Καλησπέρα σε όλους. Σήμερα δεν είναι οποιαδήποτε Δευτέρα αλλά η Δευτέρα πριν την Καθαρά Δευτέρα. Δυστυχώς, δεν είναι αργία. Αν ρωτάτε εμένα, θα έπρεπε, γιατί θα είχε τρια τριήμερα ο φετινός Μάρτιος και θα κάναμε ζωάρα. Εν πάση περιπτώσει, όλοι ξέρουμε τις απόκριες. Αυτή την φανταστική γιορτή που είναι μόνο για παιδιά και γι αυτούς τους πέντε που θα πουν “Τι λες ρε άσχετε; Το καρναβάλι δεν έχει ηλικία!”. Μαζί με αυτή την καταπληκτική γιορτή, που λέτε, έρχονται και κάποια εξαιρετικά ενοχλητικά κομμάτια που τα ακούς κάθε χρόνο και σε κάνουν να θες να τρυπήσεις το τύμπανο σου με καλέμι. Εμείς λοιπόν σας μαζέψαμε τα χειρότερα εξ αυτών και σας τα παρουσιάζουμε με την ελπίδα πως θα μπείτε στο site μας και αύριο. Μα τι ωραία εισαγωγή έκανα αυτή την εβδομάδα. Ε; Δεν ήταν καλύτερη από ένα μέσο αποκριάτικο πάρτυ; Ξέρω πως δεν μπορείτε να απαντήσετε αλλά πολύ θα το ήθελα. Για πάμε τώρα σε 8 πραγματικά εκνευριστικά αποκριάτικα κομμάτια. Επιμέλεια: Χρήστος Καραγιάννης
Las Ketchup - The Ketchup Song (Χρήστος Καραγιάννης)
To κομμάτι είχε βγει Ιούλιο. Ξαναλέω... ΙΟΥΛΙΟ. Ένα γρήγορο ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΟ popάκι, αδικαιολόγητα κολλητικό, με χορευτικό τύπου Macarena. Ένα κομμάτι που θα χανόταν για πάντα στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, αν δεν υπήρχε αυτή η μόδα που Ό,ΤΙ ΈΧΕΙ ΙΣΠΑΝΙΚΟ ΣΤΙΧΟ ΧΩΡΑΕΙ ΣΤΙΣ ΑΠΟΚΡΙΕΣ. Όχι άλλο Despacito του 2002... Φτάνει ρε, φτάνει.
Το Εργαλείο... (Βαγγέλης Τσιμπλάκης)
Το χειρότερο κομμάτι, ΜΕ ΔΙΑΦΟΡΑ, είναι το εργαλείο. Δεν το ποστάρω, απλώς το αναφέρω. ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΑ δε θα κάτσω να γράψω γι αυτό! Μια ιδέα έριξα απλώς και σχωράτε με αν καταχράστηκα το χώρο του brainstorming. (Σημείωση επιμέλειας: ΔΕΝ ΣΕ ΧΑΛΑΣΕ ΠΟΥ ΤΕΛΙΚA ΈΓΡΑΨΕΣ.)
Garibaldi - Que Te La Pongo (Βασίλης Ευριπιώτης)
Στην περιγραφή μου για αυτό το κομμάτι θα είμαι συνοπτικός, συγκεκριμένος και μονολιθικός:
ΌXI.
Lou Bega - Mambo Number 5 (Ειρήνη Τάτση)
Και θα με πείτε τρελή φεμινίστρια, αλλά, ΚΑΠΟΥ πρέπει να παραδεχτούμε ότι το Mambo number five πλάκα έχει και το χορεύουμε όλοι όντας πίτα, μέχρι να συνειδητοποιήσουμε ΤΙ λέει. Ο τύπος βγαίνει με τη Τζέσικα, τη Μόνικα, τη Σάντρα, τη Μερι, την Έρρικα, τη Ρίτα, την Τίνα, την Αντζελα και την Πάμελα, ΑΛΛΑ ΘΕΛΕΙ ΑΛΛΗ. Αρχικά, πως προλαβαίνει; Αλλά ας πούμε ότι είχε μιλήσει ανοιχτά για πολυσυντροφική σχέση και ζωή να κάνω ένα πάσο. Όχι όμως, βγαίνει με όλα τα κορίτσια γιατι το θεωρεί καλή ιδέα για να ρίξει την ανώνυμη πρωταγωνίστρια!
Lou Vega, πάμε για έναν καφέ να σου πω δυο κουβέντες, φτάνει αυτή η παράνοια!
King Africa - Bomba (Γιώργος Γαζής)
Ίσως το χειρότερο κομμάτι όλων των εποχών, θυμίζει αποτυχημένο καρναβάλι, αποτυχημένο γάμο, αποτυχία γενικότερα. Εκνευριστικά εκνευριστική παραγωγή με κερασάκι στην τούρτα το αλύχτισμα του King - αν είναι δυνατόν - Africa. Αυτό ακριβώς, τίποτα άλλο.
