Όσοι κι όσες γεμίζουμε τις ώρες μας και τα ηχεία μας με αγνό stoner doom και μονότονες ψυχεδελιές ξέρουμε τον τύπο που ακούει στο όνομα Matt Pike αρκετά καλά. Μιλάμε για αυτή την μορφή με το γρέζι στην φωνή, την χαρακτηριστική μπάκα, τα τατουάζ και την μισομεθυσμένη φάτσα που ίσως μοιάζει και λιγάκι με εκείνο τον θείο σου που έρχεται στα οικογενειακά τραπέζια και φεύγει “κόκκαλο”. Δεν ξέρουμε φυσικά πως είναι στην καθημερινότητα του ο Pike, σίγουρα όμως γνωρίζουμε τι μπορεί να μας προσφέρει με μία κιθάρα. Τα 30+ χρόνια μουσικής “θητείας” σε σχήματα όπως οι Sleep, οι High on Fire και οι λιγότερο γνωστοί Kalas, αλλά και τα 12 LP που έχει κυκλοφορήσει μαζί τους, το μαρτυρούν με τον καλύτερο τρόπο. Επομένως, όταν περιμένουμε μες στο ‘22 μια νέα κυκλοφορία με μία από αυτές τις μπάντες και αντί γι’ αυτό έχουμε μία solo δουλειά που ονομάζεται “Pike Vs the Automaton”, γουρλώνουμε τα μάτια κι ανοίγουμε τα αυτιά διάπλατα.
Ο 49 ετών κιθαρίστας από το Southfield του Michigan, μέσα στην καραντίνα προσπαθούσε (όπως όλοι/ες μας) να βρει μία διέξοδο και φυσικά τήν βρήκε μέσα από την μουσική. Αυτό είχε ως συνέπεια διάφοροι φίλοι και συνεργάτες όπως οι Brent Hinds (Mastodon), Todd Burdette (Tragedy) και Jeff Matz (High on Fire) να περάσουν μαζί του αρκετές ώρες στο γκαράζ τζαμάροντας και μετέπειτα στο στούντιο ηχογραφώντας. Μέχρι και η σύζυγος του Pike, Alyssa Maucere πρόσφερε την φωνή της σε ένα από τα 10 κομμάτια του LP. Μπορούμε να πούμε δηλαδή ότι η νέα αυτή δουλειά είναι λίγο-πολύ μια “οικογενειακή υπόθεση”.
Ο ήχος του Pike έχει αδιαμφισβήτητα τις ρίζες του στο proto metal των αρχών ‘70s. Φυσικά ο τρόπος που αντιλαμβάνεται την μουσική φτάνει ακόμα πιο πίσω. Το Pike Vs the Automaton δεν έπεσε και πολύ έξω από αυτή την κανονικότητα παρόλο που όπως ο ίδιος έχει πει, προσπάθησε στην αρχή να κάνει “κάτι διαφορετικό, που να αγγίζει περισσότερο τον ψυχεδελικό ήχο”. Το δεύτερο σε έναν βαθμό το πέτυχε, το πρώτο όμως δεν το άγγιξε καν αφού το αποτέλεσμα ειναι Matt Pike από την αρχή μέχρι το τέλος κι αυτό φυσικά δεν μας χαλάει καθόλου.
Τα πρώτα δύο κομμάτια του LP, παρά τις όποιες διαφορές, παραπέμπουν στον ήχο των High on Fire. Το “Abusive” ξεκινάει τον φρενήρη ρυθμό του χωρίς πολλές εισαγωγές, με την “μπότα” να δίνει όγκο και τον Pike να βάζει όλη την βραχνάδα στη φωνή. Το riff που ακολουθεί είναι άκρως πορωτικό και groovy και πρέπει να διδάσκεται μέσα από stoner doom εγχειρίδια γιατί πολύ απλά είναι ο ορισμός του. Η όλη κατάσταση θυμίζει “Blessed Black Wings” (2005) στις καλύτερες στιγμές του και το σόλο που γεμίζει το τελευταίο του λεπτό είναι ό,τι χρειάζεται για να δώσεις τελικά την αμέριστη προσοχή σου. Η εισαγωγή του “Throat Cobra” είναι ότι πιο rock n’ roll περιέχει το “Pike Vs...”. Το “γκάζι” που παραπέμπει σε Motorhead θα το αντιληφθείς σίγουρα στην αρχή, αμέσως μετά μπορεί να ξεχωρίσεις και κάποια punk ψήγματα. Στην συνέχεια όμως η κιθάρα βγάζει περισσότερη μελωδία χωρίς το κομμάτι να χάνει ιδιαίτερα την ένταση του, βάζοντας στην δυναμική του έναν επικό χαρακτήρα.
Η πρώτη επαφή με τον ψυχεδελικό ήχο του LP γίνεται ακούγοντας το “Trapped In A Midcave”. Το εγκεφαλικό doom με το ανάλογο groove που έπαιζαν οι Sleep μετά το reunion, έχει περίοπτη θέση σ΄αυτό το κομμάτι. Όλη η δουλειά γίνεται από την αρχή με ένα χαρακτηριστικό riff πάνω στο οποίο όλα τα όργανα χτίζουν για 8 λεπτά ένα συμπαγές και ομοιόμορφο “τείχος”. Ένα σόλο που θυμίζει πολύ έντονα The Sciences (2018) “χρωματίζει” την μονοτονία και συνοδεύει την σύνθεση μέχρι τέλους.
