόλου έντονη συμμετοχή σε αυτόν τον μουσικό χώρο και έβρισκε σε πλείστους άλλους όπως blues, jazz, disco, techno, rap.

Rating:

9.0