Λάθος ερωτήματα υπέβαλλα στον εαυτό μου, πιάνοντας να ακροαστώ το νιοστό δίσκο των Magnum, ένα από τα λίγα σχήματα του rock που στέκονται περήφανα δίπλα στο λήμμα «αρχοντικός». Στην εκκίνηση του ταξιδιού που έχει τον τίτλο “The Monster Roars”, διερωτώμουν λανθασμένα, ίσως και μάταια αν το καλλιτεχνικό θηρίο (monster) των Βρετανών συνεχίζει να έχει το σφρίγος και βρυχάται (roars) μετά από τόσες δεκαετίες, πέντε στο σύνολο. Μετά από τόσα χρόνια, τόσους μαγευτικούς προορισμούς και να μη δηλώνεις fan της μπάντας, θέλεις και αποζητάς να συνεχίσουν το έργο τους κυκλοφορώντας δίσκους. Να σε κατευθύνουν όπου επιθυμούν οι ίδιοι μέχρι το μυαλό τους να σταματήσει να δουλεύει.
Ο χρόνος είναι αδυσώπητος και δεν κάνει εξαιρέσεις. Δε θα έκανε ούτε στους Magnum που όμως έχουν δισκογραφική δραστηριότητα ισάξια ανθρώπων στα μισά και…βγάλε χρόνια τους. Γίνεται λόγος για συνέπεια που δύσκολα δεν την προσέχει κάποιος. Δράττω της ευκαιρίας, πηγαίνοντας πίσω είκοσι χρόνια. Από το 2002 οι αειθαλείς αυτοί τύποι κυκλοφορούν σε συντριπτική πλειοψηφία ανά μια διετία καινούργιο υλικό! Για να μην ψεύδομαι, τα 2/5 των Magnum έχουν το προνόμιο στο συγκεκριμένο χαρακτηρισμό. Τους βασικούς συνθέτες (Tony Clarkin, Bob Catley), πλαισιώνουν εδώ και λίγα χρόνια οι σαφώς νεότεροι - με δεδομένη την σωματική ενέργεια - Lee Morris (τύμπανα), Rick Benton (πλήκτρα), Dennis Ward (μπάσο). Ωστόσο δεν έχουν τον ρόλο του κομπάρσου και του session μουσικού.
Στα επί μέρους στοιχεία της συνεισφοράς του κάθε προαναφερθέντος μέλους, έχω το φωτεινό παράδειγμα του Benton. Όπως και στο προηγούμενο "The Serpent Rings", παίζει σημαίνοντα ρόλο με τη δουλειά που κάνει στα πλήκτρα. Στο |Remember" ή το δραματικό "All you believe in" γίνεται ολοφάνερη η εν λόγω διαπίστωση. Οι τρεις κύριοι που περιστοιχίζουν αυτό το μεγάλο rock όνομα, δείχνουν να κουμπώνουν ιδανικά με τα μεγάλα κεφάλια των Magnum. Ο Tony Clarkin στο γράψιμο των τραγουδιών και τον τομέα της παραγωγής, είναι αυτός που κρατάει γερά τους οίακες της μουσικής. Ο ίδιος έχοντας χαράξει εδώ και καιρό τα συνθετικά του όριά, στο έτος που βρισκόμαστε δεν είχε σκοπό να αλλάξει κάτι από τις συνήθειες του. Στην περίπτωση των Magnum το «πάλι φασόλια» δε μας χαλάει τη διάθεση στο ελάχιστο.
Οι συνήθεις συγκινητικές μελωδίες μπαίνουν στην ίδια εξίσωση με την αντίστοιχη προσπάθειά τους να παραδώσουν στο κοινό τους ένα ποιοτικό εγχείρημα. Το “The Monster Roars” σφύζει από έντονα συναισθήματα. Η συμβολή της φωνής των Magnum βρίσκεται και πάλι εδώ για να παίξει το μείζονα ρόλο του. Ο Catley είναι 75 Μαΐων και ναι, βγάζει αυτή τη φωνή με τη γνωστή του χροιά που τον κάνει γνωστό από χιλιόμετρα μακριά. Σε σημεία ζορίζεται, όμως την «πάλη» του τη μετατρέπει από μειονέκτημα σε πλεονέκτημα. Μετρήστε μου όσοι τραγουδιστές της ηλικίας του και όχι μόνο, καταφέρνουν να πετύχουν κάτι παρεμφερές;
Οι Magnum φημίζονται όχι μόνο για τραγούδια αλλά και ολόκληρους δίσκους χτισμένους πάνω σε δραματικές συναισθηματικά βάσεις. Ευτυχώς στο “The Monster Roars” δε λείπουν δείγματα του πιο hard rock εαυτού τους με τον οποίο έρχεσαι face to face στα “Come Holy Men”, “The Freedom word”, “The Day after the Night Before”, “No Stepping Stones”. Το τελευταίο της τετράδας που ανέφερα γράφτηκε μετά από μια ολονύχτια συζήτηση του Clarkin που είχε με τον… οδηγό του λεωφορείου τους σε μια από τις πρόσφατες περιοδείες όταν και ταξίδευαν για να μεταβούν σε κάποια πόλη για να παίξουν. Εξ’ ου και οι κραυγές του κοινού που συνειδητά με παρέπεμψαν στο «Dancing in the Street» του Bowie με τον Jagger.
Αν μου βάλεις το μαχαίρι στο λαιμό για να διαλέξω κάτι που με ξένισε, αυτοστιγμεί θα σκεφτώ το εξώφυλλο που στη συνείδησή μου δε συνδέεται με τους Magnum. Λογικό όταν οι ίδιοι μας έχουν καλομάθει με εξώφυλλα-αριστουργήματα. Κακομούτσουνο στέκεται απειλητικά, ίσως σαν άμυνα προς όλες αυτές τις νέες μπάντες που απειλούν με τη σειρά τους να τους κατεβάσουν από το θρόνο τους.
Τους Magnum που με σαγηνεύουν τα τελευταία 20 χρόνια της γνωριμίας μας, ίσως επηρεασμένος από τις κλασσικές πλέον ιστορίες που μου έχουν εξιστορήσει για βασίλεια, πριγκίπισσες, δράκοντες κ.α. δε θα τους παρομοίαζα με ένα τέρας. Ο δράκος είναι αυτός που μου έρχεται πάντα στο μυαλό. Ευγενής στη φύση και τις βουλές του που ακόμη και σε ελαφρώς κατώτερες απόπειρες όπως το “The Monster Roars” θα σου κάνει επίδειξη της φινέτσας του.
Rating:
Εταιρεία: Steamhammer Records/SPV
Genre: Hard Rock
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 14/01/2022
Band Links: Magnum | Facebook | Twitter | Spotify