Rodolfo Chikilicuatre - Baila El Chiki Chiki (Κώστας Παπανικολάου)
Ο ξάδερφος του Μάρκου Σεφερλή από τη Βαρκελώνη στιγμάτισε για πάντα την αθώα, 21χρονη ψυχή μου όταν έσκασε μύτη στη Eurovision με αυτό εδώ το πράγμα. Ναι οκ, μπράβο που δεν πήρε στα σοβαρά έναν διαγωνισμό που κάποτε κέρδισαν οι Lordi (παρότι το πρόσφατο Lordiversity τα σπάει), αλλά αν ακούσω άλλη μια φορά τύπο με μάσκα Michael Myers από τα Lidl και πλαστικό σφυράκι-καραμούζα να λέει με τσιριχτή φωνή "ΠΕΡΕΑ ΠΕΡΕΑ", θα εγκαταστήσω γιγάντια ηχεία στην κεντρική πλατεία του Αιγάλεω τις Απόκριες και θα παίζω μόνο Rotting Christ στη διαπασών, για να επανέλθει η ισορροπία. Κάπου λίγο έλεος.
Stavento feat. Ήβη Αδάμου - Να σου τραγουδώ (Σπύρος Ανδριόπουλος)
Δεν πάω σε πάρτυ, αλλά τη μια φορά που πήγα... με είχαν πρήξει με δαυτο.
Carrapicho - Chiki Chiki Ta (Μυρτώ Ραμμοπούλου)
Δεν είναι απλά εκνευριστικό. Μου είναι ΤΡΑΥ-ΜΑ-ΤΙ-ΚΟ. Είμαι περίπου 8 χρονών, σε παιδική χαρά. Δεν είναι καν απόκριες, είναι καλοκαίρι Κάνω κούνια και είμαι σε τρελή παλινδρομική κίνηση. Για κάποιο λόγο τραγουδώ αυτό το τραγούδι. ΑΤΣΙΤΣ ΤΣΙΤΑ ΓΚΟΟ, ΑΤΣΙΚΙΤΣΙΚΙΤΣΙΚΙΤΣΙΚΙΤΑ. Με την άκρη του ματιού μου αντιλαμβάνομαι οικογένεια που κατεβαίνει από το αυτοκίνητο και παιδάκι που φεύγει τρέχοντας. Με πιάνει αυτό το συναίσθημα που απροσδιόριστα ξέρεις ότι ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΕΙ ΚΑΛΑ. Συνεχίζω και τραγουδώ, πάω μπρος-πίσω. Σε ένα αγωνιώδες κατέβασμα, βλέπω το πιτσιρίκι να τρέχει ανεξέλεγκτο. Στο «ΓΚΟΟ» μου, το παιδάκι απογειώνεται. Προσγειώνεται στο γύρω-γύρω-όλοι. Μαζεύονται όλοι γύρω του. Για κάποια βασανιστικά λεπτά νομίζω ότι το σκότωσα. Μάλλον για κάποια βασανιστικά λεπτά όλοι αυτό πιστεύουν. Εν τέλει το παιδάκι ζει. Λογικά. Από εμένα πάντως επέζησε. Εγώ το κομμάτι το μισώ για πάντα. Όταν το ακούω στο μυαλό μου παίζουν οι εικόνες εκείνου του απογεύματος. Και τώρα ψάχνοντάς το ένιωσα το απέραντο cringe. Ήθελα να το μοιραστώ. Ευχαριστώ.
Los Del Rio - La Macarena (Χρηστός Καραγιάννης ΚΑΙ ΠΑΛΙ)
Σιγά που θα έγραφα μόνο μια φορά. Macarena λοιπόν. Γιατί; Γιατί ΣΚΥΛΟΒΑΡΕΘΗΚΑΜΕ. Το χορευτικό, της μάπες τους, τον ρυθμό, το deja vu που ζούμε κάθε χρόνο όταν 6 παιδάκια μαζεύονται να το χορέψουν. Νιώθεις πως δεν θα μπορεί να πετάξει ο αετός την Καθαρά Δευτέρα αν δεν έχουν κάνει πρώτα τα δεκάχρονα το ιερό αυτό τελετουργικό που κρατάει από τα 90’s. Ωραίο και αυτό, στην εποχή του. Φτάνει. Κλείνοντας αρχίζω να καταλαβαίνω γιατί βαριέμαι τόσο τις απόκριες, ενώ το να μασκαρεύομαι το γουστάρω. Γιατί η playlist που παίζει αυτές τις μέρες είναι πιο κλειστή και από τις playlists των ελληνικών ραδιοφώνων και παίρνω απόσταση και από αυτό που είπα και από τις απόκριες. ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ!
