Amorphis - Halo

06/03/2022

H Φινλανδία είναι μια σκανδιναβική χώρα, που εφαρμόζει διάφορα πρωτοπόρα συστήματα πάνω σε υγεία, εκπαίδευση και γενικά περί κοινωνικών παροχών. Επιπροσθετα μας εχει δώσει εξαιρετικούς επαγγελματίες οδηγούς ( Αρι Βατάνεν, Μίκα Χάκινεν, Κίμι Ραϊκόνεν) αλλά και απίστευτα φοβερούς μέταλ μουσικούς και συγκροτήματα. Εμείς σε αυτό το άρθρο, θα ασχοληθουμε με το μουσικό μέρος και πιο ειδικά με την περίπτωση των Amorphis.

H μουσική μου σχέση με τους Amorphis, ξεκινά από τα πρώτα τους χρονια και μάλιστα από το 1994 με το “Tales…”. Λυκειόπαιδο τότε, είχα εκστασιαστεί με αυτό το δίσκο, με το “Black Winter Day” να είναι το πιο κλασσικό κομμάτι που παιζόταν στα περισσότερα μεταλλάδικα της εποχής. Τα χρόνια πέρασαν και φτάσαμε το 2022 και στον 14ο δίσκο τους με τον τίτλο “Halo”. Σε όλη τους την πορεία οι Amorphis κατάφεραν κάτι, που λίγα σχήματα μπορούν να πράξουν. Να είναι μουσικά ανοιχτόμυαλοι, να εξελίσσονται με την πάροδο του χρόνου και να παραμένουν αναλλοίωτοι στο χρόνο. Να ακούς άλμπουμ τους και να λες «αυτοί είναι οι Amorphis». Αυτό συμβαίνει και με το “Halo”.

Αναλυτικότερα, όπως εχει ειπωθεί από πάρα πολλούς, το “Halo” μοιάζει να είναι το κλείσιμο μιας μουσικής τριλογίας, αν μπορούμε να το πούμε έτσι, που ξεκίνησε από το “Under the red cloud” ( 2015) και συνεχίστηκε με το “Queen Of Time” ( 2018). Και αυτό γιατι όλες αυτές οι δουλειές κινούνται πάνω κάτω στα ίδια μονοπάτια. Το κιθαριστικό δίδυμο και σταθεροί πυλώνες του group (Holopainen και Koivusaari) είναι υπεύθυνο, για άλλη μια φορα, για μεγάλο μερος και του Halo. Εννοείται ότι δεν μπορείς να αποκλείσεις με τίποτα τα φωνητικά αυτού του απίθανου Joutsen ( θα χρησιμοποιήσω για άλλη μια φορα το παλαιό ποδοσφαιρικό σύνθημα «έμπαινε Γιούτσο»). Ο ανθρωπος που μπορεί να τραγουδήσει με την ίδια ευκολία το Vulgar Necrolatry αλλά και το Silver Bride, στο Halo δείχνει λίγο πιο εκφραστικός στα καθαρά του φωνητικά σε σχέση με τις προηγούμενες δουλειές.

Το “Halo” είναι μια πολύ δυνατή κυκλοφορία. Είναι μεστό άλμπουμ οπου οι συνθέσεις δεν είναι ιδιαίτερα περίπλοκες και μπορεί να ικανοποιήσει οποιονδήποτε μέταλ οπαδό που εχει εκπαιδεύσει κάπως το αυτί του. Πιο ειδικα και πάντα με πολύ προσωπικά γούστα, η έναρξη με το Northwards είναι ιδανική. Η συνέχεια με τα On the Dark Waters, The Moon και Windmane είναι κλιμακωτά φοβερή με αποκορύφωμα το Windmane ( το θεωρώ ένα από τα κορυφαία του δίσκου). Το ομώνυμο, είναι επίσης ένα από τα τραγουδια που ξεχωρίζουν, όχι όμως να φτάνουν την ποιότητα των πρώτων τεσσάρων. Αυτό που είναι πιο κοντά στο Windmane είναι το “The Wolf”. Αυτό μάλιστα είναι κομματάρα.

Αν προσέξατε, δεν έχω μιλήσει καθόλου για την μέση του δίσκου. Οι συνθέσεις είναι μια χαρά, απλα δεν είναι του επιπέδου των υπολοίπων, χωρις όμως να θεωρούνται τίποτα δευτερότριτες. Όλα μπαίνουν κάποια στιγμή σε σύγκριση και κάπως πρέπει να γίνει ο διαχωρισμός και η κριτικη.

Το κλείσιμο του δίσκου είναι μια συνεργασία. Ντουέτο στα φωνητικά ο Joutsen με την κύρια Petronella Nettermalm (vocalist των Σουηδών progressive rockers Paatos). Είναι ένα κομματι που δεν εχει πολύ σχέση με τον υπόλοιπο δίσκο αλλά είναι πολύ ωραίο για κλείσιμο . Και δεν μας χαλάει καθόλου.

Μετά, λοιπόν, από 14 κυκλοφοριες και με συνεχή παρουσία στα μεταλλικά δρώμενα από το 1990, οι Amorphis επιβεβαιώνουν ότι το κατέχουν το τόπι ( μιλώντας και λίγο ποδοσφαιρικά). Είναι εγγύηση σε αυτά που βγάζουν και δεν βαδίζουν πότε στην μετριότητα. Απολαύστε το, μέχρι την επόμενη κυκλοφορία τους.

Rating:

7.5