Στις 16 του περασμένου πλέον Φλεβάρη η Alice Glass έβγαλε το album Prey//IV που ηχογραφούσε από το 2018 και έδωσε απλόχερα αρκετή μαυρίλα στον κόσμο γύρω της. Αλλά για καλό θα το πάρουμε αυτό, ως συνήθως.
Έντονοι ρυθμοί και beats που έρχονται από τα ηχεία μας στα αυτιά μας για να μας προκαλέσουν, φωνητικά ξεκάθαρα περασμένα από τα φίλτρα του autotune που έχουμε μάθει να μισούμε και να τα κράζουμε με την παροχυμένη χρήση τους αλλά να αγνοούμε και να θαυμάζουμε όταν δεν τα αντιλαμβανόμαστε και γίνεται η “σωστή” τους χρήση. Εν συντομία, ακούμε -οριακά- αφύσικες ψηλές συχνότητες από την κοπελιά και ΔΕ ΜΑΣ ΧΑΛΑΕΙ γιατί δενει με το ύφος του δίσκου. Θα ήταν παράλληψει ωστόσο να μην αναφερθεί πως συμπεριλαμβάνονατι και πιο αργά κομμάτια-ανάσες για να διατηρούνται οι ισορροπίες. Μπα, ισόποσα είναι κατανεμημένα αλλά τα πιο επιθετικά είναι αυτά που μάλλον έμειναν στο μυαλό μου.
Δεν είχα εικόνα για την καλλιτέχνιδα και το album ήρθε ακόμα μια φορά συστημένο από την αγαπημένη μας Ειρήνη Τάτση, που το συνηθίζει να με εκπλήσσει δίνοντας μου πράγματα που δεν έχω ακούσει. Κι εγώ συνηθίζω να καθυστερώ να τα φέρω σε πέρας. Σε πρώτο πλήρες άκουσμα ψιλοξενέρωσα αλλά όχι τόσο που να μην του δώσω και δευτερη ευκαιρία. Και η δεύτερη έγινε τρίτη, η τρίτη τέταρτη και πάει λέγοντας. Και φτάνουμε πως ένα τριβδόμαδο τώρα θα παίξει τουλάχιστον 2-3 φορές μες στην μέρα.
Έχουμε λοιπόν έναν pop δίσκο κρυμένο κάτω από καθαρά ηλεκτρονικό ήχο, κάτι σαν dub, με λίγη gothίλα, ολίγον τι τσιχλόφουσκα (όπως αναγράφεται και στη σελίδα της στο bandcamp ”bubblegoth”, αλλά μην τα μπλεξουμε με το Bubblegum Crisis) και αρκετό -δυστυχώς κατ’ εμέ- emo αλλά επειδή δεν περνάει η μπογιά του μετονομάστηκε σε traumacore. OK! Managerίστικα είναι αυτά, τα προσπερνάμε...
Και για κάποιον λόγο μου έσκαγε και ένα feeling από spice girls, τί φάση; Αλλά ρε γαμώτο καταφέρνει και είναι τίμιο και του το δίνω του δίσκου, χώρια που η Margaret Osborn το εκπροσωπεί και το πιστεύει, όπως φαίνεται από την μέχρι τώρα πορεία της. Αλλά punk/electropunk δεν το λες, κάτι που άκουσα και διάβασα αρκετά εδώ κι εκεί και θα έσκαγα αν δεν το έλεγα.
Κομμάτια που θα σου κολλήσουν στο μυαλό είναι τα LOVE IS VIOLENCE που μας ήρθε και με μορφή videoclip πριν την κυκλοφορία και σίγουρα το THE HUNTED μιας και ξεχωρίζουν από τα υπόλοιπα για την ατμόσφαιρα και το ύφος τους.
Ας σταθούμε όμως στο πρώτο που έχει και αρκετά προσωπικό χαρακτήρα για την ίδια και πιο συγκεκριμένα για το παρελθόν της, αν και η θεματολογία του δίσκου καταπιάνεται στο σύνολο της με θέματα κακοποιητικής συμπεριφοράς και βίας. Όπως και η ίδια έχει δηλώσει με το κομμάτι αυτό αποβάλει τον πόνο που τις προκάλεσαν καταπιεστικές συμπεριφορές σε νεώτερη ηλικία όπως αυτής στους Crystal Castles όπου πιο πολύ μετείχε με έναν ρόλο και δε συμμετείχε εξολοκλήρου όπως ήθελε.
Η συμπεριφορά, η καθοδήγηση και η καταπίεση από πλευράς του Ethan Kath, που οι αναφορές της ίδιας έχουν να κάνουν με σωματική, σεξουαλική και ψυχολογική κακοποίηση, ήταν κάτι που της στοίχησε και την επηρέασε στην πορεία της ζωής της όσο και σε αυτήν ως καλλιτέχνιδα και χρειάστηκε αρκετό καιρό μετά την αποχώρηση της από την μπάντα να βρει τα πατήματά της, χώρια μια εκτενή δικαστική διαμάχη βασισμένη στα προαναφερθέντα. Κάτι που στο μυαλό μου έφερε ένα ακόμα πιο πρόσφατο γεγονός, αυτό της Ligua Ignota που προ μηνών μίλησε για την καταστροφική σχέση της με τον σύντροφό της που είχε ακριβώς αυτό το τρίπτυχο. Και είναι συγκλονιστικό να βλέπεις ανθρώπους να επανέρχονται στην κανονικότητά τους ή να δημιουργούν αυτή που δε μπορούσαν να έχουν και ήθελαν να αποκτήσουν, που εδώ έγινε με την επίσημη full length δουλειά της που ο τίτλος ακολουθεί την αριθμητική ακολουθία των τίτλων των Crystal Castles.
Rating:
Εταιρεία: Eating Glass Records
Genre: Electronic
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 16/02/2022
Παραγωγός: Jupiter Keyes
Band Links: Facebook | Instagram | Twitter | Spotify | YouTube