Το πιο κοντινό σε country που μπορεί να ακούσεις απο Matt Pike είναι καποια περάσματα σε σκόρπια κομμάτια όπως το “The Cave” των High on Fire. Εδώ όμως έχουμε ενα εξάλεπτο country blues διάλειμμα που ονομάζεται “Land” και μοιάζει πολύ με κάτι που θα έπαιζες με φιλαράκια γύρω από μια φωτιά. Αν εξαιρέσεις μάλλον την φωτιά, αυτή η εικόνα ταυτίζεται με τον χαρακτήρα ολόκληρου του LP. Σύμφωνα με τον ίδιο τον κιθαρίστα “οποιοδήποτε όργανο δώσεις στον Brent Hinds για να παίξει είναι ικανός να σε τρελάνει”. Σε τελική ανάλυση δεν έχει πολύ άδικο, αφού με ένα όργανο Χάμοντ αυτός έδωσε βάθος και δύναμη σε ένα κομμάτι, που σε άλλη περίπτωση θα προσπερνούσες πολύ πιο εύκολα. Οι ήρεμες στιγμές πάντα τελειώνουν γρήγορα και το “Alien Slut Mom” παίρνει την σκυτάλη και προσθέτει στον ήχο του LP κάποια sludge χαρακτηριστικά. Τα “πειραγμένα” φωνητικά και η πιο αυστηρή δομή του με κάποια στοιχειώδη progressive σημεία, το κάνουν να θυμίζει σίγουρα High on Fire στα πιο πρόσφατα LP. Ο sludge ήχος υπάρχει έντονα και στο “Acid Test Zone”, με την διαφορά ότι το τελικό αποτέλεσμα ειναι ανέλπιστα hardcore punk απ’ την κορφή ως τα νύχια και μου θυμίζει EyeHateGod με λίγο καλύτερη παραγωγή και πιο “καθαρές” κιθάρες. 3 λεπτά διαρκεί το κομμάτι, με την ένταση που έχει όμως είναι υπεραρκετά για να ξεχωρίσει από τα υπόλοιπα.
Ο ήχος με το “Apollyon” επιστρέφει σε πιο παραδοσιακά stoner doom μονοπάτια και ο Pike εμπλουτίζει το πρώτο μισό του με κάποιες παραμορφώσεις. Κάπου στη μέση κι έπειτα από μία μικρή παύση, ένα επίμονο riff δείχνει μία ψυχεδελική διέξοδο για περίπου 4 λεπτά. Τα τελευταία 16 λεπτά του LP είναι δύο κομμάτια με ένα θαυμάσιο psycho doom τζαμάρισμα, με λίγα λόγια ό,τι περίμενα να ακούσω. Το “Latin American Geological Formation” είναι σίγουρα πολύ πιο groovy και φασαριόζικο με πολλά hard rock στοιχεία, όμως το “Leaving The Wars of Woe” που κλείνει τον δίσκο είναι μια άλλη ιστορία. 11 υπέροχα λεπτά γεμάτα με υποχθόνιο και επιβλητικό doom, βγαλμένο κατευθείαν από την αβυσσαλέα παράνοια της πανδημίας. Μέσα στην ευφυέστατη απλότητα του το τριπάρισμα είναι ανελέητο και απλά κλείνεις τα μάτια, παραδίνεσαι και ευχαριστείς όποιον θεό πιστεύεις (ή και όχι) για αυτή την κομματάρα.
Όταν ένας καλλιτέχνης έχει την ικανότητα να φτιάχνει πολύ καλά πράγματα με τον τρόπο που ήδη γνωρίζει, αυτό είναι μία Αρετή ακόμα κι αν φαινομενικά μαρτυρά μία νοοτροπία που αρνείται την Εξέλιξη. Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα τρελές προσδοκίες από το “Pike Vs the Automaton” και μάλλον αυτή είναι η βασική αιτία που το ευχαριστήθηκα τόσο πολύ. Ο Matt Pike μπορεί να δημιουργήσει τέτοιες συνθέσεις σχεδόν χωρίς να ιδρώσει, είναι κάτι περισσότερο από απρόθυμος για οποιαδήποτε αλλαγή και δεν του καίγεται καρφί αν η πρώτη του σόλο δουλειά ακούγεται σε μερικούς/ές σαν “κάποιοι μεσήλικες που παίζουν heavy metal”. Ο 49χρονος κιθαρίστας από το Michigan θέλησε ενστικτωδώς να αντιδράσει, αφού η αδράνεια και αναβλητικότητα που χαρακτηρίζει την καθημερινότητα μιας πανδημίας έβαλε τους Sleep και High on Fire σε κατάσταση αναμονής. Έκανε λοιπόν αυτό που χρειαζόταν. Μάζεψε 2-3 φιλαράκια κι έπιασε την κιθάρα του. Καλή ακρόαση.
Rating:
Εταιρεία: MNRK Heavy
Genre: Stoner/Doom Metal
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 18/02/2022
Παραγωγός: Billy Anderson
Band Links: Instagram | Bandcamp | Spotify | YouTube
